Binnen de annalen van de geschiedenis van videogames zijn meer dan een paar interessante verhalen - en net als zoveel andere gebieden in het leven, zijn deze verhalen over wat 'bijna is gebeurd' of 'had kunnen zijn' doorgaans rijker dan het verhaal over wat eigenlijk was. Uit die vele verhalen is er een die mythisch is voor spelers uit de jaren 90: het Nintendo Playstation.
Het apparaat is ontworpen als een Sony-add-on voor de Super Nintendo rond het jaar 1992 en biedt gamers die "revolutionaire" CD-technologie van die tijd - schijven die veel meer informatie konden bevatten dan de standaard Nintendo-spelcassette. Nadat een paar honderd prototypes waren gemaakt, werd het idee voor de Nintendo Playstation geschrapt en ging Sony die CD-technologie omzetten in de eerste Playstation, terwijl Nintendo vastzat met een cartridge-indeling voor zijn N64-gameconsole. Nu, 23 jaar later, heeft een man een echt Nintendo Playstation-prototype op zijn zolder gevonden en deelt die ontdekking met de gamingwereld.
De man in kwestie is de inwoner van Denver, Dan Diebold, die de Nintendo Playstation-eenheid ontdekte op de zolder van het huis van zijn ouders in de omgeving van Philadelphia, Pennsylvania. Volgens Diebold (via Polygon): "Ik vond het een paar jaar geleden, " vertelde Diebold me vandaag in een telefonisch interview. "Mijn vader had het op zijn zolder."
Aangezien scepsis tegenwoordig de overhand heeft, zijn er vragen over of dit een uitgebreide nep is. De verklaring die Diebold geeft voor hoe zijn familie de eenheid in bezit heeft gekregen, lijkt echter aannemelijk genoeg. Volgens veelhoek :
Terry Diebold, de vader van Dan, werkte van 2000 tot 2009 als onderhoudsmonteur bij een bedrijf genaamd Advanta Corporation. De kans was groot dat Olaf Olafsson, een toen 35-jarige fysicus en bestseller romanschrijver, de president was van de bedrijf. Olafsson was ook de voormalige CEO van Sony Interactive Entertainment, een eenheid van Sony die in 1991 werd opgericht om onder meer de PlayStation te creëren en op de markt te brengen. In de tijd van Olafsson werkte Sony aan een relatie met Nintendo om een randapparaat te creëren waarmee de Super NES CD-spellen kon spelen. Het bedrijf werkte ook aan het creëren van een apparaat van het merk Sony dat zowel SNES-spellen als SNES-CD-spellen zou spelen.
Een ruzie op de Consumer Electronics Show in 1991 brak de bedrijven uit elkaar, maar niet voordat 200 van het prototype Play Stations werden gemaakt.
Na het verlaten van Sony ging Olafsson werken bij Advanta. In 2009 diende Advanta faillissement in.
"Toen ze failliet gingen, beval het bedrijf mijn vader om een hoop rotzooi weg te gooien, " zei Dan Diebold. "Terwijl hij de kamers aan het opruimen was, vond hij deze doos."
Binnenin leek het prototype van het SNES Play Station.
"Hij bewaarde een heleboel dingen daar, " zei Dan Diebold. "Mijn vader heeft tonnen oude systemen en zo. Hij bewaart alles."
Die anekdote herinnert aan het oude gezegde over hoe het afval van de ene mens de schat van een ander kan zijn; in dit geval een schat die door veel mannen gewenst lijkt te zijn, als de stoom die dit verhaal op Reddit heeft opgepikt enige aanwijzing is. (Op het moment van schrijven) heeft Diebold nog niet geprobeerd het systeem aan te zetten, omdat hij eerst een geschikt netsnoer moet aanschaffen. Er zijn ook een cartridge en CD meegeleverd met de console, maar zonder de stroom in te schakelen, blijft de inhoud van deze disc en cartridge onbekend.
Gezien mijn eigen ervaringen met zowel de N64 als de Playstation 1, kan ik persoonlijk zeggen dat Sony in '92 het juiste vooruitstrevende idee had. Playstation overschaduwde de N64 op vrijwel elke manier die ik me kan herinneren als gamer; achteraf gezien was dat eigenlijk de splitsing op de weg waar Nintendo uit de gratie begon te raken met gamers van mijn leeftijd (hogere tienerjaren). Na N64 kwam ik nooit meer terug naar Nintendo voor een grote console-aankoop (sorry Game Cube en Wii) - het was de op schijven gebaseerde gaming van Playstation 2 en XBox die de kroon op de kop trok.
Hoe anders zouden de dingen zijn geweest als de twee grote gamingbedrijven van Japan een gemeenschappelijke basis hadden gevonden? Ik denk dat we het nooit zullen weten, maar hoop nu dat we via Dan Diebold op zijn minst eens een leuke kijk krijgen op wat ze samen hebben gemaakt, ooit.
