De Oscars kloppen niet altijd goed. Soms is dat waar in minder-onthouden categorieën zoals Beste visuele effecten, of zelfs een acteercategorie. Deze overwinningen zijn natuurlijk te betreuren, maar ze worden ook veel sneller vergeten. Helaas heeft de Academie ook de neiging het mis te hebben met haar hoofdprijs, Best Picture. Sommige films om deze prijs mee naar huis te nemen zijn niet bepaald meesterwerken geweest, en veel van hen waren niet de meest geprezen film van het jaar waarin ze werden uitgebracht.
Natuurlijk had de Academie het vaakst in het begin verkeerd, maar er zijn nog steeds grote fouten gemaakt in het recentere verleden. Rotten Tomatoes, de betrouwbare verzamelaar van kritische meningen, scoort voor elke winnaar van Best Picture en sommige zijn schokkend laag. Deze lijst is samengesteld op basis van de aangepaste scores van deze films, die enigszins verschillen van hun ruwe percentages. Deze films zijn de slechtste van de beste, als je wilt.
Hier zijn de 15 slechtste films van de Rotten Tomatoes die de beste beeld-oscars hebben gewonnen.
15 Gladiator - 76%
Russell Crowe speelde rijtjes in twee Best Picture winnaars, en Gladiator was de eerste van deze. De film volgt Maximus, een Romeinse generaal die verraden is en daarbij zijn hele familie verliest, terwijl hij gerechtigheid zoekt voor de misdaden die tegen hem zijn begaan. Hoewel de film ongetwijfeld boordevol actie is en een aantal intense vechtscènes biedt, waren critici nauwelijks verenigd in hun gevoelens over de film.
Veel critici vonden veel om lief te hebben in de zin van politieke intriges die onder het alledaagse Romeinse leven lagen, en bewonderden de manier waarop regisseur Ridley Scott deze intriges integreerde met echt angstaanjagende gladiatoren waarin Maximus wordt gedwongen om te vechten voor zijn leven.
Toch, zoals velen op deze lijst, is de film lang en komt hij met een gevoel van sentimentele overstraling dat waarschijnlijk niet nodig is. Er is zeker veel om van te houden in Gladiator, maar dat betekent niet dat we van alles moeten houden.
14 Braveheart - 78%
Na de opstand van William Wallace en het Schotse volk tegen de kroon van Engeland in de 13e eeuw, bleek Braveheart een schokkende wending te zijn voor ster en regisseur Mel Gibson. Gibson's kijk op het materiaal was verrassend effectief en verdiende de film verschillende Academy Awards, waaronder Best Picture. Hoewel de film niet perfect is, valt er veel te houden aan het uitgestrekte oorlogsepos.
Bij het beoordelen van de film loofden critici het oorlogsepic om zijn ambitie, en voor het leveren van genoeg spanning en romantiek om een waardevolle ervaring voor het publiek te maken. Toch wezen verschillende critici erop dat de film in het beste geval historisch onnauwkeurig is en toevallig ook te lang is.
Het hyper-geweld van de film leidde ook sommigen af, die dachten dat de film met succes dezelfde gebeurtenissen had kunnen weergeven zonder zo bloederig te worden. Toch worden de tekortkomingen uiteindelijk overweldigd door de enorme omvang van het project en door de wilde ambitie van Gibson.
13 A Beautiful Mind - 75%
A Beautiful Mind is de tweede Crowe-hoofdrol op deze lijst, en het kan niet meer wild verschillen van Gladiator. De film volgt John Nash, een mentaal instabiele wiskundige die veel van zijn leven van hem heeft gestolen door zijn ziekte. A Beautiful Mind gaat echt over Nash's ultieme triomf over zijn ziekte, aangezien hij uiteindelijk de Nobelprijs wint. Crowe's optreden in de centrale rol is een van zijn beste - de meest genuanceerde en ontroerende - en critici waren het daar meestal mee eens.
