Degenen die de filmindustrie op de voet volgen of zelfs terloops zijn zich ongetwijfeld bewust van de kracht die het MPAA-ratingsysteem bezit: een macht die vooral geconcentreerd is in de lijn tussen PG-13 en R. Door inkomsten uit de kassa van de lucratieve menigte van vroege tieners en kinderen, een film met R-rating verliest genoeg kassapotentieel zodat studio's er in het algemeen op staan dat hun grote budgettitels strikt binnen het bereik van de PG-13 worden gehouden.
Een bijzonder onmiddellijk voorbeeld hiervan is de huidige voortdurende strijd om Deadpool naar het grote scherm te brengen. Het R-rated script, geschreven door Zombieland-schrijvers Rhett Reese en Paul Wernick, werd zeer goed ontvangen door zowel fans als critici nadat het online was gelekt. Star Ryan Reynolds staat te popelen om aan het project te beginnen, net als regisseur Tim Miller, maar Twentieth Century Fox blijft groen licht geven, ondanks de aandrang van Reese en Wernick dat de film zou kunnen worden gemaakt voor ongeveer $ 50 miljoen om de potentiële winstmarge.
Gezien het belang van de scheidslijn tussen de PG-13- en R-beoordelingen, is het vreemd om te horen dat "gezinsvriendelijke" films mogelijk zelfs gewelddadiger zijn dan films die zijn gereserveerd voor oudere doelgroepen!
Brad Bushman, een professor in communicatie en psychologie aan de Ohio State University, die eerder opmerkelijk werk heeft gepubliceerd over geweld op het gebied van videogames en agressie voor jongeren, heeft in een onderzoek van 945 topfilms gevonden dat de hoeveelheid geweld op het scherm meer dan verdubbeld sinds 1950, en dat PG-13-films eigenlijk meer pistoolgeweld vertonen dan films met R-rating.
De eerste van deze bevindingen is niet zo verrassend, aangezien films sinds de jaren 1950 in veel verschillende opzichten extremer zijn geworden (omdat culturele opvattingen over wat acceptabel is, zijn verschoven), maar de variatie in trends tussen beoordelingen is bijzonder interessant. Wapengeweld in G- en PG-films is bijvoorbeeld sinds 1985 afgenomen en in films met een R-rating is de hoeveelheid geweergeweld min of meer hetzelfde gebleven. In PG-13-films is de hoeveelheid geweergeweld echter aanzienlijk toegenomen, tot het punt dat het in de afgelopen jaren daadwerkelijk die van films met een R-rating heeft ingehaald.
Hoewel de knie-eikelreactie op de studie zou kunnen zijn om links te leggen tussen schietpartijen op het scherm en real-life pistoolgeweld, is het belangrijk op te merken dat nationale statistieken geen enkele vorm van correlatie laten zien die dit zou ondersteunen. Sinds het begin van de jaren negentig is het Amerikaanse jeugdgeweld en de pistoolcriminaliteit gestaag afgenomen, met arrestaties voor gewelddadige misdrijven onder jongeren die momenteel op een dieptepunt van 32 jaar liggen. Niettemin concludeert Bushman zijn onderzoek met de bewering dat het bekijken van geweld op het scherm de agressie in de praktijk onder jongeren kan vergroten.
Wat de studie ook doet, is de zeer interessante vraag heropenen over de manier waarop de MPAA films beoordeelt, en enkele van de dubbele normen die binnen het ratingsysteem bestaan. Geweld is bijvoorbeeld veel minder taboe dan seks, en zowel seks als geweld bestaan op een enorme, verwarrende en vertakkende schaal tussen wat als aanstootgevend wordt beschouwd en wat niet. Het zeer geheimzinnige en volgens sommige filmmakers oneerlijk bevooroordeelde systeem van de MPAA was het onderwerp van een documentaire uit 2006 getiteld This Film is Not Yet Rated, die enkele absurditeiten en tegenstrijdigheden in de manier waarop films worden beoordeeld, blootlegde.
In het geval van geweld in films, lijkt het erop dat geweergeweld gewoon eenvoudiger is om mee weg te komen. De meest directe reden hiervoor is nabijheid; filmmakers kunnen zoveel slechteriken laten zien dat ze doorzeefd zijn met kogels als ze willen, zolang de camera nooit dichtbij genoeg komt om het wit van hun ogen te zien (of, meer specifiek, het rood van hun bloed). Daarentegen is een personage dat zijn vinger afsnijdt in een horrorfilm close-up misschien niet zo dodelijk als een daad, maar het is aanzienlijk gruwelijker. Wat deze resultaten vooral lijken te laten zien, is dat geweld verkoopt, zelfs als het mazen in het ratingsysteem moet vinden om zijn publiek te bereiken.
De studie van Bushman is een interessante kijk op hoe films door de jaren heen zijn veranderd en hoe geweld op het scherm door de MPAA wordt beoordeeld, maar het is teleurstellend dat veel van de krant bestaat uit pogingen om een link te leggen naar echt geweld op basis van weinig meer dan anekdotisch bewijs (de inleidende paragraaf citeert bijvoorbeeld de schietpartij van Dark Knight Rises door James Holmes vorig jaar in Aurora) en eerdere laboratoriumstudies van agressie die externe validiteit missen. Als toegenomen gewapengeweld in films heeft geleid tot een algemene toename van geweld en agressie onder jongeren, waarom verschijnt het dan niet op de radar?
_________________
