Narcos: Rise of the Cartels Review - gepolijst maar ongebalanceerd turn-based plezier

Ontwikkelaar Kuju's Narcos: Rise of the Cartels herdefinieert het genre niet, maar biedt toch een redelijk leuke en gepolijste turn-based ervaring.

Narcos: Rise of the Cartels, de nieuwste game van ontwikkelaar Kuju, neemt het verhaal en de gebeurtenissen van de populaire Narcos-televisieserie van Netflix (zelf gebaseerd op het echte Medellin-kartel van Pablo Escobar) en past dit aan in de vorm van een videogame. Hoewel de release-trailer voor Narcos: Rise of the Cartels niet bepaald veel vertrouwen wekte, en de game zijn grafische problemen heeft, is het algehele product een zeer solide turn-based vechtgame. Het komt nooit in de buurt van het herdefiniëren van het genre en probeert het ook niet, maar de belofte van het aanbieden van een "brutale" turn-based game is allesbehalve valse reclame.

Narcos: Rise of the Cartels begint, net als de meeste turn-based tactiekspellen, met een uitgebreide en uitgebreide tutorial, waarin spelers worden geïntroduceerd in hun specifieke versie van het genre. Spelers besturen maximaal vijf verschillende teamleden van verschillende klassen (elk met hun eigen sterke en zwakke punten) en kunnen een van deze personages per beurt verplaatsen. Naast het verplaatsen, kunnen deze troepen vijanden aanvallen, meestal met geweren, als ze in een positie zijn om dit te doen. Zodra een beweging voorbij is, doet het AI-bestuurde vijandelijke team hun zet. Nogmaals, niets precies nieuw hier.

Waar Narcos: Rise of the Cartels echt schijnt, is hoe gepolijst het allemaal is. Kaarten zijn intuïtief ontworpen en plaatsing van de vijand op genoemde kaarten is slim genoeg dat strategisch denken vaak genoeg een absolute noodzaak is. Dit omvat het gebruik van de juiste klasse soldaten op de juiste manier, afhankelijk van de missie en de locatie van plaatsingspunten (waar aanvankelijk troepen kunnen worden ingezet). Stamdard DEA-agenten zijn uitgerust met jachtgeweren, wat betekent dat dichterbij komen de meest effectieve tactiek is om vijanden snel en efficiënt uit te schakelen. Er is ook een tegenactie, waardoor zowel spelers als vijanden speciale vaardigheidspunten kunnen gebruiken om op een bewegende vijand te schieten, zelfs als het niet hun beurt is. Dit voegt een geheel nieuwe rimpel aan wedstrijden toe en is een van de grootste troeven in de titel.

Narcos: Rise of the Cartels implementeert ook enigszins de dubbele focus van de show op zowel de DEA als Pablo Escobar's drugskartel door spelers te laten spelen door middel van verhaalcampagnes waarbij beide betrokken zijn. Je zult echter de eerste grote missie aan de kant van de DEA moeten spelen voordat de kartelkant zich opent. Behalve meer startfondsen aan de kartelzijde en duidelijke cosmetische verschillen, is geen van beide meer een voordeel dan de andere, waardoor een goed gevoel van evenwicht wordt gecreëerd (zelfs als andere delen van het spel teleurstellend onevenwichtig zijn). Beide campagnes zijn meer dan de moeite waard om door te spelen omdat, net als de show, de verschillende perspectieven veel meer context bieden over wat de tegengestelde partijen doormaken als personages. Dit wil niet zeggen dat het spel te diep in karakterontwikkeling gaat omdat, afgezien van sommige tussenfilmpjes en willekeurige periodes van gesproken dialogen, het echt niet.

Over fondsen, geld in Narcos gesproken: Rise of the Cartels is uiterst belangrijk bij de aankoop van nieuwe soldaten. Als een van je mannen sterft op het veld, gaan ze voor altijd dood (exclusief de leider-personages, die de wedstrijd na de dood beëindigen), dus het is belangrijk om de dood zoveel mogelijk te minimaliseren. Dit is vooral het geval omdat fondsen niet gemakkelijk kunnen worden vervangen en troepen ronduit belachelijk duur kunnen zijn. Hoofdmissies en nevenmissies bieden een contante beloning bij voltooiing, maar sommige nevenmissies vereisen een aanbetaling voordat ze kunnen beginnen. Het is op dit punt in het spel waar intelligent zijn met geld spelers goed zou kunnen dienen. En veel daarvan komt neer op, je raadt het al, strategie.

Narcos: Rise of the Cartels heeft een aantal zwakke punten die te vaak voorkomen om te negeren. Grafisch gezien is het geen leuk spel om naar te kijken en verschijnt het een generatie of twee geleden thuis. Dankzij dit is de karakterbeweging stilts, onhandig en helemaal niet realistisch. Dit is niet noodzakelijk een groot probleem in een turn-based game waar vrij verkeer geen integraal onderdeel van de mechanica is, maar het is nog steeds frustrerend en ronduit lelijk om naar te kijken.

Er is ook een kwestie van evenwicht die veel voorkomt in Narcos: Rise of the Cartels. Moeilijkheidsniveaus worden bepaald door schedels: één schedel is het laagste moeilijkheidsniveau, terwijl drie het hoogste moeilijkheidsniveau is. Het probleem ligt in hoeveel moeilijker twee schedels worden vergeleken met één. Hoewel dit kan worden gecompenseerd met het nivelleren van personages, is het vervelend wanneer een personage van een hoger niveau plotseling in het veld sterft en al die vooruitgang gewoon voor altijd verloren gaat. Moeilijkheid maakt deel uit van turn-based spellen zoals deze, zonder twijfel, maar soms voelt het alsof de titel actief tegen je werkt op elk niveau, en onevenwichtige moeilijkheidsgraden helpen niet bij die perceptie.

Ondanks deze vaak lastige problemen, blijft Narcos: Rise of the Cartels een tiental uren inhoud (afhankelijk van hoe het spel wordt gespeeld) gepolijst en leuk genoeg in de uitvoering om aan te bevelen. Het legt duidelijk nooit de strakheid of het briljante schrijven van zijn Netflix-tegenhanger vast, maar gelet op hoe vaak games op populaire films of shows volledig bombarderen op elk denkbaar niveau, is Narcos: Rise of the Cartels een verademing in vergelijking.

Narcos: Rise of the Cartels is nu verkrijgbaar op PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc. Screen Rant heeft voor deze review een digitale versie van Xbox One gekregen.