Jim Cutler heeft problemen. Achter die fraaie gevel klopt het hart van een man die alleen zijn belangen behartigt. Zeker, dat vat vrijwel iedereen op Mad Men samen , maar de serie speelde dit seizoen met openlijke dualiteitsconcepten en op het moment dat Jim Cutler Roger versloeg bij checkers was het duidelijk dat het hoofd van de rekeningen voor CGC meer was dan een bleke imitatie van SCDP's wisecracking Lothario.
Erger nog, er lijken genoeg mensen te zijn in de resterende SCDP- en CGC-kampen die Jim beschouwen als iemand die geschikt is om te helpen de plek te runnen, terwijl de meeste andere partners (dwz Don, Roger en Ted) anders bezig zijn met het aantrekken van nieuwe klanten of het nooit eindigende conflict dat Chevy is. Jim's idee om de zaak te runnen, is echter het beveiligen van klanten voor zijn kant van de dingen (nou ja, die van hem en Ted) en blijft deze conglomeraat van reclamewereld zien als twee afzonderlijke entiteiten die vechten voor controle over het geheel.
Dat is een redelijk passende beschrijving van waar Mad Men de sociale en politieke verdeeldheid van 1968 het land heeft zien veroveren. En omdat de serie geschikt heeft geacht om in een alles doordringend gevoel van angst, paranoia en algemeen wantrouwen te gooien, niet alleen bij de stafleden van de pas gedoopte Sterling Cooper & Partners, maar ook in de Verenigde Staten in het algemeen (en Mad Men- kijkers, als je heb het genoegen gehad om een van de talloze theorieën te lezen over de link van Megan Draper naar Sharon Tate of de berichten die het raadsel Bob Benson proberen te ontrafelen, dan, natuurlijk, wanneer iemand als Jim Cutler wordt achtergelaten om voor de kudde te zorgen, dingen gaan op weg naar een onvermijdelijke opstand.
Het is geen volledige opstand op kantoor; het is meer als een cultuurconflict met Ginsberg-reling tegen wat hij ziet als de onverbiddelijke banden van Cutler met het establishment, waarbij Jim en alle mannen van zijn soort verbonden zijn met de voortdurende gruwelen van de oorlog in Vietnam en de andere maatschappelijke ellende die het landschap van eind jaren '60 doordringt. Ginsberg's uitgesprokenheid en "insubordinatie" is genoeg voor hem om een sit-in te organiseren, in plaats van de nieuw aangestelde Manischewitz-accountman Bob Benson bij te wonen tijdens een vergadering. Benson is altijd de tussenpersoon / opportunist en gebruikt de lessen die hij heeft geleerd uit zijn 'How I Raised Myself From Failure to Success In Selling'-record om de geweldloze demonstratie van Ginsberg te beëindigen en hem de deur uit te krijgen.
Bob's bekendheid is praktisch meteorisch. Na het hele seizoen rondhangen, slaafs kopjes uitdelen met het merk "We zijn blij om u te dienen", Pete Campbell wat toiletpapier en een goed gefokte Spaanse verpleegster voor zijn moeder, of overtuigende mulish verpleegkundigen overtuigen dat Joan wat meubelpoets had gezogen, lijkt het erop dat er geen enkele situatie is waarin de kameleonic Bob Benson geen gelegenheid ziet. Als er iets is, heeft hij Joans kleine medische noodsituatie in een voortgezette baan gebracht en de kans om een echt spectaculaire korte broek te breken voor een dag bij het strand met de anders zonarme mevrouw Holloway.
De ochtend na protesten buiten de jaren '68 veranderde DNC in totale onrust, vindt Roger, Don en Harry in Californië, drinkt een grote bril van Carnation Instant Breakfast en bespreekt de gunst van het merk bij volwassenen en het vermogen om op te vallen (of het ontbreken daarvan) naast de jeugdgerichte ontbijtgranen, terwijl glib opmerkingen over hippies en politie-wapenstokken ervoor zorgen dat een anjer-exec Nixon een opportunist noemt. Deze mix van poederachtig ontbijt en verdeeldheid in politieke meningen levert minder positieve resultaten op dan een van de felgekleurde ascots van Harry Crane, maar wat is $ 27 miljoen aan potentiële facturen wanneer Harry is uitgenodigd voor een weelderig feest in de heuvels?
Zoveel van seizoen 6 is gekenmerkt door specifieke verwijzingen naar de vele gruwelijke gebeurtenissen in 1968 dat Mad Men zich explicieter over de jaren '60 heeft gevoeld dan in voorgaande seizoenen en 'A Tale of Two Cities' is hier even schuldig aan als elke andere aflevering vol evenementen dit seizoen. Maar afgezien van Joan die zichzelf beweert door te proberen het Avon-account te landen, zorgt de heldere plek van de aflevering ook voor de terugkeer van Danny Siegel (een besnorde Danny Strong), die Roger ziet, onbelemmerd door een familiale verplichting van beleefdheid, een spervuur van beledigingen loslaat die resulteren in een vicieuze lies-stoot door de verkleinwoord copywriter-cum-filmproducent. Maar het brengt ons ook terug naar de verwarrende dualiteit van Don.
In het verleden was Californië een plaats waar Don zijn vermomming kon afwerpen en in anonimiteit kon verdwijnen, een meditatieve duik kon nemen of de oceaan in kon lopen en schoongewassen kon worden tussen de golven. Deze keer verdwijnt Don echter in de door drugs veroorzaakte hallucinatie van Megan die overgaat in een eenarmige en dode PFC Dinkins voordat hij zich realiseert dat hij met zijn gezicht naar beneden in het zwembad ligt. Dat moment van begrip, gevolgd door reanimatie door Roger, spreekt over hoe alles uit de hand is gelopen en hoe dingen die ooit een bron van comfort en stabiliteit waren (bijvoorbeeld SCDP, Californië, de status quo) allemaal zo goed als verdwenen zijn het raam, of, zoals Pete Campbell op de laatste momenten demonstreert, in rook op.
_____
Mad Men keert aanstaande zondag terug met 'Favors' @ 22:00 op AMC. Bekijk hieronder een preview van de aflevering:
Foto's: Jamie Trublood / AMC, Michael Yarish / AMC
