Looking For Alaska: 5 Things The Series Got Right (& 5 It Got Wrong)

In 2005, op 27-jarige leeftijd, publiceerde John Green (beroemd om penning YA-romans The Fault in Our Stars and Paper Towns) zijn eerste roman: Looking For Alaska. Dit boek vertelt het verhaal van een jongen die op zoek gaat naar zijn 'grote misschien' op een kostschool in Alabama en uiteindelijk valt voor een mysterieus meisje genaamd Alaska. Hoewel het verhaal in de loop der jaren bijna vaak werd vertoond, kreeg het een behoorlijk deel van de tegenslagen te zien, totdat het uiteindelijk in oktober 2019 in première ging als een acht-aflevering miniserie op Hulu.

Hoewel Looking For Alaska geenszins perfect is, omdat boek-naar-scherm-aanpassingen moeilijk kunnen worden aangepast - vooral voor nostalgische boekfans - had de serie veel sterke punten. We kijken naar wat sommige kijkers dachten dat de serie beter had kunnen doen, en naar de dingen die het geweldig hebben gemaakt.

Hier zijn vijf dingen die de aanpassing van het kleine scherm van Looking For Alaska goed had en vijf dingen die het had kunnen verbeteren.

10 RECHTS: De cast

Beginnend met het positieve, beschikt Looking For Alaska over een sterke cast van jonge acteurs. In plaats van dat artiesten van eind twintig de rollen van tieners spelen, hadden de castingdirecteurs echte tieners en vroege twintigers die tienerrollen speelden. Dit was een goed telefoontje.

De tieners waren divers, meeslepend en werden echt één met de personages die ze speelden. Het laatste van deze punten werd geholpen door het feit dat geen van de actoren te mainstream is, wat betekent dat geen van hen al synoniem is geworden met een andere rol.

9 FOUT: The Pacing

In tegenstelling tot Green's andere boek-naar-film-aanpassingen, kreeg Looking For Alaska een reeks van acht afleveringen van 50 ish-minuten. Hierdoor zou de hele serie om meer dan 7 uur binnenkomen, terwijl de gemiddelde lezer het boek in ongeveer 4 uur zou hebben doorlopen.

Natuurlijk, de extra tijd gaf makers meer tijd om de personages te verkennen. Dat gezegd hebbende, zorgde het ook dat het eerste deel van de serie een beetje lang aanvoelde. Toen werd het zeer belangrijke tweede deel van het verhaal, de 'After', in de laatste paar afleveringen gestopt. Het was niet de ergste gang, maar het kwam er zeker anders uit.

8 RECHTS: ontwikkelde verhaallijnen van personages

Ja, de show was langer dan nodig. Zoals we al zeiden, konden de personages echter een rijkere geschiedenis krijgen. Het meest opvallende is dat het leven van de kolonel dieper wordt bekeken en uitgebreid, net als de gezichtspunten van de Adelaar, Jake, Lara en Dr. Hyde.

Hoewel de ontwikkeling van Takumi helaas ontbrak en het verhaal van de Adelaar een beetje onhandig en onhandig kwam, waren we nog steeds blij dat veel van de personages een paar lagen diepte bereikten. Het verklaarde dingen die niet in het boek werden uitgelegd, zoals de willekeurige uitbarstingen van woede van de kolonel en de vasthoudendheid van Lara tegenover Pudge.

7 FOUT: Zwakke persoonlijkheden

Hoewel elk personage een achtergrondverhaal heeft, kwamen hun persoonlijkheden meer weg als een reeks omstandigheden. Alaska was mysterieus, gewond en roekeloos omdat haar vader haar de schuld gaf voor het vermoorden van haar moeder. Of aan de andere kant, Pudge was mat, maar gefascineerd door Alaska omdat hij was opgegroeid onder saaie en voorzichtige ouders.

Oorzaken en gevolgen zoals deze zijn belangrijk voor het bevorderen van een verhaal en het definiëren van personages, maar omstandigheden zouden niet het enige moeten zijn dat bepaalt wie een personage is. Ze hadden meer interesses en doelen nodig buiten grappen spelen, op zoek naar een definitieve betekenis van het leven en goed gelezen zijn.

