Regisseur Daniel Stamm is geen onbekende in de faux-documentaire stijl van filmmaken. In feite is zijn faux-documentaire drama Een noodzakelijke dood grotendeels de reden waarom hij werd afgetapt om The Last Exorcism te regisseren. We gingen zitten om te praten over de voordelen en mogelijke valkuilen van deze stijl van filmmaken, zijn methoden voor het bereiken van geweldige uitvoeringen, het controversiële einde van The Last Exorcism en dames met dubbele joint.
Screen Rant: Je hebt gesproken over een deel van de aantrekkingskracht van de documentaire-stijl, in termen van het creëren van een groter gevoel van intimiteit met het publiek. Je hebt gezegd dat een voordeel van deze stijl is dat de camera opkomt voor het publiek, in feite hen dwingt tot actie. Gezien het feit dat deze film een documentaire / found footage-aanpak kiest, waarom koos je dan (hoewel Nathan Barr geweldig is) om de film te scoren?
Daniel Stamm: Ik denk dat je de intellectuele benadering moet scheiden die natuurlijk zou zeggen; helemaal geen muziek en we zijn fanatiek van de ene camerahoek die ik in het begin was. Ik zei als we dat hebben gedaan
[ENORME SPOILERWAARSCHUWING]
de demon die uit het vuur kwam, zei de cameraman niet: 'Ik vraag me af wat Cotton daarvan zou denken.' Hij zou op die verdomde demon blijven.
[EINDE SPOILERS]
Spoilervrije vertaling: als de camera op een bepaald gebied is scherpgesteld, lijkt het er niet op te kijken wat de acteurs denken over de actie in dat gebied, maar blijft het gericht op wat daar gebeurt.
DS: Maar toen hadden we dat we onze hoofdrolspeler minutenlang volledig verloren en onze verbinding met de held in de film volledig verloren. Dus hebben we die actiefoto's opnieuw gemaakt. Dus dat was het soort intellectuele benadering versus de emotionele benadering en de emotionele bedoeling van de scène. Toen we een beslissing moesten nemen om voor de intellectuele of emotionele benadering te kiezen, gingen we voor de emotionele. Hetzelfde geldt voor de muziek. Zonder muziek in horror ontbreekt er eigenlijk zo'n groot deel. Ik verlies liever het kleine deel van het publiek dat beledigd zal worden omdat een documentaire geen muziek zou moeten hebben dan het grote deel van het publiek dat zich overgeeft aan de scène. En eigenlijk worden de meeste documentaires gescoord. En Nathan is zo subtiel met de score dat ik vind dat het een balans is tussen niet invasief zijn maar tegelijkertijd zo effectief mogelijk zijn.
SR: Is dat een beperking van een traditionele documentaire-stijl? Dat je verstrikt kunt raken in sommige van die regels of beperkingen?
DS: Het is geen beperking, maar het is een evenwichtsoefening om toe te slaan en je zult sommige mensen van sommige kanten van het spectrum vervreemden. Omdat ze een compleet gevonden beeldmateriaal willen voelen. Maar dan zou er ook geen bewerking moeten zijn. En als we een volledig gevonden beeldmateriaalgevoel zouden hebben, zonder bewerken, dan zouden we een film van vierentwintig uur hebben en dat werkt ook niet echt. En u zou slechts één camera en één hoek hebben. In een conventionele film heb je al deze verschillende invalshoeken en kun je het publiek alles laten zien wat je ze wilt laten zien. En je kunt veel dingen laten gebeuren in de bewerking, vooral in een horrorfilm. En hier moet je het in de camera laten werken - wat misschien de grootste beperking is.
SR: Hoe lang duurde het om te fotograferen, en hoeveel uren beeldmateriaal had je? U zegt dat u soms maar liefst twintig keer neemt.
DS: Waar heb ik dat gezegd?
SR: Ik heb de persmap gelezen - ik ben voorbereid! (lachend).
DS: Ah ja! Ik zou de persmap moeten lezen!
SR: Dat zou je moeten doen! Het is een goed boek.
DS: Het mooie van die stijl is dat je niet op verlichting wacht; je weet dat je niet wacht tot de kraan arriveert, zodat je je echt op de acteurs kunt concentreren en je alle tijd hebt om te experimenteren. Dus als je 20 takes wilt doen, kun je 20 takes doen.
Stamm gebruikte deze techniek om de acteurs voorbij de grenzen van hun eigen geest te duwen, voorbij het punt van apathie in aflevering en helemaal naar het punt waar "woede begint." Op die plaats vonden ze een instinctieve reactie van een plaats van waarheid in overeenstemming met hun personages. Naast meerdere takes bevat Stamm een gezonde hoeveelheid improvisatie als voorbereiding op de acteurs. Sommige daarvan haalden het als een van de grootste momenten van de film. De preek over 'bananenbrood' zal voor velen een favoriete scène zijn.
Dit is een film die een aantal uitstekende uitvoeringen biedt; elk grijpt op zichzelf. Ik was absoluut genomen en gefascineerd door het karakter van Cotton Marcus, beginnend met zijn introductie in het eerste kwart van de film. Caleb Jones gaf me fysieke koude rillingen als Caleb Sweetzer. Een voelbaar gevoel van gevaar omringt hem en men heeft geen idee wat hij vervolgens zou kunnen doen. Hij geeft ons het gevoel dat hij een complete live-draad was. Het bereik en de lichamelijkheid van Ashley Bell is verbazingwekkend. Het lijdt dus geen twijfel dat het proces van Stamm effectief is.
