Ondanks de hoge productiewaarden, verontrustend relevante doorgaande lijn over het binnendringen van fascisme, en creatieve stamboom die niet alleen sci-fi auteur Philip K. Dick omvatte, maar ook voormalig X-Files- schrijver en producent Frank Spotniz, The Man in the High Castle van Amazon vaak voelde zich overweldigd door en af en toe verloren in zijn eigen immense vertelambities. De serie leek op gespannen voet te staan met zijn trage verkenning van de verspreiding van autoritarisme, in een alternatieve realiteit waarin nazi-Duitsland en Japan de Tweede Wereldoorlog wonnen, en de noodzaak om het soort snelle genre-entertainment te bieden dat niet alleen zorgt voor abonnees zich abonneren op Amazon Prime. Voor alle doeleinden, die behoefte strekt zich nu ook uit naar de inspanningen van de streamingdienst om het soort lofbetuigingen en wereldwijde aandacht te vergaren die door HBO's Game of Thrones worden verdiend.
Het volstaat te zeggen dat The Man in the High Castle geen Game of Thrones is, althans nog niet. Nadat Spotniz afscheid had genomen van Amazon tijdens de productie van seizoen 2, dreef de serie voort, stuurloos zonder een formele showrunner die een visie had op hoe de toekomst van de show eruit zag. Het resultaat was toen een flauw tweede deel dat volgde op een weliswaar traag eerste seizoen. Het leek erop dat Amazon's ambitieuze uitstapje naar genre-televisie ineenstortte onder het gewicht van zijn eigen concept. Gevangen tussen een poging om zinvol commentaar te leveren over de kwetsbaarheid van democratie en de gemakkelijke verleiding van het nationalisme van een bevolking, en de neigingen van het lagere genre. Aan het begin van seizoen 3 lijkt deze laatste te hebben gewonnen. Maar misschien is The Man in the High Castle beter geschikt voor zo'n verhaal, een verhaal dat meer gericht is op bochtige interdimensionale dualiteiten en, uiteindelijk, een dreigende strijd tussen de fascisten die de controle hebben over een veranderde realiteit en degenen die vechten om zichzelf te bevrijden ervan.
Meer: Bob's Burgers Seizoen 9 Premiere Review: A Musical Ode To Teenage Hormones
Dat is misschien niet wat de oorspronkelijke tekst moest bedekken, of de richting die Spotniz zelf van plan was om de serie te nemen, maar het haalt The Man in the High Castle desondanks uit de creatieve staart die het was in volgend seizoen 2. Het hoogtepunt van de tweede seizoen legde een solide basis voor de serie vooruit, een die blijkbaar succesvol genoeg was dat Amazon de show al voor een vierde seizoen vernieuwde. Die inspanningen werpen ook hun vruchten af, want het nieuwe seizoen is veel meer gericht op de presentatie. Hoewel problemen met pacing en algehele urgentie nog steeds aanhouden, heeft showrunner Eric Overmyer gewerkt aan het stroomlijnen van verschillende threads van personages door personages op elkaar af te stemmen en hen de mogelijkheid te geven verandering aan te brengen.
Inmiddels is het duidelijk dat Juliana Crane (Alexa Davalos) de belangrijkste hoofdrolspeler in de serie is en dat ze voorbestemd is om een enorme impact te hebben op de wurggreep van het Reich van wat ooit de Verenigde Staten was en zeker de rest van de wereld. De serie is ook niet bepaald subtiel over de rol van Juliana in het komende verhaal, omdat ze het soort visioenen ervaart waar de meeste redders van de mensheid vatbaar voor zijn in dit soort verhalen. Naarmate Julia's rol duidelijk wordt, worden ook de rollen van degenen die zijn toegewezen om haar te ondersteunen, duidelijk. Naast minister van Handel Tagomi (Cary-Hiroyuki Tagawa) en haar halfzus uit een andere dimensie, Trudy (Conor Leslie), vindt Juliana zaken (en meer) met serie nieuwkomer Wyatt Price (Jason O'Mara), een zwarte markthandelaar die al vroeg opvalt.
Julians plot bestaat voornamelijk om gewicht te geven aan het idee dat de films van de Man in the High Castle niet alleen bijzondere voorbeelden zijn van een alternatieve loop van menselijke gebeurtenissen, maar dat ze op de een of andere manier verandering kunnen brengen in de realiteit waarin dit verhaal zich afspeelt. Juliana, zo blijkt, is de sleutel tot het doorvoeren van die verandering, en de manieren waarop de serie dit probeert te bewijzen, worden geleidelijk interessanter, zelfs naarmate het derde seizoen van de serie ingewikkelder wordt naarmate het verder komt.
Veel daarvan heeft te maken met de verhaallijnen in het Reich, vooral de voortdurende opkomst van John Smith (Rufus Sewell) en het samenzweerderige pad van Joe Blake (Luke Kleintank), na zijn reis naar Berlijn in seizoen 2 eindigde rampzalig voor hem en zijn vader, Martin Heusmann (Sebastian Roché). Dat deze draden zo verschillend zijn van Juliana is vaak een reden tot bezorgdheid. Niet alleen zijn de personages van elkaar gescheiden door het grootste deel van het land, maar ze zijn thematisch ook mijlenver uit elkaar. Smith worstelt om zijn familie bij elkaar te houden in het spoor van het verliezen van hun chronisch zieke zoon, terwijl Joe nogmaals zijn loyaliteit op de proef stelt, zich afstemt op de ene groep en vervolgens de volgende.
Deze contrasterende draden malen het verhaal soms tot een gierend einde. Kijkers kunnen last hebben van een narratieve whiplash wanneer een aflevering zwaait van Julians poging om haar zus terug te sturen naar haar eigen dimensie naar John's nog steeds treurende vrouw Helen (Chelah Horsdal) die een buurman gewelddadig mishandelt. Maar zonder hen zou The Man in the High Castle zijn meest aantrekkelijke maar problematische troef verliezen: de enorme reikwijdte van zijn verhaal. De mogelijkheid om van San Francisco naar Colorado te springen naar New York en zelfs Berlijn geeft de show een gevoel van enormiteit dat past bij het concept. En in seizoen 3 doet die enormiteit meer dan alleen een fascinerende, angstaanjagende wereld bouwen; het helpt bij het creëren van inzetten voor de personages, concretiseert hun plaats in die wereld en geeft in sommige gevallen aanwijzingen over hoe ze een rol kunnen spelen in het ongedaan maken van deze wereld.
Het is een riskante gok, het beperken van de ambities van een show tot een gevecht tussen goed en kwaad, maar gezien het verontrustende gevoel van doelloosheid in de eerste twee seizoenen, is het beperken van dingen een stap in de goede richting. Zoveel wordt duidelijk gemaakt naarmate de overkoepelende plannen van het seizoen in beeld komen. Hoe meer The Man in the High Castle toegeeft aan zijn science fiction neigingen, hoe meer het vermaakt. Het verheft misschien niet de thema's van het drama op precies dezelfde manier als oorspronkelijk bedoeld, maar de nieuwe focus van de serie zorgt er in ieder geval voor dat het niet verdwaalt in de verspreiding van zijn eigen verhaal.
