Pokemon: Let's Go, Pikachu! en Let's Go, Eevee! hebben vanaf het begin hun critici gehad. Zodra Pokemon: Let's Go eerder dit jaar werd onthuld, ontstonden sceptici, die verklaarden dat een vereenvoudigde gameplay rond de mobiele Pokemon GO-titel onvermijdelijk de kwaliteit van de serie zou verminderen. In theorie hadden de cynici zeker een been om op te staan - Pokemon is een spel dat zowel jonge als oude fans aanspreekt, en heeft al tientallen jaren een opmerkelijke diepgang in gameplay, verborgen onder het oppervlak voor degenen die het spel willen maken in iets competitiever en grindy.
In de praktijk echter Pokemon: Let's Go, Pikachu! en Let's Go, Eevee! zijn triomfen van een moderne tijd die urenlang minder geïnteresseerd is in herhaling en in plaats daarvan wat meer luchtige gerechten wil. Pokemon: Let's Go is duidelijk bedoeld om de kloof te overbruggen tussen degenen die alleen via Pokemon GO bekend zijn met de serie en degenen die in het verleden al door de verschillende regio's van handheld-titels van Pokemon hebben gereisd, en het lukt geweldig, met de meeste van zijn vereenvoudigde systemen eigenlijk betere gameplay-ervaringen produceren dan ze in het verleden hebben bereikt.
Pokemon: Let's Go is nog steeds een klassiek kernspel van Pokemon. Trainers beginnen met Pikachu of Eevee en gaan vervolgens op reis door Kanto om acht badges te verzamelen en de Elite Four te verslaan. Voor het grootste deel houdt Pokemon: Let's Go ook vast aan het script van Pokemon Yellow, met personages uit de anime en interpretaties van de gymleiders en meer die ook veranderden op basis van hoe ze op televisie werden gepresenteerd. De game erkent ook dat dit niet de eerste keer is dat iemand via Kanto op avontuur is gegaan om een Pokemon-meester te worden, die af en toe knikt naar trainers zoals Blue en Red en ook recentere personages van Alola en meer bevat. Het is een mooi huwelijk tussen alle eerdere Pokemon-reizen en zit vol met subtiele referenties voor oude Pokemon-fans.
De grootste verandering is natuurlijk degene die Game Freak heeft aangebracht in het Pokemon-vangsysteem. Pokemon: Let's Go verschuift willekeurige gevechten volledig over het vangen van een Pokemon in plaats van ze door gevechten te verzwakken, de Pokemon GO-stijl van timing van de Pokeball van een speler aan te nemen en items te gebruiken om hun doel te kalmeren. Voor het grootste deel is dit een verrassend welkome verandering. Pokemon verschijnen op de wereldkaart, zodat spelers niet elke keer een stel Zubats tegenkomen als ze door een grot dwalen als ze dat niet willen. Je hele team van Pokemon verdient ervaring voor het vangen van een wilde Pokemon, en die ervaring wordt beïnvloed door hoe goed je het doet - als je bijvoorbeeld de Joy-Cons gebruikt, krijg je een grotere bonus voor goede worpen omdat het moeilijker is, en je krijgt bonussen voor de eerste vangsten, de grootte van de Pokemon en anderen.
Wat dat systeem echt doet, is de sleur van het spel drastisch verminderen en het voor nieuwkomers gemakkelijker maken. Het is moeilijk om een te laag niveau te hebben of om één Pokemon drastisch sterker te maken dan de rest van het team omdat een nieuwe speler het te veel gebruikt in de strijd, omdat ervaring zowel gemakkelijk te vinden is als goed verspreid. Het nieuwe vangbelevingssysteem maakt de game op een onverwachte manier absoluut vloeiend.
Het is natuurlijk niet zonder problemen. De frustratie komt meestal voort uit hoe de game de wilde Pokemon labelt terwijl je ze probeert te vangen in Pokemon: Let's Go. Gele ringen, die een meestal gemakkelijk doel aangeven, nemen soms tien pogingen, terwijl rode ringen, die de moeilijkste doelen vertegenwoordigen, er soms een nemen. Dat is duidelijk een RNG-element en het is prima, maar het wordt versterkt door te kiezen voor het gebruik van verschillende Pokeballs - in onze ervaring varieert Ultra Balls, de beste die je kunt vinden, nog steeds enorm van doelen, een frustrerende ervaring omdat ze duurder zijn en aanvoelen alsof ze moeten consistenter zijn dan ze zijn.
Dat gezegd hebbende, trainers zullen nooit het gevaar lopen Pokeballs op te raken, omdat het spel erg gul is om ze te bieden en elke trainer die wordt gevochten produceert een flinke som geld zodra het is verslagen.
Het gebruik van de Joy-Cons kan ook een beetje een wilde rit zijn en maakt enkele van de problemen waardoor Pokemon: Let's Go niet wordt gevestigd als een van de beste inzendingen in de serie. Er is niets in het bijzonder dat de bedieningselementen omslachtig maakt - alleen een aantal kleine problemen, zoals Joy-Con-specifieke aanwijzingen die gemakkelijk te missen zijn of rare problemen met vissen vanwege de camera. Het spel in de handheld-modus spelen heeft de voorkeur voor degenen die van consistentie houden, maar dan mis je enkele van de mechanica die alleen beschikbaar zijn voor degenen die de Joy-Con gebruiken, wat een beetje oneerlijk voelt in een spel dat zo vriendelijk bedoeld is.
