Vrijetijdspak Larry: Wet Dreams Don 't Die Review

Geen enkele gameserie leek zo aan het verleden gebonden als Leisure Suit Larry. Het is een franchise die is gebaseerd op een van de meest verouderde genres, het point-and-click-avonturenspel, met het soort griezelige humor dat op dat moment misschien stagneerde. Toch lijkt Larry Laffer, net als collega-personages uit de jaren 1980 zoals Mega Man, via Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Die niet meer terug in de moderne gaming-scene.

Hoewel de slordige woordspeling van zijn naam suggereert dat Larry terug is, (genitale) wratten en zo, heeft ontwikkelaar Crazy Bunch geprobeerd de serie op een paar manieren te moderniseren. Voor lange tijd fans van het personage bevat Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Die nog steeds alle kerntropen van de franchise, van de traditionele mechanica van avonturenspel tot de kinderlijke komedie en de noodzaak om na het spelen een lange douche te nemen. Dat gezegd hebbende, het team heeft Larry's karakter genomen en keek hem, althans een beetje, door een moderne lens aan.

Gerelateerd: Return of the Obra Dinn Review - A Superb Maritime Mystery

Wet Dreams Don't Die neemt de klassieke versie van Larry Laffer en plaatst hem stevig in de wereld van vandaag, waarbij hij gelukkig enkele van de meer recente games in de serie negeert en in plaats daarvan Larry een vis uit het water-element geeft. Hij heeft voor het laatst technologie en cultuur ervaren in de jaren tachtig, maar heeft nu te maken met het tijdperk van smartphones, en dit voegt een extra laag wanhopig toe aan een personage dat zich al verouderd voelt - dit keer door het ontwerp.

Dit is iets van een tweesnijdend zwaard als het erop aankomt. Hoewel het erin slaagt om de titel af en toe leuk te maken in zowel het smerige verleden van Larry als de absurditeiten van het point-and-click-avontuurformaat, leidt het ook tot enkele van de zwakste humor in het spel. In het bijzonder hebben sommige van de gemene namen die voor apps worden gegeven - Instagram wordt bijvoorbeeld InstaCrap - een bijzonder gemene kwaliteit voor hen, omdat ze het gevoel hebben van het soort vermoeide grap dat een ouder familielid tegenwoordig zou maken over 'kinderen'.

Over het algemeen is er echter een luchtige en mild ordinaire toon die lang niet zo ongemakkelijk is als eerdere vrijetijdspak Larry-spellen. Ja, er is een afhankelijkheid van fallische beelden voor het lachen, en het gaat vaak voor laaghangend fruit zoals hipsters of beïnvloeders van sociale media, maar de toon is speels en maakt duidelijk dat er geen poging is om een bijtende satire te trekken. Wet Dreams Don't Die is een beetje leuk, en het grootste deel daarvan komt ten koste van Larry, en dat is precies hoe het moet zijn.

Dit is geen regelrechte omkering van de vorige spellen, dus degenen die op zoek zijn naar de Spec Ops: The Line of raunch-avonturenspellen (nu is er een gedachte) moeten blijven dromen, maar op zijn minst zijn die scherpere randen neergelegd. Wet Dreams Don't Die voelt veel minder roofzuchtig dan het zou kunnen, met personages - zowel mannen als vrouwen - die Larry's 'charmes' meer accepteren en op een veel positievere manier worden behandeld, compleet met het personage uitroepen voor zijn meer sleazy momenten. Het is nog steeds niet perfect in dit opzicht, maar wat een zure smaak had kunnen achterlaten, wordt in plaats daarvan met veel meer zorg behandeld.

De manier waarop dit de plot dient, wordt ook zorgvuldig behandeld, waarbij Larry's obsessie om de ranglijst van Tinder stand-in Timber te verhogen eigenlijk vrij goed werkt als een centraal framing-apparaat. Dit laat in zekere zin zien hoe het ontwikkelteam die fijne lijn weet te bewandelen tussen het tonen van zorg voor de roots van de franchise en originele fans en het brengen van Larry naar de moderne tijd. Er is nog steeds een obsessie met seks, nu gekoppeld aan die van het publieke imago, maar deze verschuiving naar positiviteit betekent dat de machinaties van het avonturengenre over het algemeen veel minder eng zijn.

Qua gameplay zijn de dingen hetzelfde als altijd; er is geen poging om de point-and-click weer op te bouwen volgens Life is Strange hier. Dit is echt een ouderwets avonturenspel, compleet met willekeurige itemcombinaties en het vreemde gevoel van een virtuele Rube Goldberg-machine, hoewel gelukkig de puzzels van Wet Dreams Don't Die meestal wel een beetje verstand hebben. Soms verdwaalt het een beetje te dicht in de buurt van King's Quest voor comfort, met enkele head-scratch-momenten waardoor spelers verbijsterd kunnen raken, hoewel dit gelukkig maar weinig tussen zijn.

Kortom, Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Die is een erfenis, maar hij weet het. Er is genoeg begrip voor zowel zijn smerige verleden als zijn archaïsche genre-geschiedenis om te werken, met die altijd zo lichte tonale tweak om te voorkomen dat zijn smerige elementen een donkerdere wending nemen. Degenen die zich graag Maniac Mansion herinneren, zullen een goed gemaakt avonturenspel vinden, zolang ze blij zijn om te genieten van de humor met het lage voorhoofd.