Er zijn bepaalde momenten in de bioscoop die opvallen als echt iconisch. Soms is het een lijn van dialoog die een gerespecteerd citaat wordt - andere keren is het een scène, een lied of zelfs de openingstitels (zie: Star Wars).
Soms wordt echter een iconisch moment in de bioscoop bereikt met niets meer dan de aanwezigheid van de acteurs op het scherm - een moment waarop de context, geschiedenis en persoonlijkheid die de acteurs aan tafel brengen, de eigenlijke film zelf overstijgt. Momenten waar het leven de kunst vervangt, maar ons toch beweegt op de manier waarop geweldige kunst dat doet.
De actiefilm throwback van deze zomer, The Expendables, probeert te profiteren van de sensatie van het zien van enkele van de grootste badasses van de actie - Stallone, Willis, Schwarzenegger, Statham, Li, Lundgren - vuisten, messen en kogels verhandelen. Voor mij is geen enkele scène in de bioscoop zo heet geworden dat Al Pacino en Robert De Niro over politieagenten en overvallers hebben gesproken in die inmiddels beroemde eetscène uit Heat. Soms, wanneer de juiste schermpictogrammen face-to-face in een scène komen, wordt het moment elektrisch.
Ondanks wat je uiteindelijk aan Iron Man 2 dacht, had de film toch zo'n 'elektrisch moment', gedeeld tussen acterende krachtpatsers en recente comeback-kinderen, Mickey Rourke en Robert Downey Jr.
-
DE WINDENDE WEGEN VAN DOWNEY EN ROURKE
De jaren 80
In de jaren 80 kwamen zowel Mickey Rourke als Robert Downey Jr. in de acteerscène en werden ze snel twee van de beste jonge acteurs van hun generatie genoemd. Rourke arriveerde als eerste en kreeg bericht met een kleine rol in de film uit 1941 van Steven Spielberg; hij blies toen (letterlijk) op in de grote tijd na het afbeelden van een brandstichter in de erotische thriller Body Heat uit 1981, naast William Hurt en Kathleen Turner.
Rourke ging zijn stempel drukken met rollen in Diner (1982), Rumble Fish (Francis Ford Coppola's opvolger uit 1983 aan The Outsiders) en The Pope of Greenwich Village (1984), naast andere films. Het was echter Rourke's stomende verleiding op het scherm van Kim Basinger in 9 1/2 Weken (1986) die hem katapulteerde van een opkomend talent naar een volledig leidende man in de jaren 80. En zo begon zijn neerwaartse spiraal.
Robert Downey Jr. werd geboren in New York als zoon van twee artiesten. Hij begon in de jaren '70 door te acteren in de films van zijn vader, terwijl hij het soort prestigieuze NYC-acteeropleiding ontving die je bijna zou verwachten van iemand met zijn achtergrond. Toen hij twintig werd, brak Downey Jr. alleen uit, bracht hij een kort jaar door als lid van SNL (1985-86) en verwierf tijdens het "Brat Pack" tijdperk de hoofdrol als de pestkop in John Hughes 'Weird Science (1985) en vervolgens samen met het tienerpictogram Molly Ringwald uit de jaren 80 in The Pick-up Artist (1987).
Tegen de tijd dat Rourke speelde in de voodoo-mysteriethriller van Alan Parker Angel Heart (1987) naast Robert De Niro, was hij al op weg naar zijn acteercarrière. Op gespannen voet met zijn hartverscheurende imago, begon Rourke grimmiger rollen op te nemen in films zoals Barfly (1987) en Homeboy (1988), een film waarin hij schreef en speelde, waarin zijn andere passie centraal stond … boksen.
Critici begonnen Robert Downey Jr. echt in de gaten te houden toen hij een opwindend optreden gaf als een drugsverslaafde rijke jongen in de bewerking van auteur Brent Easton Ellis 'Less Than Zero (1987). Ironisch genoeg zou het personage van Downey in Zero de zeer neerwaartse spiraal belichamen waarin de acteur uiteindelijk zou worden opgezogen. Hij kreeg al snel rollen in grotere films, zoals Air America met Mel Gibson (1990) en de ensemble-film Soapdish (1990) naast Sally Field, Whoopi Goldberg en andere grote namen in het bedrijf.
De jaren 90
Toen de jaren 80 overgingen naar de jaren 90 stapte Mickey Rourke terug van acteren en hervatte hij zijn carrière als amateur-bokser. Hoewel hij een redelijk goed record had (ongeslagen in acht gevechten, zes overwinningen, twee KO's en twee gelijke spelen), legde de fysieke tol van de sport de gezondheid van Rourke ernstig onder druk. In dezelfde tumultueuze tijd had Rourke de wet voor alles, van huiselijk geweld tot DUI's, ingeruild voor zijn leidende mannenbeeld voor dat van een roekeloze en vluchtige slechte jongen.
Het was in 1992 dat Downey officieel een sensatie werd in de acteerwereld, dankzij zijn Oscar-genomineerde beurt als Charlie Chaplin in de biopic Chaplin. Na die enorme hoogte werden Downey's rollen opgeslokt, waaronder Natural Born Killers (1994), Richard III (1995) en Restoration (1995). Het was tijdens dit hoogtepunt van zijn bloeiende carrière dat Downey viel in de problemen met middelenmisbruik die zoveel acteurs in de schijnwerpers hebben geteisterd.
In 1996 was Downey het onderwerp van grote controverse nadat hij was gearresteerd voor bezit van heroïne, cocaïne en een ongeladen Magnum.357 terwijl hij Sunset Boulevard versnelde. Van 1996-1999 werd de acteur meerdere keren gearresteerd voor drugsgerelateerde delicten, terwijl hij toch indrukwekkend werk op het scherm kon zetten - The Gingerbread Man (1998), US Marshals (1998) en In Dreams (1999). Downey sloot de jaren 90 af met een spraakmakende rechtszaak, waarbij hij werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar in een gevangenis / revalidatiekliniek.
Terwijl Downey de Millenniumgevangenis beëindigde, ging Mickey Rourke langzaam terug naar acteren. Sommige van zijn rollen werden ondergewaardeerd (de film Bullet uit 1996 die Rourke schreef en speelde in Tupac Shakur); andere rollen waren flops (Another 9 1/2 Weeks, Double Team, Point Blank) en anderen toonden een glimp van de Mickey Rourke die zoveel belofte had getoond in de jaren 80 (John Grisham's The Rainmaker, Vincent Gallo's Buffalo '66).
1 2