Voor degenen die zich zorgen maakten over de strijd, waren die zorgen volledig ongegrond. De game behoudt het grootste deel van het vechtsysteem dat Pokemon zo beroemd heeft gemaakt, en voegt zelfs een paar kleine aanpassingen toe die het leuker maken. Je partner Pikachu of Eevee kan soms je hele team een boost geven met het schudden van een Joy-Con, of anders een aanval ontwijken omdat je goed voor ze hebt gezorgd. Pokemon: Let's Go voegt ook enkele unieke bewegingen toe aan de game die specifiek zijn voor de partner van de speler van keuze, en deze bewegingen maken de strijd fascinerend terwijl ze ook een kleine, overweldigde juggernaut uit Pikachu of Eevee creëren. Vroeg in Let's Go, Pikachu !, kan Pikachu bijvoorbeeld een Quick-Attack-variant van het type Electric leren met een basisschade van 50 en altijd kritiek. De zet is duidelijk absurd in het begin van het spel, waardoor spelers elke trainer zonder veel moeite kunnen laten rollen.
Gelukkig, als je niet op die manier wilt spelen, hoef je dat niet te doen. De reguliere vangst-, trein- en gevechtscyclus van Pokemon-spellen uit het verleden is hier bewaard gebleven, en het brengen van een uitgebalanceerd team in een gevecht is nog steeds prioriteit nummer één, hoewel Pikachu onderweg Vliegen- en Watersoort bewegingen kan leren om te helpen van zijn tekortkomingen. Houd er rekening mee dat in Pokemon: Let's Go de strijd op één manier enorm is vereenvoudigd - supereffectieve aanvallen zijn supereffectief. Het is zeldzaam dat ze een tegenstander niet één keer schieten, maar hetzelfde geldt voor het team van de speler, dus wees extra waakzaam met het typen van matchups naarmate het spel vordert.
Natuurlijk zorgt het vereenvoudigen van alles voor een game die vrij eenvoudig is en schadelijk is voor de herspeelbaarheid of het plezier na het spelen waar Pokemon-games meestal om bekend staan. Spelers kunnen ook hun Pokemon-snoepjes (een ander systeem afkomstig van Pokemon GO) voeden dat hen sterker maakt, en oh wat doen ze ooit - een Pokemon-squadron op weg naar de Elite Four voelt als iets uit een elite moordteam als ze ' heb een bos snoepjes gekregen. Het is kapot, maar het is ook een cool systeem, vooral omdat het verkrijgen van snoepjes kan worden gedaan door overtollige Pokemon naar Professor Oak te sturen, die vervolgens Pokemon-specifieke snoepjes produceert die ze nog meer stimuleren. Als je bijvoorbeeld je Growlithe wilt trainen, is het logisch om een aantal extra Growlithes te vangen, omdat je uiteindelijk snoepjes krijgt die jou veel sterker maken.
Sommige van de simplistische veranderingen zijn eigenlijk gewoon veel beter dan de hoofdgames, vooral als het gaat om het organiseren van Pokemon. Spelers hebben op elk moment toegang tot al hun Pokemon vanuit het in-game menu - niet meer een pc vinden en dozen doorzoeken. Je kunt ook op elk gewenst moment een menagerie van Pokemon bij je hebben, wat betekent dat het sturen van ongewenste naar Professor Oak geen kwestie van ruimtebeheer wordt, maar alleen het wegwerken van extra's. Het is verbazingwekkend, een van de beste functies die een Pokemon-titel al een tijdje heeft, en moet onmiddellijk worden overgenomen voor alle andere Pokemon-titels.
Zelfs het partnersysteem is schattig en leuk, en op geen enkele manier hinder of hinder. Inchecken bij Pikachu of Eevee is geweldig, omdat ze er vaak iets over te zeggen of te doen hebben, variërend van het imiteren van beroemde personages tot een poging tot grap van de speler. Pikachu en Eevee hebben persoonlijkheden, en deze zijn benadrukt in Pokemon: Let's Go, zozeer zelfs dat het gemakkelijk is om echte genegenheid voor je partner te voelen. Dat is niet gemakkelijk om te bereiken vanuit een ontwerpstandpunt, en het is een welkome plek van gezondheid in een industrie die te vaak een uitzonderlijk sombere kijk op onze toekomst heeft.
Dat is uiteindelijk wat spelers zullen vinden in Pokemon: Let's Go, ook - een pauze van verantwoordelijkheid, plicht of werk. Zelfs het vermalen in de game voelt niet echt als een klomp en al het andere is helder, kleurrijk en leuk. Pokemon: Let's Go slaat een toonhoogte-perfecte noot tussen Pokemon GO en de belangrijkste reeks games die ervoor kwam, waardoor het soort toegankelijke Pokemon-invoer werd gecreëerd die net zo gemakkelijk zou zijn om je oma of jonge nichtje of neefje te laten spelen zoals het is zou een VGC-fanaat zijn die regelmatig offline toernooien bijwoont. Er is magie in Pokemon: Let's Go, en we zullen er over een paar jaar op terugkijken als een van de meest unieke, leuke inzendingen in de franchise ooit, laat staan op de Nintendo Switch.
Meer: Pokemon Let's Go Eevee en Pikachu: How To Get Mew
Pokemon: Let's Go, Pikachu! en Let's Go, Eevee! zijn nu beschikbaar op de Nintendo Switch voor $ 59, 99. Screen Rant kreeg een digitale spelcode ter beoordeling.
