Hypergun Review: sla de simulatie over

Hypergun is een prozaïsche roguelite arena-schieter en een FPS die aanvoelt alsof hij is opgebouwd uit generieke middelen. Gefactureerd als een onvoorspelbare, procedureel gegenereerde ervaring gedefinieerd door zijn verzamelbare wapenmodules, waarvan de game meer dan 150 heeft, komt het allemaal neer op een irritante, onhandige klomp door identieke kamers, met bijna niets aan te bevelen buiten de soundtrack, verzorgd door de prachtige Franse synthwave-muzikant Carpenter Brut.

Je neemt de rol aan van Dewey Owens, een stagiair die bij DevTech Labs werkt en die het weekend is binnengeslopen. DevTech is een geavanceerd wapenbedrijf dat zich toelegt op het stoppen van een ongeziene buitenaardse dreiging en heeft een simulatiekamer gemaakt om het ultieme wapen te bepalen, een zogenaamd 'Hypergun', gemaakt van een groot aantal verschillende onderdelen, en bedoeld om grondig te zijn getest in een soort virtual reality deathtrap. Het grootste deel van het spel bestaat uit het doorlopen van deze simulatie, het ontgrendelen van extra wapeninvoegtoepassingen en het uitgeven van de blijvende valutahyperemunten aan ontgrendelingen die extra gerandomiseerde drops per run toestaan.

Om te beginnen is het frameverhaal van Hypergun nooit succesvol afgestemd op het vlees van de gameplay. De game biedt de mogelijkheid om "passieve agressieve post-it-aantekeningen" op te sporen en stelt u in staat om met enkele computers en tablets te communiceren om het kleine handjevol e-mails tussen kantoren bij DevTech Labs te lezen. Niets van dit alles is ooit veel, en het is doorspekt door wat, eerlijk gezegd, een te simplistische handvol fel verlichte kamers is die eruit zien als gekochte activa van de Unity Store. Er is een voelbaar gevoel dat deze mogelijkheden voor wereldopbouw bedoeld zijn om te charmeren, maar ze zijn zelden slim of meeslepend, met "grappen" die verwijzingen bevatten naar cryptocurrency, frequente pizzabezorgingen en ontwikkelingshel. Als Hypergun echt probeert een soort van lore rond zichzelf op te bouwen, is de poging halfbakken en verwaarloosd.

De gameplay zelf is op dezelfde manier verward en lelijk, met elke afzonderlijke gesegmenteerde arena per spel zonder gedenkwaardig karakter of contrast. Elke kamer vergrendelt bij binnenkomst en biedt steevast een reeks hellingen en richels uitgedost in neon-verlichte kleuren en chromen structuren, met vijandelijke hordes gebouwd van simplistische polygonen die je personage eindeloos massaal opjagen. Je enige uitgeruste wapen wint en verliest statistische boosts afhankelijk van de pickups die je vindt, die meestal percentages optellen of aftrekken van snelheid, nauwkeurigheid (een verwarrende statistiek in een niet-RPG FPS), schade, vuursnelheid, enzovoort. Sommigen verhogen ook op onverklaarbare wijze de bewegingssnelheid of gezondheid, en de meeste hebben een foutieve referentie of zinloze quip; een heliumtank (de beschrijving luidt: "klinkt halarious [sic]") voegt 7% toe aan je vuursnelheid en trekt 20% af van je snelheid, die geen van beide zinvol zijn. Bepaalde pick-ups voegen een verwisselbare bijlage toe om dingen te veranderen, zoals een clusterbomwerper, maar deze werken op individuele cooldown-timers in plaats van als discrete wapens.

Het helpt niet dat de meeste pick-ups onleesbaar zijn wanneer ze worden ontdekt, wat betekent dat ze grijpen een complete dobbelsteenrol is, waardoor elk potentieel voor strategische overweging van welke synergieën moet worden gezocht, wordt verwijderd - je loopt gewoon over een draaiende kist en hoopt dat de RNG werkt in jouw voordeel. Soms gaat het aantal schade dat over vijandelijke hoofden sist omhoog, soms gaat het omlaag, altijd in een plichtmatig lettertype dat naar placeholder ruikt.

Hypergun lijkt volgepakt met bewijs van tijdelijke aanduidingen en het is moeilijk te geloven dat de kaart in het spel representatief kan zijn voor de uiteindelijke versie, met een vergelijkbare kwaliteit als een PowerPoint-draadframe. En omdat bijna elke kamer niet van een ander te onderscheiden is, zul je constant op die kaart tikken, anders niet in staat om een gevoel van plaats of richting te krijgen of tussen de onwrikbare reeks dubbele gangen met techno-thema.

Voorbij de checklist van Hypergun met schijnbaar gedachteloze ontwerppunten - inclusief vliegende mobs die smeken om een niet-bestaand hit-scan wapen, talloze vijanden die vast komen te zitten in muren en hoeken en op hun plaats rennen, en de volkomen afwezigheid van stemmen naast herhaaldelijk bemonsterde vijandelijke grunts en brullen - er is een onverklaarbaar gebrek aan feedback in verband met een van de in-game actie. Je brengt je tijd door met het vliegeren van vijanden in cirkels rond een kamer, af en toe pauzerend om je clip leeg te maken in een kogel-spons horde, en dan nog wat te sprinten. De game bevat een aantal van de meest opvallende gunplay in het recente geheugen, ongeacht de (waanzinnige) "gekke" wapenmodules die worden gebruikt. Tot overmaat van ramp is spelersschade meestal het gevolg van offscreen-vijanden, van wie de meesten nauwelijks geluid maken wanneer ze bewegen, en er zijn nooit aanwijzingen voor directionele schade op de HUD wanneer ze worden geraakt. In 2018 zijn deze laatste details vrijwel onvergeeflijk, omdat ze sinds het begin van het millennium steunpilaren zijn in vrijwel elke FOD.

Of het nu een bezemsteelgeweer, een niet-functionele scoop of een raketwerper is die zogenaamd "raketzwaarden afvuurt", geen van de kunstmatig cosmetische variaties op wapenonderdelen leveren die absolute eis van een moderne schietpartij: een pistool dat aanvoelt goed om te schieten. De verwachting dat spelers de tientallen uren zullen doorbrengen die nodig zijn om alle mods en avatars te ontgrendelen, is grimmig en Hypergun had waarschijnlijk nog een paar maanden nodig in de simulatiekamer.