Hoewel lof voor de film niet zo universeel was als voor sommige andere winnaars van Best Picture, waren de meeste critici het erover eens dat de tekortkomingen van de film gedeeltelijk werden gecompenseerd door sterke prestaties. De film slaagt erin een boeiend liefdesverhaal te vertellen zonder de slopende problemen uit het oog te verliezen waarmee Nash wordt geconfronteerd, en gebruikt het genie van zijn centrale figuur om zijn verhaal te verbeteren in plaats van het te verminderen.
12 Crash - 75%
Beroemd omdat het de verdiende prijs niet verdiende, maakt Crash verschillende vreemde en enigszins alarmerende keuzes met betrekking tot de kwestie van de race die centraal staat. Natuurlijk moet je alleen naar de wereld kijken om te begrijpen dat Crash racisme niet oploste zoals het leek te proberen. Met een uitgestrekte cast, waaronder Terrence Howard, Don Cheadle, Sandra Bullock en Matt Dillon, stelt de film dat een reeks toevallige ontmoetingen een echt verschil kunnen maken voor de mensen die bij hen betrokken zijn.
Hoewel het applaus voor de film niet bepaald unaniem was, waren er velen die stelden dat de afbeelding van de scheiding tussen groepen die in een enkele stad wonen, lofwaardig was. Toch waren er nog veel meer die geloven dat Crash de Best Picture-trofee van de meer verdiende Brokeback Mountain heeft gestolen , waaronder enkele critici. De doelen van de film zijn ongetwijfeld bewonderenswaardig, zelfs als de film als geheel niet in staat is om deze waar te maken.
11 Going My Way - 78%
Op het eerste gezicht gaat Going My Way over een katholieke priester die probeert de manier te veranderen waarop zijn nieuwe kerk wordt beheerd. Met in de hoofdrol Bing Crosby richt de film zich op de conflicten tussen de jonge priester en een oudere, conservatievere priester die niet geïnteresseerd is in het veranderen van de manier waarop dingen worden geleid. Tegen de achtergrond van twee mannen die vechten om het geloof, wil de film een verhaal vertellen over de strijd tussen tradities en nieuwe uitvindingen in een falende kerk.
Hoewel Going My Way er zeker genoeg van heeft, inclusief overwinningen voor de uitvoering van Crosby en Best Picture, heeft de film ook een paar tekortkomingen, althans volgens critici. De meeste critici kunnen de sentimenten van de film, die waar en vriendelijk zijn, niet verwijten, maar ze beweren ook dat de film lijdt aan een overdosis sacharine-zoetheid die het moeilijk kan maken om naar te kijken, vooral voor een modern publiek.
10 The Life of Emile Zola - 75%
Het verhaal van een Franse auteur die constant wordt gecensureerd door de Franse regering waar hij onder leeft, The Life of Emile Zola slaagde erin om de Best Picture Oscar te haken tijdens de ceremonie van 1937. The Life of Emile Zola , met Paul Muni in een zeer boeiende uitvoering, volgt de auteur terwijl hij bekend wordt na het publiceren van een roman over het verhaal van een prostituee. Hoewel de film interessante dingen te zeggen heeft over censuur en waarheid, is het geen universeel geliefde film.
Critici die de film vandaag bekijken, ontkennen niet de oprechte boodschap die de film probeert over te brengen, en ze vallen de film niet aan vanwege zijn schrijfstijl of stijl. Helaas werkt de film, ondanks al deze factoren die in het voordeel zijn, niet samen in één geheel en is daarom veel interessanter als filosofische oefening dan uiteindelijk als een film op zichzelf.
9 Gigi - 77%
Gigi , een van de vele vroege Hollywood-musicals op deze lijst, is een romantiek die zich afspeelt in het dagelijkse Parijse leven, vol met de conventies die inherent zijn aan de cultuur van die tijd. Na een platonische vriendschap tussen twee mensen die allebei uitgeput zijn door die conventies die ze beperkend vinden, toont Gigi hun relatie terwijl deze opbloeit in iets romantischers.
