Er zijn bijna altijd slechts drie bewegingen voor een beurt van Into The Breach, maar ze onderscheiden de korrelige kloof tussen meesterlijk succes en struikelmislukkingen. In die eenvoudige maar toch ijle ruimte die in die beslissingen leeft, ligt het grootste deel van de mooie spanningen van het spel, die een zorgvuldig evenwicht van opoffering en aanhoudend one-upsmanship oproepen op de overweldigde maar voorspelbare vijandelijke eenheden. Op zijn meer bevredigende momenten voel je je als een meesterlijke schaker die over het bord stampt en het lot overheerst, maar het is altijd een kaartenhuis, iets dat strategische denkers kan verwarren die onvoldoende gruis hebben, of perfectionisten die een altijd onberispelijke oplossing zoeken.
In steno-termen is Into The Breach een soort interpretatie van de oorlogstactieken van Nintendo's langlopende Advance Wars- en Fire Emblem-franchises, maar concentreerde zich op het concept van het verliezen van de strijd om de oorlog te winnen. In de rol van een tijdreizend trio van mech-piloten, worden spelers in een reeks van vierkante 8x8-roosters geplaatst, waarop de slechterik Vek zijn aanval op de steden en verdedigingen op aarde voortzet. De 'breuk' die in de titel wordt beschreven, is eigenlijk tijd en ruimte, en de bedoeling van het team is om een succesvolle manier te vinden om te voorkomen dat de insectoïde Vek slaagt in zijn missie, waarbij gevechten plaatsvinden op vier verschillende eilanden met unieke omgevingscondities.
Verliezen in Into the Breach zal onvermijdelijk op schaal plaatsvinden in die eerste paar games, op micro- en macroniveau. Dat betekent dat sommige burgerslachtoffers, belangrijke vernietigde structuren of niet-kritische missiedoelen mislukt zijn, maar kritisch falen of totaal civiel verlies is altijd dichterbij dan het lijkt. De canonieke realiteit van de game spoort spelers aan om gewoon terug te timen en opnieuw te beginnen vanaf het begin, misschien met bepaalde nieuwe mech-piloten of eenheden ontgrendeld. Hoewel het geen roguelike in de conventionele zin is, houdt Into The Breach vast aan bepaalde roguelike kwaliteiten, vooral het pad naar verbetering; ontgrendelbaarheden verbeteren op zichzelf de kansen van een speler niet, maar het leren van de fijnere nuances van gevechten en hoe het beste de doelen van elke willekeurige kaart efficiënt te bereiken zorgt ervoor dat volgende runs dichter bij succes komen. Het totale consequente uurwerk is in de kern verbazingwekkend goed gemaakt, en hoewel RNG af en toe de belangrijkste bron van mislukking zal zijn, is die omstandigheid gelukkig zeldzaam.
Nee, de belangrijkste reden voor mislukking is om twee stappen vooruit te denken, terwijl het er vier hadden moeten zijn. Elke individuele missie (vijf missies per eiland) verloopt meestal in niet meer dan vier beurten, en het is helemaal niet ongewoon om een aantal vijandelijke eenheden aan het einde in leven te laten. Zolang hun pad van vernietiging wordt afgebroken, en vriendelijke eenheden en gebouwen veilig zijn, maak het een overwinning. Dit is een van de vele manieren waarop Into The Breach de formule van tactische turn-based games ondermijnt, en het houdt spelers op het puntje van hun stoel. Zelfs al in het begin, als spelers eenmaal de eerste ingewikkeldheden beginnen te begrijpen, is het niet overdreven om te verwachten dat bepaalde beurten tien minuten of langer duren, tijd die wordt besteed aan het staren naar de eenvoudige gordel en het theoretiseren hoe de dominostenen zullen vallen. Waar komt dit apparaat tegenaan als het wordt aangevallen, en zal het vriendschappelijke schade toebrengen? Moet deze mech een vijandelijk spawnpunt dekken met het risico op een gezondheidsverlies?
En toch zijn dit slechts de basis. Het duurde niet lang voordat milieugevaren zoals zuurbronnen, gevaarlijke maar waardevolle nieuwe wapenmodules en meer veeleisende winomstandigheden deze projecties in verwarring brengen. Absoluut niets in het spel is volledig onvoorspelbaar binnen een bepaalde beurt, maar dat betekent niet dat een eenmalige bliksemflits of bijzonder complexe vijand in de volgende kan verschijnen, waardoor een andere draaiende plaat wordt toegevoegd om in de gaten te houden. Het eindspel in het bijzonder is een claustrofobisch raster van gecompromitteerde bewegingen die hardbevochten beheersing vereist om te voltooien, zelfs bij normale moeilijkheidsgraad.
Into The Breach komt grotendeels intact aan op de Nintendo Switch, met een sneltoetsgerichte besturingsmethode die zijn best doet om het originele muisgerichte ontwerp te simuleren. De echte trekking zou een touchscreenoptie zijn geweest, iets dat het pakket vrijwel perfect zou maken. Zoals het is, zullen desktop-veteranen van het spel waarschijnlijk de controller-macro's en menu-excentriciteiten schrapen voordat ze behoorlijk gewend raken, maar het is bruikbaar en wordt vertrouwd met de tijd.
Daarnaast zijn er ingebouwde rumble-functies die verrassend goed werken om de onderdompeling te verbeteren, maar anders blijven de esthetische kwaliteiten van de kunst en de soundtrack van het spel een beetje aan de gewone kant. Het is ook vermeldenswaard dat Into The Breach is geschreven door de bekende Chris Avellone (schrijver van Planescape: Torment, Star Wars: KOTOR II, en zelfs FTL, voorganger van dit spel), en terwijl de smaaktekst en de beperkte dialoog het minimalistische verhaal dienen, het is niet echt wat mensen blijft spelen.
Die aantrekkingskracht komt van elke zweet-inducerende keuze, of het nu kostbare schade aan een gebouw riskeert om een piloot van een bepaalde dood te redden of om te bepalen welke eenheid het beste profiteert van een nieuwe upgrade, waardoor de resterende twee mechs zwakker worden als gevolg. Into The Breach ziet er bedrieglijk eenvoudig uit in screenshots, maar het is een unieke veeleisende strategische ervaring die talloze uren in beslag neemt, en het hebben van een draagbare en zeer functionele vorm op de Switch is de droom van een tactiekliefhebber.
Meer: Morphies Law Review: Not-So-Mighty Morphin
Into The Breach is nu verkrijgbaar in de Nintendo Switch eShop voor $ 14, 99. Een digitaal exemplaar voor Switch werd ter beoordeling aan Screen Rant verstrekt.
