Of het nu gaat om talloze vertragingen, buitensporige kosten, verloren bagage of een betalende klant om zijn stoel aan een werknemer te geven, de luchtvaartindustrie heeft de reputatie de mensen die het moet bedienen te verknallen, waardoor het onwaarschijnlijk is dat het een setting is voor een succesvolle sitcom als klantenservicecentrum van een kabelbedrijf of, weet je, congres. Toch maakt die onwaarschijnlijke aard deel uit van wat de première van FOX's nieuwste sitcom, LA naar Vegas , zo grappig maakt.
Vanaf het begin is de serie zich er volledig van bewust hoe somber vliegreizen is geworden, maar in plaats van dat feit te presenteren vanuit het perspectief van de klanten die eindeloos heen en weer worden geschud door metalen buizen zoals zoveel vee, presenteert LA naar Vegas in wezen hetzelfde vooruitzichten vanuit een ander maar niet minder verpest perspectief: de ontevreden werknemers die voor de luchtvaartmaatschappij werken. In dit geval is de instelling een korting-forensluchtvaartmaatschappij die passagiers reist van Los Angeles naar Las Vegas, die, gezien de reputatie van Bacchanalian die deze zo graag voor zichzelf heeft gecultiveerd, elk willekeurig aantal scenario's genereert die passen bij een serie die bijna volledig binnenin is geplaatst de krappe grenzen van een passagiersvliegtuig.
Net als Taxi , NewsRadio , of zelfs Cheers , is LA tot Vegas gezegend met een titel die de setting bepaalt en, omdat het een werkplek-sitcom is, vrijwel alles uitlegt wat je ook moet weten over het uitgangspunt. Gooi een besnorde Dylan McDermott in een pilotenuniform en draai de wijzerplaat op sympathieke smarminess helemaal tot elf, en voeg een ensemble-cast toe met Peter Stormare en de Ed Weeks van Peter Mind, als frequente flyers, en je hebt een redelijk veelbelovend concept. Maar het is in de uitvoering van de show van dat concept dat het idee geeft om ongeveer eenentwintig claustrofobe minuten per week door te brengen met deze personages eigenlijk aantrekkelijk.
Hoewel technisch gezien een ensemble, wordt veel van LA naar Vegas verteld vanuit het perspectief van Kim Matula's Ronnie, een stewardess verzuurd op het idee van haar baan en die wanhopig is om over te stappen op een meer glamoureuze route, een die niet voldoet aan gedegenereerde gokkers, feestgangers en binnenkort te scheiden paren. Hoewel de verontruste introductie van Ronnie een van de vele voor de hand liggende grappen over vliegreizen is die hopelijk de schrijvers binnen de eerste paar afleveringen uit hun systeem zullen halen, is de ondergewaardeerde sprint van Matula naar de terminal bewonderenswaardig vanwege de economische manier waarop het het personage vestigt. Hetzelfde geldt voor McDermott's Captain Dave, die voor het eerst wordt gezien in een luchthavenbar en aankondigt dat hij er nog een neemt voor de weg - voordat hij iedereen verzekert dat hij alleen maar frisdrank drinkt. Hoewel een beetje moe, lijkt de grap op het laatste moment van Ronnie op haar post: het werkt als afkorting voor wie deze mensen zijn en hoe ze producten van hun omgeving zijn geworden.
En hoewel McDermott's oppervlakkige maar (waarschijnlijk) gevoelige Captain Dave en Matula's ietwat bittere maar hoopvolle Ronnie elk iets wezenlijks aan de serie toevoegen, en beide erg grappig zijn in hun rollen, is de omgeving waarin ze werken de grootste aantrekkingskracht van de show. LA naar Vegas is zich er terdege van bewust dat de glamour en opwinding van vliegreizen lang geleden naar het asfalt is gegooid, waardoor passagiers te maken hebben met de plaag van overboeking en de weigering van luchtvaartmaatschappijen om die beenruimte te accepteren een noodzaak en geen gemak is. En het is in die zin van gemeenschappelijke ellende dat de show zijn allure en zo veel van zijn komedie vindt.
Net zoals Cheers meer dan een komedie op de werkplek werd door zijn aandacht te richten op personages aan en achter de bar, stelt LA to Vegas scenario's op die hetzelfde moeten doen. Het concept van de show is wat het is, er is eindeloos potentieel voor gastoptredens en memorabele eenmalige of terugkerende rones als excentrieke passagiers; een concept bewezen door Stormare's Artem, een low-level bookmaker die bereid is om op vrijwel alles in te gaan. Het is ook duidelijk in Weeks 'Colin, zijn binnenkort ex-vrouw Meghan (Kether Donahue), en in de duidelijk gedoemde dwergpapegaaien wiens verijdelde schaking in Sin City leidt tot een onwaarschijnlijke nieuwe roeping voor de helft van het paar. De serie zet het toneel voor Colin en Artem om te werken zoals Norm en Cliff, wat de vergelijking van Captain Dave met Sam Malone van Ted Danson des te passender maakt.
Net als bij de goedbezette barman houdt kapitein Dave de dingen graag casual, van zijn romantische relaties tot zijn taken in de cockpit - die meer overlappen dan de DOT waarschijnlijk zou verkiezen - waardoor de vlieger de bron en de kont is van een groot aantal succesvolle grappen in de pilot-aflevering. De mogelijkheid om tegen het type te spelen en zijn aanwezigheid op het scherm te overdrijven zonder in een volledige parodie op zichzelf af te dalen, geeft McDermott de leiding over enkele van de grootste lach in het begin van de serie. Hoe grappig hij ook is, de schrijvers van de show laten wijselijk ruimte voor Captain Dave om meer dan een aas-lothario en een aantal papgrappen te worden, zodat, als de serie doorgaat, hij tijd heeft om zich te ontwikkelen tot een meer afgerond karakter - zij het iemand die een onhandelbare passagier met zijn knieën kan stikken.
Wat piloten betreft, levert LA naar Vegas een eerlijk grappige en veelbelovende komedie. De serie geeft effectief comedy-scenario's voor stock-werkplek een frisse draai door met succes de krappe grenzen van een commerciële jetliner te veranderen in een plek waar je tijd wilt doorbrengen.
Volgende: Première-data winter-tv 2017-2018: nieuwe en terugkerende shows om te bekijken
LA naar Vegas gaat aanstaande dinsdag verder met 'The Yips and the Dead' @ 9pm op FOX.
