Game of Thrones seizoen 8 heeft bewezen de meest controversiële in de geschiedenis van de show te zijn, maar een uitstekende aflevering 5, getiteld "The Bells", benadrukt hoeveel van de verdeeldheid elementen niet het gevolg zijn van alles wat er nu in de show gebeurt. In plaats daarvan past een reeks waarin de zonden van het verleden het heden bepalen, het draait allemaal om fouten die jaren geleden zijn gemaakt.
Het einde was altijd een grote uitdaging voor Game of Thrones. Showrunners David Benioff en DB Weiss hadden vanaf het begin een vooraf bepaald eindpunt voor het verhaal, maar het was alleen ooit in vage termen omdat de bronboeken niet compleet waren; en toen duidelijk werd dat de show George RR Martin zou inhalen, was er een overdracht in het auteurschap. Maar de aard van Game of Thrones maakte het afsluiten nog moeilijker. Met de dood van Ned Stark in seizoen 1 en de Rode bruiloft twee jaar later, had het zichzelf gemarkeerd als een van de meest onvoorspelbare en ongebreidelde verhalen op tv, maar toen decennia van theorievorming tot een hoogtepunt kwamen en het verhaal begon het perspectief aan te passen om iets conventioneler te onthullen, werden verwachtingen en realiteit dissonant.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in een snel overzicht te starten.
Begin nu
Met zo'n hoge lat en vele manieren om te trippen, is het niet verwonderlijk dat de stemming rond het laatste seizoen van Game of Thrones er een is van teleurstelling. Er zijn gewoon te veel onbeweeglijke factoren die het coherent maken met wat de show in 2011 was - en wat de boeken in 1996 waren - onmogelijk. Maar de situatie die we nu hebben is nog gecompliceerder omdat de zogenaamde problemen met Game of Thrones seizoen 8 niet echt het product zijn van seizoen 8 zelf; het zijn problemen die al jaren onder het oppervlak borrelen.
Game Of Thrones Seizoen 8 is te kort en te snel verplaatst
Game of Thrones is altijd een zorgvuldig geplot verhaal geweest, maar ook dicht. De A Song Of Ice & Fire-boeken zijn mammoetboeken, waarvan de laatste twee in twee afzonderlijke delen moesten worden gesplitst, en in de beginjaren koos de show voor een vergelijkbare benadering van zijn verhalen. Het draaide wiel, maar dat was het drama.
Nu werkt Game of Thrones echter snel vooruit. Probeer gewoon seizoen 8 en zijn verhaalgebeurtenissen te begrijpen. De première en aflevering 2 waren scène-setters voor The Great War To Come, waarbij werd vastgesteld wie er op Winterfell was en meer esoterische personage threads afbetaalde. Vervolgens was aflevering 3 de hele lange nacht tot en met de nederlaag van de nachtkoning, wat in drie afleveringen het belangrijkste overkoepelende verhaal van de show betekent sinds de eerste scène was opgelost.
Aflevering 4, "The Last of the Starks", was in feite een halfseizoen plot in een fractie van de tijd; beginnend met Dany afscheid nemen van Jorah en eindigen op Missandei's oproep voor "dracarys" heeft het misschien een gevoel van symmetrie gegeven, maar de hoeveelheid grond die bedekt is (letterlijk gezien de reis naar King's Landing was een belangrijke barrière voor relaties in seizoen 1) is Stark. Aflevering 5, "The Bells" was zeker de meest evenwichtige in termen van hoe uniek het was gericht op het vertellen van de Battle of King's Landing, maar er was nog veel te doorstaan voordat hij daar aankwam, en een aantal nogal schokkend karakter verandert zodra het gebeurde.
Dit is niet alleen agressieve pacing, het doet ook het verhaal pijn. Het veronderstelde belang van gebeurtenissen inschatten is moeilijk - de nederlaag van White Walker krijgt minder tijd dan Jaime dronken ridderlijke Brienne - grote momenten komen zo gek over - de verklaring waarom Rhaegal de draak stierf is een meme geworden - en betekent dat er weinig ruimte is voor duurzame karakter verandert; je hebt ofwel belangrijke spelers vast in stilstand omdat alles om hen heen te snel beweegt, of plotselinge bochten maken omdat er geen tijd was om het vast te stellen.
In 350 minuten - het equivalent van zeven standaard afleveringen van bijna een uur - heeft Game of Thrones seizoen 8 te maken gehad met twee belangrijke verhaalgebieden, waarbij tientallen threads werden samengevoegd. Afgezien van de vroege jaren is het begin van seizoen 8 tot einde van aflevering 5 qua concept vergelijkbaar met de première van de show tot het einde van de Battle of the Five Kings (dus het einde van seizoen 3, geven of nemen), maar in een kwart van de tijd. Dat is niet het verschil tussen genuanceerd en onhandig, het is een heel andere manier om een verhaal te vertellen.