In het geval van Gigi misgunnen veel critici de overwinning niet, deels omdat het Vincente Minnelli eerde, een regisseur die zijn hele carrière door de Academie werd achtergelaten. Hoewel velen geloven dat Gigi een van de mindere films van Minnelli is, betekent dit niet dat het de hoofdprijs niet volledig verdient. De film wordt geprezen om zijn charme, en om zijn prachtige beelden en muziek. De centrale uitvoeringen van Leslie Caron en Maurice Chevalier staan hier ook centraal, en ze maken deel uit van wat veel critici onweerstaanbaar vonden aan de film.
8 Wereldwijd in 80 dagen - 74%
Around the World in 80 Days past een roman van Jules Verne aan, maar maakt zich geen zorgen om trouw te zijn aan de tekst. In plaats daarvan vertelt de film het nogal lichte verhaal van een man die in 80 dagen de wereld over reist. De film bevat locaties over de hele wereld, en een absurd aantal beroemdheden tijdens het bezoeken van verschillende locaties over de hele wereld. Around the World in 80 Days is een fascinerende film, deels omdat het meer aanvoelt als een reeks vignetten dan als een samenhangend geheel.
Critici leken het eens te zijn met dat sentiment en voerden aan dat de film geweldig vermakelijk is, mede vanwege hoe leeg de hele oefening lijkt te zijn. Inderdaad, er zijn critici die de film beschamen vanwege de oppervlakkigheid, maar anderen beweren dat het belangrijk is om daar voorbij te kijken en meer aandacht te schenken aan de ongelooflijk luchtige rit die de film zijn publiek wil laten maken.
7 Forrest Gump - 72%
De film van Robert Zimeckis over een ogenschijnlijk eenvoudige man die een enorme impact heeft op de geschiedenis is ongetwijfeld een van de meest herkenbare films op deze lijst. Dat betekent echter niet dat het ten tijde van de release een hit was met critici. De film heeft niet eens het onderscheid "Certified Fresh" van Rotten Tomatoes gekregen, een ereteken dat aangeeft dat de kritische consensus positief is.
Maar dat betekent niet dat de film het verdient om in zijn geheel te worden afgewezen. Velen loofden Forrest Gump om hoe oprecht het is, en beweerden dat zijn zoetheid en charme meestal voldoende waren om het publiek door de zwakkere momenten van de film te leiden. Toch hebben veel critici ook beweerd dat de boodschap van de film enigszins problematisch was en dat deze ook kan lijden onder een overweldigende hoeveelheid sentiment. Over het algemeen lijken critici het erover eens te zijn dat Forrest Gump effectiever zou zijn als het niet zo hard had geprobeerd zijn publiek te bewegen.
6 The Great Ziegfeld - 65%
Hoewel musicals zoals La La Land misschien anomalieën lijken in het moderne filmlandschap, kwamen ze veel vaker voor in de begindagen van Hollywood. Een voorbeeld komt van The Great Ziegfeld, de film die de Best Picture Oscar won na de release in 1936. De film is een liefdevol eerbetoon aan Florenz Ziegfield, Jr., en toont zijn vele toneelproducties. Het is ook een aanpassing van een succesvolle Broadway-musical, en het was de trots van het studiosysteem gedurende een groot deel van de jaren 1930.
De kritische reactie op de film is sinds de eerste release beslist gemengd. De film staat bekend om zijn stijlvolle bloei, maar is bekritiseerd vanwege de lengte en de inzet van clichés. De film kwam ook onder vuur te liggen vanwege de historische onnauwkeurigheden die het afbeeldde, en sommige critici hebben betoogd dat de film interessanter is als een historisch artefact dan als een stukje entertainment.