6 RECHTS: het gezichtspunt van Alaska

De show had de andere personages niet kunnen ontwikkelen zonder ook Alaska beter te hebben bekeken.

Hoewel ze nog steeds soms de Manic Pixie Dream Girl-persona heeft die Pudge op haar projecteert, komt ze ook af als een meer echt persoon. We krijgen enkele rustige momenten te zien gebeuren zonder Pudge in de buurt. We kunnen bijvoorbeeld getuige zijn van Alaska's plagen op de campus en haar omgaan met een outcast. Zodra ze bij de bende hangt, zet ze haar gebruikelijke roekeloze en prachtige front op.

5 VERKEERD: de talky-dialoog

Een veelgehoorde klacht van de serie komt in de vorm van de dialoog. Alaska betreedt Pudge vaak met haar duistere, beschouwende kijk op de wereld. Dr. Hyde vertelt een lang, bochtig verhaal over een voormalige vlam die stierf aan aids. Lara vertelt het verhaal van de moeilijke verhuizing van haar familie van Roemenië naar de Verenigde Staten. Zoals we al zeiden, zijn deze uitgebreide achtergrondverhalen geweldig, maar ook overdreven.

Het is belangrijker om verhalen aan kijkers te tonen in plaats van te vertellen. En hoewel er nog steeds een plek is voor personages om te kalmeren en een verhaal te delen, waren er zeker tijden dat de dialoog bloemrijk werd of op een manier werd uitgezet die in het echte leven niet natuurlijk is.

4 RECHTS: de soundtrack

Looking For Alaska speelt zich af in de jaren 2000. Hoewel er kleine verschillen kunnen worden opgemerkt in de kleding en het gebrek aan invloed op sociale media ook luid was, waren er niet veel andere manieren waarop de tijdsperiode werd gedeeld met kijkers. Dat gezegd hebbende, viel één tijdsgebonden element op: de soundtrack.

Kijkers worden meteen begroet door "All These Things That I Done" van het hitalbum 2004 van The Killers, Hot Fuss. Later krijgen we andere nummers synoniem met de tijden van The White Stripes, The Strokes, Outkast, Coldplay en Kelly Clarkson.

Bonuspunten voor die humeurige cover van Death Cab voor Cutie "I Will Follow You Into The Dark".

3 FOUT: dubbelzinnig einde

Degenen die het boek lazen, waren voorbereid op een einde dat niet alle vragen beantwoordde, en de makers van de serie hadden ons gewaarschuwd dat de tv-miniserie dit niet veranderde.

Sommige mensen die alleen de schermaanpassing hebben bekeken en het boek niet hebben gelezen, hoopten echter op een sluitend einde. Hoewel we blij waren met de manier waarop de serie wordt afgesloten, hoopten sommige mensen op een meer solide conclusie.

Het is moeilijk om hierop in te gaan zonder al te veel te bederven, maar als je de serie niet hebt bekeken, wees dan gewaarschuwd dat het einde een open einde heeft.

2 RECHTS: de echte onderwerpen

De show is niet bang om te duiken in dingen waar tieners in het verleden mee worstelden en dat vandaag de dag nog steeds doen.

Hoewel het nooit rechtstreeks in het boek wordt behandeld, wordt er sterk op gesuggereerd dat Alaska met depressie te maken heeft. De tv-serie blijft dit uitbreiden, wat van vitaal belang is - vooral in een cultuur waar men zich realiseert hoe belangrijk geestelijke gezondheid is. Het gesprek moet worden uitgebreid en de show probeert deze opening te maken.

Een ander onderwerp dat de show behandelt, is privilege. Het laat zien hoe de kolonel hard heeft moeten werken om op internaat te komen en te blijven, en dat als deze kans hem wordt ontnomen, hij niet veel anders heeft om op terug te vallen. Dit is niet zijn fout, en de show maakt dat duidelijk.