Betamax versus VHS. PlayStation versus Xbox. Team Jacob tegen Team Edward. Als er iets is dat de populaire cultuur ons heeft geleerd, is het dat mensen graag partij kiezen, en omdat de invloed van stripboeken zowel tv-schema's als de kassa blijft overschrijden, is er geen rivaliteit die intenser en zwaarbevochten is dan die van Marvel vs. DC.
Vorig jaar schreef Screen Rant's Ben Kendrick een verdediging van de rivaliteit tussen Marvel en DC, met het argument dat de competitie studio's aanmoedigt om te innoveren, dat het een gepassioneerde en goed geïnformeerde fanbase opwekt, en hechte gemeenschappen creëert vergelijkbaar met die rond bepaalde sportteams. Dat zou prima zijn als de geest van het Marvel versus DC-debat vriendelijk zou blijven, met een onuitgesproken erkenning van de ultieme zinloosheid, maar al te vaak lijken fans het te ver te brengen en goedaardige scherts om te zetten in wrede vlammenoorlogen.
Geen enkele competitie die draait om denkbeeldige mensen die elkaar in panties slaan, mag nooit zover komen dat mensen aan weerszijden echt boos zijn en persoonlijke aanvallen slingeren. Afgezien van het feit dat de rivaliteit tussen Marvel en DC veel, veel serieuzer wordt genomen door sommige mensen dan het recht heeft om te zijn, verdoezelt het ook dat simpele feit dat je geen partij hoeft te kiezen. Het is perfect mogelijk om tegelijkertijd Deathstroke, Deadpool, Green Arrow, Iron Man, Superman en Squirrel Girl leuk te vinden, en het is ook mogelijk om Batman leuk te vinden en tegelijkertijd Superman niet leuk te vinden.
Merkloyaliteit is misschien goed voor DC en de portemonnee van Marvel, maar het mag nooit als een verplichting worden beschouwd, en met de wijdverbreide populariteit van superheldenfilms die nieuwe fans (vooral jongeren) naar de stripboekgemeenschap brengen, is het nu meer dan ooit belangrijk om een goed voorbeeld. Dit is de reden waarom de Marvel vs. DC Flame War moet eindigen.
Marvel noch DC is objectief beter
Het is moeilijk genoeg om de waarde van een enkel creatief werk te kwantificeren, dus proberen de waarde van een uitgestrekte, decennia oude, media-omvattende, complexe en logge massa van creatieve werken te kwantificeren die het resultaat is van de inbreng van duizenden mensen wier enige gemene deler is dat het bedrijf dat het auteursrecht bezit een onmogelijke taak is. Voeg daaraan toe dat het feit dat eigenschappen van Marvel en DC schrijvers, artiesten, regisseurs, acteurs en ander talent hebben gedeeld, en het argument of Marvel of DC "beter" is nutteloos dan ooit.
Persoonlijke voorkeur is natuurlijk een andere zaak. Er zijn genoeg redenen waarom sommige mensen uiteindelijk meer aangetrokken zijn tot Marvel-eigenschappen dan DC, en vice versa. Het is moeilijk te ontkennen dat het Marvel Cinematic Universe een geheel eigen stijl heeft, met de nadruk op een vorm van komisch reliëf die altijd bij zijn avonturen hoort, terwijl zowel Christopher Nolan als Zack Snyder's bijdragen aan de DC-filmbibliotheek (die ook toevallig zijn de meest succesvolle bijdragen van het afgelopen decennium) neigen naar een donkere en serieuzere toon.
Maar het feit dat beide benaderingen commercieel en kritisch succes hebben genoten, is nog een bewijs dat het ene type superheldenfilm niet inherent beter is dan het andere. Niet alleen betekent de variëteit dat meer mensen waarschijnlijk een superheldenfilm zullen vinden die bij hun smaak past, het is ook een goede zaak dat Disney en Warner Bros. niet proberen hetzelfde soort films te maken.
De filmstudio's vechten niet
Een ding dat de meest strijdlustige fans aan beide kanten van het hek ongetwijfeld graag zouden zien, is een DC-filmrelease die hand in hand gaat met een Marvel-filmrelease - maar dat is nooit gebeurd om de eenvoudige reden dat het een idioot zou zijn van beide studio's bewegen. Hoewel de woedende vlammenoorlogen het lijken alsof fans van stripfilms alleen films van hun gekozen factie gaan zien, maakt het de meeste mensen die in theaters voor superheldenfilms verschijnen niet uit welk bedrijfslogo er toevallig op wordt geslagen hun filmposters of stripboekomslagen - althans niet genoeg om coole films die toevallig uit het 'verkeerde' huis komen actief en consequent te boycotten. Een passie voor het genre - voor het zien van helden in kostuums die het uitvechten tegen laffe superschurken - gaat zowel aan zakelijke loyaliteit vooraf als aan die van loyaliteit.
Er is een reden dat Avatar 2 bijna onmiddellijk na de geplande release van december 2017 werd uitgesteld nadat Star Wars: Episode VIII werd teruggeschoven naar diezelfde releaseperiode. Studio's zijn niet geïnteresseerd in het verslaan van hun kisten en sturen hun eigen kaskrakers de ring in om het op te nemen tegen vergelijkbare films. Zelfs als dat een definitief antwoord zou kunnen geven op wie de betere franchise heeft (dat zou het niet kunnen), zou het dit doen ten koste van "de stemming splitsen" en de totale box office bruto van beide releases beschadigen. Superheldenfilms arriveren in theaters tegenover romantische komedies en geanimeerde familiefilms; ze brengen geen andere superheldenfilms uit.
Dit komt vooral door het feit dat veel mensen geld hebben en het zich niet kunnen veroorloven om twee superheldenfilms in hetzelfde weekend te zien. Ze kunnen het zich echter veroorloven om twee superheldenfilms binnen een maand te zien.
1 2