5 Cavalcade - 59%
Een andere winnaar van een vroege Oscars-ceremonie, Cavalcade is een interessant voorbeeld van een film die de periode gebruikt waarin het zijn verhaal vertelt. Het verhaal vertelt over twee paren, een welgestelde en een arbeidersklasse, en onderzoekt de manier waarop beide families werden gevormd door de gebeurtenissen van de vroege 20e eeuw, waaronder het zinken van de Titanic en de Eerste Wereldoorlog. Deze moeilijke tijden testen de relaties tussen de paren en zijn bedoeld als een interessante meditatie over de manier waarop onze sociale status ons definieert.
Helaas wordt de erfenis van Calvacade ontsierd door minder dan unanieme lof. Hoewel de meeste critici het erover eens zijn dat de prestaties solide zijn en de film er goed uitziet, beweren ze ook dat de film geen echt gevoel van emotie mist. Er is potentieel in de botten van Calvacade om een echt boeiend verhaal te vertellen. Helaas waren critici teleurgesteld over het eindresultaat en vonden ze het uiteindelijk een mislukking.
4 Uit Afrika - 56%
Ondanks het winnen van zeven Oscars in 1985, wordt Out of Africa vandaag niet bepaald als een klassieker beschouwd. Hoewel de film twee bonafide filmsterren speelde, Meryl Streep en Robert Redford, zijn er nog steeds veel, waaronder enkele critici, die beweren dat het de Best Picture Award niet waard was. Over een Deense vrouw die een man volgt naar een koffieplantage voordat hij verliefd wordt op iemand anders, lijkt Out of Africa een interessant liefdesverhaal te vertellen over romantiek in vreemde landen.
Critici die de film sinds de release hebben beoordeeld, debatteren niet over de verdiensten van de hoofduitvoeringen, die ongetwijfeld winnen. Ze prijzen ook de visuele stijl van de film, die het wonder van de Afrikaanse vlaktes weet te vangen. Helaas is de film vastgelopen door zijn buitensporige lengte en zijn onnodig trage tempo, die beide voorkomen dat het de echt boeiende film is die het misschien was.
3 Cimarron - 53%
Een andere vroege winnaar van de beste foto, Cimarron is een uitgestrekte western die ervoor kiest om zijn verhaal te vertellen in de loop van 40 jaar. In navolging van een krantenredacteur die besluit om met zijn vrouw naar het westen te verhuizen naar Oklahoma, vertelt de film het verhaal van hun huwelijk tegen de achtergrond van Oklahoma's pogingen om de staat te bereiken in de late 19e eeuw. Het paar wordt herhaaldelijk gescheiden en herenigd in de loop van de film, terwijl Cimarron probeert zijn westerse omgeving te combineren met een ontroerend liefdesverhaal.
Helaas zien critici vandaag de pogingen van de film niet als volledig succesvol. Critici beweren dat de film vol zit met problematische stereotypen, en dat hoewel het een sterke ondersteunende prestatie van Irene Dunne heeft, het op elke andere manier gebrekkig is. Over het algemeen lijken critici te denken dat deze vroege winnaar van de beste foto de prijs niet waard was, zowel vanwege de verklaringen die hij aflegde als de algehele kwaliteit ervan.
2 De beste show ter wereld - 44%
Het circus is een onderwerp dat zelden wordt aangepakt door moderne films, en dat kan deels zijn omdat de filmmakers van vandaag de lessen hebben geleerd van The Greatest Show on Earth. Deze Winnaar Best Picture uit 1952 volgt Brad Braden, de manager van het circus Ringling Brothers, die tijdens de film verschillende problemen moet aanpakken. Met Charlton Heston en Jimmy Stewart in de hoofdrol, wordt de film vandaag niet veel besproken, wat zou kunnen suggereren dat de Oscar-overwinning zijn algehele erfenis niet heeft bevestigd.
De kritische consensus die is ontstaan sinds de film is uitgebracht, suggereert dat de film weliswaar bepaalde charmes heeft, maar vastzit aan een verscheidenheid aan clichés en melodrama. De film is ook verrassend licht op plot en biedt niet veel voor het publiek om vast te houden. In plaats daarvan blijven kijkers in de lucht zweven, bijna alsof ze op een van de strakke koorden van het circus staan.
