Manifest Review: NBC's nieuwe mysterie mislukt om veel intrige te genereren

Op het eerste gezicht is Manifest weer een Lost- kloon. Met andere woorden, hoewel het ruwweg acht jaar geleden is dat ABC's eilandboxboxdrama tot een verdeeldheid kwam, is tv - en televisie-uitzending in het algemeen - nog niet verder gegaan. Als zodanig, in termen van het televisieseizoen van de herfst van 2018, is het volgende grote ding niet iets nieuws; het is de opgewarmde creatieve restjes van iemand anders. Het probleem met de nieuwe dramaserie van NBC is dus niet zozeer dat het uitgangspunt zo veel lijkt op een serie die een nieuwe golf of online fanspeculatie en bijbehorende uitleg heeft geholpen, maar dat het gewoon niet erg is. De serie wil actief dat de kijker vergelijkingen maakt met de gebeurtenissen aan boord van Oceanic Flight 815 die zes seizoenen aan obsessief tv-kijken in gang zetten.

Tot zijn eer gaat Manifest ijverig zijn mysterie bouwen, te beginnen met een andere vlucht, deze keer, Montego Air 828. Na een abrupte maar anders onschadelijke turbulentie tijdens zijn reis naar New York, landt Montego Air 828 vijf jaar na de eerste start, waarbij iedereen aan boord dood wordt geacht en de verblijfplaats van het vliegtuig een compleet mysterie is. Dat mysterie moet zich verdiepen naarmate de piloot vordert, maar Manifest raakt snel afgeleid door andere, minder interessante mysteries.

Meer: The Good Cop Review: Tony Danza Charms in anders Tepid nieuwe serie

Toch is het grootste probleem met Manifest, afgezien van het feit dat het redelijk droog en bevolkt is met voornamelijk tweedimensionale personages, eigenlijk een perspectief. De show zelf is gecentreerd op degenen aan boord van de schijnbaar gedoemde vlucht, in het bijzonder Ben Stone (Josh Dallas), zijn zus Michaela (Melissa Roxburgh) en Ben's door leukemie getroffen zoon, Cal (Jack Messina). Er zijn ook anderen, zoals Saanvi (Parveen Kaur), een onderzoekswetenschapper die - je raadt het al - leukemie bestudeert, evenals een handvol andere, meestal gewone personages, zoals een litigieuze passagier en de ongelooflijke kapitein van het vliegtuig.

Deze benadering vindt Manifest , net als Lost , verteld vanuit het perspectief van een groep overlevenden, diegene die het meest direct wordt getroffen door het opruiende incident van zijn centrale mysterie. Maar Manifest is niet zo geïnteresseerd in het idee dat bijna 200 mensen van de aardbodem verdwijnen en dan vijf jaar later weer verschijnen zonder een dag ouder te zijn geworden. In plaats daarvan is het meer gericht op het idee van wat er daarna komt. Helaas voor Manifest ontspoort het volgende aan het verhaal van de intrige van het kijken naar mensen die hun hoofd om elkaar heen wikkelen na het verlies van geliefden die niet slechter zijn teruggekeerd. Nog verontrustender is de manier waarop de piloot de uitdaging om 200 mensen terug te brengen naar hun regelmatig geplande leven en de potentiële emotionele schade die zowel aan boord van de vlucht als aan degenen die achterblijven met de verdwijning ervan, verdoezelt, de baas blijft.

Manifest is in dat opzicht nogal flappant, vooral omdat er vreemde, niet-belichaamde stemmen zijn om naar te luisteren, honden die worden vrijgelaten en gekidnapte meisjes om te redden. Waarom dit allemaal belangrijk is, is blijkbaar het volgende grote mysterie waarmee de show zijn publiek wil plagen. Maar misschien is het grotere mysterie waarom, wanneer het al een perfect goed mysterie heeft, Manifest de behoefte voelt om met een ander, minder interessant te beginnen? En waarom verschuift de serie, wanneer er een wereldschokkende bovennatuurlijke gebeurtenis is waarvan vermoedelijk de hele wereld kennis van heeft, zijn aandacht naar een ontvoering die helemaal niets te maken heeft met het verhaal dat wordt verteld? En ten slotte, waarom vereist dit nevenmysterie Roxburgh's Michaela (een agent met een onrustig verleden) om rond te rennen terwijl haar eigen niet-geïncorporeerde stem vage instructies schreeuwt als een defecte digitale assistent?

Als gevolg hiervan duurt het niet lang voordat Manifest zich over-ingenieur voelt, alsof het dingen naar het publiek gooit om hen te laten kijken, hen te laten raden wat er gaat gebeuren in plaats van zich af te vragen wat het nut hiervan is. Al dat spul - de ontvoering, de stemmen, de passagiers die teruggetrokken worden naar het vliegtuig (dat onmiddellijk explodeert) - leidt af van een veel interessanter verhaal over verlies en verdriet en tijd die je niet terug kunt krijgen dat deze serie niet voorbereid lijkt vertellen.

De personages die het meest problematisch worden beïnvloed door deze afleidingen zijn degenen vanuit wiens perspectief de serie moet worden verteld - dat wil zeggen de andere helft van de Stone-familie. Dit omvat Ben's vrouw, Grace (Athena Karkanis), zijn dochter Olive (Luna Blaise), die ook Cal's nu vijf jaar oudere tweelingzus is, en de onlangs weduwe-familiepatriarch Steve (Malachy Cleary). Ze krijgen hier allemaal korte metten. De piloot suggereert dat Grace (begrijpelijkerwijs) een nieuwe relatie is begonnen met iemand anders dan de man die ze dood dacht, maar dat geeft het publiek weinig reden om te investeren in haar karakter of haar relatie met Ben.

Wat Manifest nodig heeft is een proxy voor het publiek, iets dat het heeft in Grace, Olive, Steve of Michaela's voormalige vlam, Jared Vasquez (JR Ramirez), maar slaagt er niet in om te profiteren van de piloot. Het is duidelijk door haar voice-over dat de serie Michaela wil laten functioneren in deze hoedanigheid, maar ze is verwikkeld in te veel mysteries - die centraal staan in de show, evenals een uit haar verleden die frustrerend vaag blijft - om een dergelijk doel te ondersteunen. Het resultaat laat het publiek niets om hen te aarden tot een vaag mysterie dat echte intrige mist. Naarmate het seizoen vordert, zal het misschien een manier vinden om zowel de personages als de mysteries rondom hen te ontwikkelen, maar vooralsnog moet een reden om echt geïntrigeerd te worden door Manifest nog werkelijkheid worden.