SR: Hoeveel dagen heb je geschoten?
DS: 24 dagen.
SR: Hoeveel uur opnames heb je gemaakt?
DS: Ik heb geen idee, maar het was veel. Omdat je bij een conventionele film maar een paar minuten per dag zou hebben en we het waarschijnlijk vier tot zes uur hadden laten draaien.
24 x 5 = 120. Dus dat is een behoorlijke hoeveelheid beeldmateriaal.
SR: Er wordt gezegd dat je behoorlijk wat improvisatie hebt gedaan. Heeft dat problemen veroorzaakt in de bewerkingsruimte?
DS: Meestal tijdens repetities gingen we weg van het script, maar kwamen er daarna op terug. Maar het is waar dat de ene opname naar de andere veel meer verschilt dan in een meer conventionele film. Maar dat is geweldig omdat je al deze beelden hebt - je weet dat je je weg uit dingen kunt bewerken omdat je al dit geweldige materiaal hebt.
Iedereen die de poster voor deze film heeft gezien, heeft de geest zien terugbuigen die hoofdrolspeelster Ashley Bell uitvoert. De echte schok is dat er absoluut geen CGI wordt gebruikt om haar prestaties te verbeteren.
SR: Ik moet vragen, hoe ter wereld heeft Ashley haar lichaam zo verdraaid?
DS: Ze is dubbel gebroken; zo kan ze haar schouder uittrekken. Waarvan ik niet eens wist dat ze dat kon. Dat is niet waarom ik haar cast.
SR: Ja, ik wilde vragen of dat deel uitmaakte van het castingproces.
DS: Ik heb haar gecast omdat we een geïmproviseerd exorcisme hebben uitgevoerd in de audities en ze was zooo eng. Ik heb deze truc waar ik echt trots op ben en ik denk dat het de bioscoopgeschiedenis in gaat. Ik zit in de wachtkamer van een auditie en doe me voor als een andere acteur die auditie doet en praat met de mensen die binnenkomen voordat ze weten dat ik de regisseur ben. Dus ik heb echt een heel goed gevoel voor wie ze zijn als persoon, voordat ze zelfs de kamer binnenkomen. Ze was het liefste zachtste, aardigste meisje. En toen ze de uitdrijving deed, ging ze de muren op - mensen waren bang als "wat is er in godsnaam aan de hand" en dat is precies wat we nodig hadden - die energie en die duisternis. En daarom heb ik haar gegoten.
En dan twee dagen eerder schoten we eigenlijk de exorcismescène (die volledig anders werd geschreven dan wat je zag); Ik vroeg haar of ze ideeën had, alles wat ze wilde uitproberen. Ze zei in de lobby van het hotel: 'Waarom doe ik dit niet?' en ze boog zich zo achterover. En ik zei dat je blijft zoals je bent, ik ga de hele scène herschrijven en we gaan de scène daar omheen baseren.
SR: Hoe was het oorspronkelijk anders geschreven?
[SPOILERS OVER HET EINDE VAN DE FILM]
DS: Het was veel meer dialoog, het was veel meer een soort schaakspel dat beide zeer gelijk had. Nu is het veel meer dat Ashley de schoten roept en hij reageert op de demon.
SR: Wat is uw mening over het einde van de film?
DS: Er is geen sprake van mijn einde, want wat we eigenlijk zeggen, we geven je een film van negentig minuten en dan gaan we je vertellen of geloof waar is of niet? Ik kan dat niet zeggen, dat zou het meest arrogante ding ter wereld zijn. Het is dus een beetje belangrijk dat we een open einde hebben. Je weet dat we een personage hebben dat niet in God geloofde en nu de hel feitelijk voor hem opengaat, gelooft hij eindelijk in God - maar is dat geloof? Wil je echt een demon voor je zien en in God geloven? Dat is niet echt geloof. Dus als hij naar de demon loopt en God om hulp vraagt, wil ik dat niet laten zien, omdat ik niet weet of God hem zou helpen of dat God zou zeggen; "Je weet wat je eerder niet in me geloofde, dus pak dat zelf maar aan." Het is een beetje belangrijk dat het einde zo open is als het nu is en dat er geen gebruik van mij is. De afwezigheid van de opname van de regisseur en de schrijver is nogal belangrijk als het gaat om vragen.
[EINDE SPOILERS]
SR: Wat is uw persoonlijke kijk op geloof?
DS: Nou, ik ben niet opgevoed als een gelovige. Maar naarmate ik ouder word, gebeurt er zoveel dat voor mij op geen enkele andere manier logisch is
Dus ik ben er nog niet die ik zou zeggen dat ik geloof. Maar ik ben niet meer zo militant een atheïst. Ik denk dat ik meer ben
Ik ben overgestapt van atheïsme naar agnostiek.
SR: Dus u blijft openstaan?
DS: Ja.
Zoek naar een extra stuk waarin de makers van de film hun verschillende standpunten over de centrale thema's van de film bespreken, evenals het verrassende einde. Producenten Eli Roth en Eric Newman en hoofdrolspelers Patrick Fabian en Ashley Bell wegen allemaal mee.
Volg mij op Twitter @jrothc en Screen Rant @screenrant
