Murphy Brown Premiere Review: deze revival is niet bang om zijn politiek te tonen

Terwijl de recente golf van reboots en opwekkingen voorbijgaat, voelt de terugkeer van Murphy Brown naar televisie aangestuwd door een duidelijker doel dan sommige van zijn collega-terug-uit-de-dode-series, zoals Roseanne (nu The Conners ), Magnum PI, of zelfs de nieuw leven ingeblazen Will & Grace van NBC. Het is de onwaarschijnlijke opleving die desondanks lijkt te zijn geboren uit een bepaald moment - een politiek moment - dat, in zijn hobbelige première, de show, die Candice Bergen terugbrengt, samen met bijna alle originele cast van de show, trots en luid draagt mouw. Dit zou voor niemand absoluut een verrassing moeten zijn. Dit was tenslotte de serie die, op het hoogtepunt van zijn creatieve kracht en populariteit, een verbale en zeer openbare sparringwedstrijd kreeg met de toenmalige vice-president Dan Quayle.

Zeggen dat de dingen niet veel zijn veranderd, zou een understatement zijn. De nieuwe serie maakt optimaal gebruik van het huidige politieke klimaat en de stand van kabelnieuws in deze tijd van schreeuwende televisie-experts, samenzweringstheoretici, sociale media-verontwaardiging en Twitter-ruzies - vooral met een bepaalde tweeter in het Oval Office - om commentaar te leveren op en lambast de politieke kloof van het land, evenals de huidige regering. Aan de ene kant is het zien van serie-maker Diane English en de rest van de cast en crew van de serie zo'n directe en partijgerichte benadering van de revival indrukwekkend en bewonderenswaardig, niet in de laatste plaats omdat dit de beoordelingen van de show dreigt te verlagen, maar ook omdat de aanpak onwaarschijnlijk is gezien het netwerk waarnaar de serie is teruggekeerd. Hoewel dat betekent dat Murphy Brown waarschijnlijk niet zal terugkeren naar beoordelingen zoals die van ABC toen Roseanne Barr haar korte terugkeer naar televisie maakte, is deze serie tenminste niet verward over hoe haar politiek zal samenvallen met die van haar ster.

Meer: A Million Little Things Review: ABC neemt het op tegen ons met Weepy Relationship Drama

Maar hoewel het nemen van de directe benadering ervoor zorgt dat de revival nog meer opvalt dan het al zou zijn (mensen houden van een revival), eist diezelfde benadering een tol op de première en de tweede aflevering, waardoor Murphy terugkeert naar tv - zowel in de show als in onze realiteit - voel onhandig op een manier die zijn vroege inspanningen ondermijnt. Vooral de première wordt het slachtoffer van de vroege onachtzaamheid van de show, deels omdat alle grappen gericht op Trump, de gevolgen van de verkiezingen van 2016 en de staat van de nieuwsindustrie - de première is immers getiteld 'Fake News' - eindig onhandig ingepakt met al het zware werk dat nodig is om de personages, hun omstandigheden in de afgelopen 20 jaar, opnieuw te introduceren, en waarom ze de oude bende weer bij elkaar brengen voor een kabelnieuwsmorgen-show genaamd Murphy In the Morning .

De moeilijkheid van die inspanningen wordt ogenschijnlijk verdubbeld door de noodzaak om de toevoeging van Tyne Daily uit te leggen als Phyllis, de zus van Phil, de overleden eigenaar van Phil's, de DC-bar waar de journalisten graag rondhangen, en om de relatie tussen Murphy en haar nu volwassen zoon Avery (Jake McDorman van de Limitless- serie van korte duur op CBS). Het blijkt dat Avery de journalistieke voetstappen van zijn moeder heeft gevolgd en een positie bij het Wolf Network - de versie van deze show van FOX News - als enige liberale stem heeft aanvaard. Het blijkt dat de nieuwe show van Avery rechtstreeks zal concurreren met die van zijn moeder.

Dit zorgt voor een interessante dynamiek in hun relatie. Het brengt Avery onmiddellijk in de schoot zonder te doen wat zou worden verwacht: ze samen op dezelfde show hebben, of op zijn minst op hetzelfde netwerk werken. Dat helpt de show om zich niet bezig te houden met het soort gênante generatiekunst waar Avery voor gebouwd lijkt te zijn. Maar in plaats van het Millennial vs. Baby Boomer-conflict helemaal te vermijden, introduceert Murphy Brown een derde nieuw personage, Pat (Nik Dodani), als hoofd van de sociale media. Pat wordt voorgesteld met een paar Air Pods die uit zijn oren steken, wat een pijnlijke grap over de verouderde mobiele telefoon van Murphy en haar gebrek aan aanwezigheid op sociale media accentueert.

Het is duidelijk te zien waar de show naartoe gaat met de nadruk op de invloed van sociale media en de vermeende invloed van ochtend-kabelnieuwsprogramma's op de president, wiens Twitter-feed laat in de aflevering verschijnt als een manier voor Murphy om Trump te confronteren. De verhuizing kondigt zeker de aankomst van de show aan in niet onzekere bewoordingen, maar het doet dit ook ten koste van zijn karakters. Zoals hierboven vermeld, is 'Fake News' zo geabsorbeerd door het opnieuw vestigen van ieders rol - Frank Fontana (Joe Regalbuto) onderwijst onderzoeksjournalistiek in plaats van het in praktijk te brengen; Corky Sherwood (Faith Ford) herstelt van het verliezen van haar baan als gastheer van nog een ochtendshow; en producer Miles Silverberg (Grant Shaud) is naar het Watergate Hotel verhuisd na een zenuwinzinking na een stint die The View produceerde - als het nooit helemaal tijd vindt om de personages op een manier te laten communiceren die echt aanvoelt.

Gelukkig, tegen de tijd dat de serie zijn derde aflevering begint, onthoudt Murphy Brown zich van het schorsen van politieke grappen in anders banale gesprekken, en in plaats daarvan laat de humor zich ontwikkelen vanuit een werkelijke politieke situatie. De grappen voelen daardoor meer punten en passen bij de omstandigheden.

Hoewel het een hobbelige rit is voor de eerste paar afleveringen, levert Murphy Brown een energieke terugkeer die gegalvaniseerd aanvoelt door de wereld waarop het moet reageren. Evenzo zijn Bergen en de rest van de cast in topvorm, en zodra de revival zijn eerste ongemakkelijke stappen voorbij is, zal het publiek beginnen te zien wat de show in de eerste plaats een hit maakte, en waarom, na al die jaren, het kwam terug.