Return of the Obra Dinn Review: A Superb Maritime Mystery

De waarheid lijkt achteraf duidelijker. Dat is een van de belangrijkste afhaalrestaurants van Return of the Obra Dinn, een maritiem detective-avontuur waarbij de primaire gametechnicus dichtbij is, observatie van de patiënt. Lucas Pope's langverwachte vervolgproject op de definitieve grensoverstekende bureaucratie sim Papers, Please (een titel die onlangs weer in gesprek is geschoven als de duidelijke inspiratie voor Not Tonight), de game positioneert de laatste jaren van het zeiltijdperk als achtergrond om een grimmig verhaal van dood en wanhoop te vertellen, georganiseerd en samengevoegd door de speler.

In de rol van een verzekeringsonderzoeker, zijn spelers belast met het samenvatten van het lot van alle 60 zielen aan boord van het nu onbeweeglijke vaartuig, bepaald door het combineren van een lijst van gruwelijke manieren om te sterven met namen en gezichten. Uitgerust met een magisch necromantisch zakhorloge en een grotendeels leeg boek om het verhaal te documenteren, kan de speler de laatste momenten van een specifieke dood ingaan tijdens verschillende fasen van de gedoemde reis van het schip. In wezen betekent dit dat spelers rond deze bevroren ingekapselde herinneringen kunnen lopen, gezichten kunnen bekijken, bloedsporen kunnen volgen, naar dode en stervende lichamen kunnen kijken die door de lucht worden geslingerd of in tweeën worden gesplitst en een paar kleine stukjes gesprek kunnen afluisteren. Het eindresultaat is altijd hetzelfde: benoem elke deelnemer, beschrijf hoe hij stierf en, indien nodig, beschrijf wie hem heeft vermoord. Het 'waarom' is niet mechanisch relevant, maar het is toch de moeite waard om het even nader te bekijken.

Als je denkt aan het bordspel Clue, komt dat alleen maar overeen met de inherente denkoefeningen en technieken die op de proef worden gesteld. Net als Clue zijn er bepaalde sterfgevallen die kunnen worden opgelost door een eliminatieproces (of op zijn minst functioneel op die manier kunnen worden behandeld), maar aanzienlijk belangrijker is een gevoel van nauwe en attente observatie, wat zorgt voor een methodische ervaring die grotendeels aanvoelt intern. Soms voelt de hoofdpersoon een beetje als Sherlock Holmes, die door stillevens diorama-herinneringen loopt, in gedachten verzonken en de bevroren stippen met elkaar verbindt. Gelukkig ontvangen spelers gemeten feedback op hun voortgang via een zeer bevredigende bevestigingsvolgorde wanneer drie lotsbestemmingen correct zijn gedefinieerd - in latere fasen van het spel, wanneer de voortgang langzaam lijkt te kruipen, kan deze verificatie een speler ertoe brengen om overwinnaar uit zijn stoel te springen.

Return of the Obra Dinn maakt gebruik van een opvallende monochromatische stijl gebaseerd op de visuele kwaliteiten van weleer computergebruik, waarvan de essentie overeenkomt met de veel oudere verhalen op volle zee, anachronisme tot anachronisme. Het is iets dat sommige spelers kan afschrikken en dat ook een vreemde troebele waas hecht aan randobjecten, wat enigszins frustrerend kan zijn als het bepaalde schilderachtige details onduidelijk maakt. Het is een pittige stijlbenadering, maar spelers die een hekel hebben aan het standaardthema 'ouderwetse Macintosh' kunnen op zijn minst naar een paar andere monochromatische versies overschakelen, als ze dat willen.

De overkoepelende plot heeft enkele verrassingen, veel prachtig tragische momenten die samenvallen met een "A-ha!" het oplossen van puzzels bloeit, en zelfs een paar kleine probleempjes hier en daar (een handvol specifieke karakterpartijen lijken te smeken om trial-and-error-benaderingen, hoewel je kilometerstand op dat vlak kan variëren). Het is niet het soort verhaal waar elk detail uiteindelijk wordt uitgewerkt, zelfs bij 100% voltooiing, omdat het grootste deel van de actie in je geest gebeurt, waarbij alle beschikbare aannames en opgeroepen logica die je naar voren brengt, worden vermengd. Soms voelt het als een kruising tussen deductief redeneren en digitale seance, waarbij spelers elk stukje informatie gebruiken om de intentie van een personage te bepalen, inclusief hun kleding, gezichtsuitdrukkingen, specifieke fraseringen en accenten, of zelfs de lichaamstaal in de Where's Waldo-achtige schetsen vooraan in het boek. Hoewel het verhaal veel griezelige scènes bevat, voelt de algehele toon genereus humaan en sympathiek maudlin, ondanks het feit dat het moeilijk is om een verzekeringsonderzoeker te parsen als elke soort held.

De muziek is toevallig ook uitzonderlijk, positioneert orkestrale motieven in elk hoofdstuk die extra thematische textuur aan het minimalistische palet bieden. Het effect is synergetisch, zoiets als hoe een film uit het begin van de 20e eeuw over een ouder tijdperk vreemd is verbonden met die geschiedenis, of het beste vastlegt; Return of the Obra Dinn is het videospelequivalent van zorgvuldig verouderd papier en andere faux-antieke feelies van de hoogste kwaliteit. Dat wil zeggen, het voelt niet als een echte retrobal, maar als een gekoesterd werk, gemaakt met liefde en intelligentie door een toegewijde vakman om een effectief, memorabel en transporterend verhaal te vertellen.

Het belangrijkste opvallende probleem is hoe dan ook de geheugenmonteur zelf, omdat het "hoppen" tussen verschillende dode personages altijd in het spel moet gebeuren en niet onmiddellijk via een georganiseerde lijst of menu kan worden opgeroepen. Bepaalde sterfgevallen van personages kunnen alleen worden gevonden genest in andere personages, wat betekent dat spelers vaak meerdere herinneringen moeten doorlopen op zoek naar een verdwaald detail, heen en weer schuifelend op de krakende dekken van de Obra Dinn op zoek naar het juiste lijk om te activeren met de zak kijk maar.

Toch voelt zelfs deze potentiële fout verbonden aan de meest cruciale vereiste om rekening te houden met het spel: geduld. Andere interactieve fictiegames kunnen proberen de speler te verblinden of af te leiden met platformplatforms, voorraadpuzzels, gevorkte paden of korte actiescènes, maar het grootste deel van de tijd wordt hier besteed aan het nadenken over de waarheid. Verwacht dat de voltooiing van de meeste spelers ongeveer acht tot tien uur zal duren. Return of the Obra Dinn kan het beste in een of twee zittingen worden gespeeld, omdat tijd een manier is om herinneringen te transformeren, wat onnodige uitdagingen aan het spel kan toevoegen.

Over het algemeen is het een unieke en vreemde ervaring, die veel spelers vraagt die misschien onervaren zijn met interactieve fictiegames. Op de meest uitdagende momenten kunnen spelers zich volledig verloren voelen op zee, zich afvragend waarom vooruitgang niet met een constante snelheid wordt gemeten, maar dat is een inefficiënte benadering om het spel te waarderen. De terugkeer van de Obra Dinn kan moeilijk zijn, zelfs onvriendelijk voor degenen die het vereiste geduld missen, maar het is een ongelooflijk lonende en memorabele reis.