Game Of Thrones De grootste ideeën van seizoen 8 waren niet duidelijk opgezet
Waar je kunt zien hoe schadelijk snelheid kan zijn voor het vertellen bij het aanscherpen van de meer controversiële elementen van Game of Thrones seizoen 8: Arya killing the Night King; en Daenerys worden een Mad Queen en brengen King's Landing onder vuur.
Wat beide meteen opvalt, is dat ze heel erg binnen het domein van de karakterlogica vallen. Dit is zeker altijd een natuurlijk eindpunt geweest voor Daenerys, wiens claim op de ijzeren troon en dus de hele boog in twijfel wordt getrokken op het moment dat Jon Snow wordt bevestigd als een Targareyan; "Eerder On" van aflevering 5 is misschien gebaseerd op plagen van haar genetische waanzin, maar het is nauwelijks iets dat de logica van haar verhaal breekt, en is waarschijnlijk pure George RR Martin.
Arya Stark's blauwe ogen doden is een beetje anders. Er is geen Night King in de boeken en hij werd niet geïntroduceerd tot seizoen 3 van de show, dus het is nauwelijks een ingebakken concept. Hoewel de schrijvers hebben gezegd dat ze al drie jaar weten dat Arya de White Walkers zou beëindigen, gezien de langdurige productie van Game of Thrones die net zo recent is als in seizoen 6; enig gebruik van "wat zeggen we tegen de God van de dood?" of 'blauwe ogen' omdat de veronderstelde setup een retcon is. Maar dat betekent niettemin voor anderhalf volle seizoenen, de schrijvers wisten waar Arya's bestemming lag, en daar waren plagerijen over.
Het probleem in beide gevallen is echter dat, terwijl de bedoeling er was, deze niet goed aan het publiek werd overgebracht. Arya werd een anonieme moordenaar en Daenerys ging een beetje te ver op punten, maar in seizoenen 7 en 8 waren de plagen van hun grootse lot zo vaag - Arya's link met Beric's voortbestaan werd niet genoemd tot na zijn dood, zorgen over Dany's mentale toestand werden niet volledig weerspiegeld in haar karakterisering tot aflevering 5 - dat ze konden worden aangezien voor smaak, niet voor richting.
Zie daarentegen Jon Snow als een Targaryen. Game of Thrones brak nooit zijn rug en verborg dat Jon Snow niet de zoon van Ned was. Er zijn meerdere knikken naar de waarheid gedurende de vroege seizoenen en herhaalde terugkeer naar het bespreken van het Tourney in Harrenhal en het altruïsme van Rhaegar stootten de kijkers subtiel aan op de mogelijkheid. In de boeken was het nog extremer, met Ned achtervolgd door dromen van een onbekende belofte aan Lyanna op haar sterfbed; toen fans erachter kwamen, kwam Martin in de verleiding om Jon's afkomst te veranderen, maar besefte dat verhaalsterkte belangrijker was dan die verrassing.
En dat is waar de problemen met de omstreden momenten van Game of Thrones seizoen 8 vandaan komen. Het is niet dat ze niet logisch zijn, het is dat de schrijvers de voorkeur hebben gegeven aan shock boven logica (vergelijkbaar met Westworld, een andere prestigieuze HBO-genre-serie waarvan fans al zijn geheim vermoedden in seizoen 1, dus een ondoordringbare boring werd in het tweede jaar). Dit zou nooit eerder zijn gebeurd omdat Benioff en Weiss de boeken gebruikten als een routekaart, plagen en alles (iets dat ook het fandom in focus verdeeld hield), maar sinds de inhaalslag leunden ze in verrassing als een belangrijke verhaalvertellende factor.
De grote fouten van Game Of Thrones zijn gemaakt in seizoen 7
Als de geaccepteerde problemen met Game of Thrones seizoen 8 zijn dat het haastig is en dat grote plotbeurten niet zijn ingesteld, dan is het onmogelijk om te zeggen dat dit een nieuwe rimpel is in ieder geval gelokaliseerd bij deze laatste serie van zes afleveringen. In feite is het allemaal geworteld in het enorm inferieure seizoen 7, en de beslissingen die dit in de eerste plaats tot het eindpunt maakten.
Het was in juli 2016, rond de uitzending van seizoen 6, dat HBO bevestigde dat Game of Thrones zou eindigen met seizoen 8. Het zou na veel speculatie worden onthuld dat deze laatste twee seizoenen korter zouden zijn in afleveringsnummer (zij het met mogelijk langer runtimes) om het toch al hoge budget van de show beter te focussen. Vervolgens werd duidelijk dat deze beperkingen - om het verhaal in 13 afleveringen af te ronden als onderdeel van twee seizoenblokken - een direct product waren van de showrunners.
Wat niet lijkt te zijn gepusht, is een duidelijke verhaalrichting. Zoals veel shows die een duidelijke einddatum bereikten, maar het ware doel van dat einde zouden tegenhouden tot veel later (zie Lost, dat seizoen 6 als het laatste tijdens seizoen 3 bevestigde, maar nog steeds drie fundamentele afleveringen van de finale vastlegde), Game of Thrones ging doelloos of afgeleid door en was geobsedeerd door de macro. Het voorlaatste seizoen deed alsof het stukken in positie bracht, maar in werkelijkheid zuiverde het alleen de dekken en betrad het water in willekeurige richtingen voordat de uitbetaling zou komen.
