Gisteren verbeeldt zich misschien een wereld met de muziek van The Beatles, maar wat het echt is - passend geschreven te zijn door Richard Curtis - is een romantische komedie. De kern van de film is de relatie tussen Jack Malik, de enige persoon ter wereld die zich het werk van John, Paul, George en Ringo herinnert, en Ellie Appleton, zijn al lang geslagen manager.
Screen Rant ging zitten op het zeer winderige en lawaaierige dok van Liverpool om te praten met Himesh Patel en Lily James, de acteur die Jack en Ellie tot leven bracht, over werken aan gisteren.
Welk Beatles-nummer zou je graag in de film hebben gehad dat je niet kon spelen?
Himesh Patel: Blackbird is een heel mooi nummer en ik ben eigenlijk pas begonnen het te leren en het is prachtig.
De wereld hiervan is zo leuk en wat geweldig is, is dat niet alleen The Beatles verdwenen, er zijn zoveel andere dingen - sigaretten, cola - die verdwenen zijn. Heb je kansen gekregen om met Danny en Richard samen te werken aan wat er niet in de wereld was?
HP: Nee, ik denk dat ze eigenlijk besloten hebben. Het was leuk om te onthouden toen de scène opkwam om te schieten: "Oh ja, cola bestaat niet" en dat soort dingen. Dus het was leuk.
Lily James Het was vrij willekeurig.
Deze film heeft een aantal geweldige cameeën. Ed Sheeran heeft een behoorlijk uitgebreid stuk, en wat ik daar leuk aan vind, is hoe bereid hij lijkt te zijn om de pis uit zichzelf te halen. Hoe was hij om mee te werken en hoe was hij in termen van spel om te lachen om zijn kosten?
HP: Helemaal spel. Ik bedoel, hij was echt geweldig om mee te werken, hij kwam naar de repetitie zoals iemand anders dat zou doen. Hij kwam niet met een idee wie hij is. Hij verkoopt stadions over de hele wereld, maar dat zou je niet weten. Hij is gewoon een heel aardige normale jongen en het betekende dat het erg leuk was om met hem als acteur te werken.
Wat was je favoriete nummer om te spelen?
HP: Ik hield echt van "Ik zag haar daar staan". Alle liedjes die we eigenlijk samen in de kleine studio daar aan de spoorbaan deden, bedoel ik, dat was echt een leuke dag en ik denk dat het misschien was omdat we eigenlijk allemaal samen waren en dat we dingen samen konden spelen. Het was best leuk.
LJ: Het was ook een nachtshoot, toch? Het was allemaal behoorlijk hectisch en er was een geest van gewoon, krijgen wat we konden en dingen pakken en ze fotografeerden soms vanuit de hand en er was een echte geest van trouw.
HP: En we zaten eigenlijk te wachten tot de treinen voorbij reden. Er zouden treinen met een rijtuig zijn en ze hadden een klein schema van de dienstregeling van de trein en ze hadden zoiets van "er komt een trein aan in precies vijf minuten …"
[misthoorn blares]
HP: Precies zo.
Het klinkt alsof deze film een echte, onafhankelijke geest had, ook al maak je het met twee absolute legendes over het maken van films. Had het dat gevoel?
HP: Ja, ik bedoel, je schiet op locatie. Ik denk dat Danny daar echt van gedijt. Hij houdt zijn films om die reden binnen een bepaald budget, hij wil dat soort sfeer van samenwerking. Hij wil dat het als een soort familie voelt.
LJ: Voelde me echt intiem. En hij werkt steeds weer met dezelfde mensen. Het is zo collaboratief.
Om je een beetje ter plekke te stellen, praten over Danny en Richard, wat is je favoriete Danny Boyle-film en wat is je favoriete Richard Curtis-film?
HP: Ik ben echt dol op Four Weddings [en een begrafenis]. Ik denk dat Four Weddings, ik denk dat het te maken heeft met deze prachtige emoties, extreme emoties die we voelen, zoals de vreugde van het huwelijk, maar dan ook dat verdriet zo belangrijk is. Danny, ik bedoel, kies er een. Richard, dat deed ik, maar ik denk … 127 uur. Daar hebben we het onlangs over gehad, dat is een echt staaltje van technische details en een soort concentratie. Hoe houd je een publiek geconcentreerd op een man die net zijn arm onder een rots heeft …
LJ: Laat zijn arm afsnijden. Ik ben zo luid in de bioscoop. Ik hou eigenlijk van liefde. Ik hou van Slumdog Millionaire.
