Horror Plus Thriller: 28 dagen later

Welkom bij het derde deel van Screen Rant's Halloween-lead-up serie genaamd "Horror Plus" - een functie die erop uit is om een ​​film te presenteren die horror combineert met een ander genre. Het zal in feite dienen als een recensie van de film bij de hand, waarin wordt uitgelegd waarom het zo'n goed voorbeeld is van het samenvoegen van genres.

Voor het geval je ze miste, was onze eerste aflevering in de serie Horror Plus Comedy: Shaun of the Dead, en onze tweede was Horror Plus Sci-fi: Alien. Zorg ervoor dat je in de komende weken voorafgaand aan Halloween op 31 oktober op andere afleveringen zoals "Horror Plus Action" en "Horror Plus Crime" let.

Thriller is een moeilijk genre om uit te kiezen vanwege de breedte en het aantal basissen. Ik denk dat de definitie die in me opkomt als ik aan een thriller denk, een film is die me overal op het puntje van mijn stoel houdt, waardoor ik op een spannende en aandachttrekkende manier wil zien wat er daarna gebeurt. En als ik eraan denk om dat met horror te combineren, was de eerste film die (om welke reden dan ook) in mijn hoofd opkwam de fantastische 28 dagen later van Danny Boyle.

(Het volgende kan matige SPOILERS bevatten)

De film begint met een groep dierenrechtenactivisten die een onderzoekscentrum infiltreren dat experimenten op apen uitvoert. Tegen de pleidooien van de wetenschapper in het lab, laten ze de apen los, niet wetende dat ze besmet zijn met een ziekte die 'RAGE' wordt genoemd. We gingen terug naar 28 dagen later, met Jim (Cillian Murphy) wakker in een ziekenhuis. Van daaruit zien we de straten volledig verlaten van mensen. Uiteindelijk komt Jim een ​​schat aan 'de geïnfecteerden' tegen en na een nauwe ontsnapping van hen met de hulp van enkele menselijke overlevenden, proberen Jim en anderen hun weg te vinden naar een militaire basis waar zij geloven dat hulp kan worden gevonden.

Een van de belangrijkste dingen die 28 Days Later voor mij zo'n indrukwekkende film maken, is het gevoel van urgentie en oprechte angst die Boyle als regisseur weet te bereiken. Hij is in staat om je vanaf het begin te interesseren, met een draai aan het zombiegenre dat het zal helpen stollen als een film waarop de komende jaren met bewondering zal worden teruggekeken. Er is nogal wat gore te vinden om mee te gaan met de sensatie, vooral tegen het einde, dus de preutse pas op. Maar zelfs als een filmfan niet zo dol op bloederige films, vond ik die momenten draaglijk binnen de brutale context van de film en de specifieke scène bij de hand.

Even ter herinnering, ik realiseer me dat het noemen van de "wezens" in de film zombies technisch niet correct is, maar in mijn ogen zijn dat echt haartjes. Maar ik dwaal af…

De scènes die de overlevende, niet-geïnfecteerde mensen verbeelden die door de geïnfecteerden worden achtervolgd, denk ik, zijn daar met de meest intense scènes van de 21ste eeuw. Vooral een scène valt op als niet alleen een geweldig voorbeeld van dat soort dingen, maar waarschijnlijk de beste, meest effectieve scène van de hele film: Jim en een paar andere overlevenden besluiten een tunnel te nemen om naar de hoofdweg te gaan in plaats van over de langere route door de straten van de stad. Tijdens het rijden onder de tunnel, raakt een van de banden van de auto lek en worden ze gedwongen om uit de auto te stappen en de band te verwisselen, wetende dat de duisternis van de tunnel al snel betekent dat ze besmet zullen zijn.

De manier waarop Boyle spanning opbouwt, is gewoon briljant. Wanneer we ratten voor het eerst horen schuifelen voordat we ons realiseren dat ze ergens vandaan rennen, de geïnfecteerden. Terwijl hordes van deze aanvallers steeds dichterbij komen, werken de overlevenden zo snel als ze kunnen om de band te verwisselen. Net als de eerste geïnfecteerde de auto bereikt, slagen ze erin om 'veilig' weg te rijden. Het is een eenvoudige scène op papier, maar Boyle krijgt er zoveel mogelijk spanning en spanning uit.

1 2