Wat doet het hele "Beyond the Wall" -fiasco - waar Jon Snow's Suicide Squad een wight probeert te stelen om koningin Cersei te overtuigen om hen te helpen - voor het grotere complot? Afgezien van het geven van de Night King een ijsdraak om de muur neer te halen - een logisch gat dat de show nog steeds niet heeft aangepakt - het is een les in nutteloosheid; Cersei hoefde de zombie niet te zien om te besluiten niet te helpen, en Jaime ook niet om te proberen het juiste te doen. Drie afleveringen van een laatste dertien - dat is ongeveer 20% van het resterende verhaal, goed voor de totale looptijd - waren gewijd aan een geïsoleerde en onlogische plot. Dat wil niet zeggen dat elk moment van screentime slaafs geobsedeerd moet zijn door het grote geheel, maar om een verhaal te construeren met zoveel dat geen gevolgen heeft, is slecht.
Deze inefficiëntie van de plot plaagt Game of Thrones seizoen 7 en vroege seizoen 8. Ondanks de finale van seizoen 6 die onthulde dat Jon Snow de zoon is van Lyanna Stark en (vermoedelijk) Rhaegar Targaryen, was er nog een run met drie afleveringen - van de finale van seizoen 7 tot seizoen 8, aflevering 2 - waar elk uur eindigde met het herverhelpen van dat feit aan verschillende personages, voor het geval het publiek niet werd ingehaald.
Het was duidelijk dat er een beslissing werd genomen om zowel de Battles of Winterfell als King's Landing in seizoen 8 te hebben, waardoor de verhuisbaarheid van het seizoen in seizoen 7 werd beperkt, maar dat zou niet in de weg moeten staan hoe glansloos de veronderstelde opstelling bleek te zijn.
Game Of Thrones Seizoen 8 mei heeft nog steeds een geweldig einde
Het repareren van Game of Thrones seizoen 8 zo groot te maken als wat de show halverwege de jaren beloofde, zou meer nodig hebben dan alleen het veranderen van de stroom van de laatste zes afleveringen. Het zou nodig zijn om de hele serie te hervormen vanaf het moment dat een einde werd bepaald (in verhalende termen, het moment dat Cersei de macht overnam in King's Landing). Een ideale situatie zijn drie volledige seizoenen met tien afleveringen: seizoen 7 voor de eerste verovering van Daenerys in Westeros, seizoen 8 The Long Night en seizoen 9 The Last War. Dat kan structureel een beetje te rigide zijn en betekent dat de White Walkers een heel seizoen klaar zijn voordat de show eindigt, maar het zou elke stap van de reis mogelijk maken om te ademen, evenals een terugkeer van natuurlijke en impactvolle karakterontwikkeling.
Maar dat is een "wat als" geworteld in bedrijfsbewegingen die jaren geleden zijn gemaakt. Als we kijken naar wat we hebben, is er dan nog hoop? Zou dit een geval kunnen zijn waarin het doel de middelen zo goed als rechtvaardigt? Heel waarschijnlijk.
Game of Thrones seizoen 8, aflevering 5 was geweldig ondanks alles wat er was gebeurd. De Mad Queen-beurt voor Daenerys is misschien voor sommigen te plotseling gebleken, maar genomen als een uniek stuk verhalen, waar ze aan het begin en einde van de aflevering een vrij duidelijke lijn heeft. Tussen verontrustende, gegronde actie (Miguel Sapochnik heeft alles wat Westerosi hij heeft aangeraakt verhoogd), was er ook een sterk karakter dat altijd doorscheen: de domme bombast van Cleganebowl gaf de Hound een passend einde; Cersei laten sterven met - niet door toedoen van - Jaime was behendig ondermijning van verwachtingen; en Maisie Williams 'rechtvaardigt dat Arya een duidelijke schrijversfavoriet is.
En je had gehoopt dat dat het geval zou zijn. Zelfs als de reis daar is vertroebeld, is dit het einde waar Game of Thrones aan heeft gebouwd en al die seizoen 7 beslissingen werden genomen in dienst van. Ze hadden wel een einde in gedachten, het was het bereiken daar waar problemen waren. Als "The Bells" als een goede aflevering kan landen, heeft de seriefinale zeker een vergelijkbare hoop om alles op een bevredigende manier af te ronden. Dat wil niet zeggen dat het de gemaakte fouten zal rechtvaardigen - en er is geen manier dat haasten naar het eindpunt de uitbetaling van bepaalde ideeën niet schaadt - maar er is een goede kans dat de kernideeën hun passende voltooiing zullen krijgen. En als dat niet het geval is, dan zijn de kernproblemen van het Game of Thrones- einde dieper dan een verlengd uur televisie.
Game of Thrones seizoen 8 eindigt deze zondag op HBO om 21.00 uur.
