Slither Review

Bloederig en grof, zoals het zou moeten zijn, maar niet zo grappig als het had kunnen zijn.

Ik keek er echt naar uit om Slither te bekijken. Het zag eruit als een van die "knipogen naar het publiek" horror flicks, met het gevoel voor humor gevonden in Tremors en geweldige NON-CGI speciale effecten. Plus het speelde Nathan Fillion of Serenity, en ik ben een grote fan geworden van zijn relaxte en enigszins zuidelijke acteerstijl.

Begrijp me nu niet verkeerd, ik haatte het niet, ik vond het gewoon niet leuk.

Het was een geweldige combinatie van een monster / alien / zombie-film en het veroorzaakte inderdaad een paar keer hardop lachen, maar over het algemeen vond ik het gewoon ok. Het was niet groot genoeg om moordende mond-tot-mondreclame te genereren ("je moet het gaan zien") en dat is waarschijnlijk de verklaring voor zijn tamelijk akelige bespreekbureau. Het kan een lift krijgen dit weekend als mond-tot-mondreclame goed is, maar ik zou er niet op wedden. Het is ook een tegenvaller, want Fillion heeft nu in twee films gezeten die behoorlijk goede verwachtingen hadden die tot aan de kassa niet werden waargemaakt.

Ik heb in een eerder bericht al gezegd dat ik dacht (op basis van wat ik destijds had gelezen en gezien) dat Slither uiteindelijk een "slaper" zou worden … dat het op termijn geld zou verdienen, en dat het waarschijnlijk eindigde als een culthit een paar jaar op de weg.

Op naar de film …

Slither opent met een mysterieuze meteoor op weg naar de aarde, het is het doelwit van een slaperig stadje. Een erg slaperig stadje waar een aanzienlijk deel van de bewoners het gevolg lijkt te zijn van neven en nichten die gaan trouwen. We maken kennis met de enige twee politieagenten in de stad, waarbij Nathan Fillion Bill Pardy speelt, de onlangs gepromoveerde man die de leiding heeft.

De meteoriet crasht in het bos en scheurt met een punt van de hoed naar The Blob open en onthult wat kleverig spul. Gesneden op de achtergrond van belangrijke spelers in de film, waaronder burgemeester Jack MacReady (een beetje te overdreven gespeeld door Gregg Henry), de altijd enge Michael Rooker die de rijkste man in de stad speelt (Grant Grant, nee dat is geen typfout), 20 jaar ouder dan de middelbare school schoonheid die hij 10 jaar of zo geleden trouwde, en de schoonheid in kwestie: Elizabeth Banks (als Starla Grant).

De burgemeester is een smerige kerel wiens favoriete woord de F-bom is. Nu moet ik toegeven dat hij de eerste paar keer dat hij het gebruikte, het nogal hilarisch vond, maar nadat ik het niet wist, dacht ik dat de 20e of 30e keer dat de "grappige" bijna op was. Hij is een goede jongen wiens IQ ongeveer 10 punten hoger is dan de gemiddelde burger in de stad (stel dat op ongeveer 70), dus ik denk dat hij hem voor burgemeester heeft gekwalificeerd.

Grant lijkt een goede vent, maar het lijkt erop dat zijn huwelijk een beetje naar het zuiden is vertrokken en dat Starla naar iets meer hunkert. Als pre-tiener droomde ze ervan weg te rennen naar Hollywood om een ​​ster te worden, maar ze werd teruggebracht naar de realiteit door een jonge Bill Pardy. Ze is nu lerares op school en is behoorlijk gevoelloos voor het leven.

Bill is een stand-up man, en slimmer dan hij laat (tenminste een beetje), en die een fakkel voor Starla heeft gedragen sinds ze kinderen waren.

Op een gegeven moment gaat een gefrustreerde Grant naar een bar en ontmoet een lokale floozie die hij sindsdien niet meer heeft gezien voordat ze een beha droeg. Ze is getrouwd (denk ik) en heeft thuis een baby, maar dat weerhoudt haar er niet van om haar ware gevoelens voor hem te uiten. Ze worden dronken en gaan het bos in, waar ze het slijmerige pad vinden dat is achtergelaten door het wezen dat in de meteoriet is aangekomen. Natuurlijk wordt een van hen (ok, het is Grant) "geïnfecteerd" in een methode vergelijkbaar met een scène uit The Matrix.

Het is duidelijk dat hij zijn bewustzijn deelt met een buitenaards wezen, en uiteindelijk begint zijn lichaam te veranderen (uiteraard slechter). Als hij die ochtend thuiskomt, is Starla van gedachten veranderd en zij bedrijven de liefde. Blijkbaar heeft het wezen dat in Grant woont nog nooit zoiets meegemaakt en het drukt op zijn psyche op een grote manier (dat komt later in het spel).

Uiteindelijk is het duidelijk dat het op een bepaalde manier moet reproduceren, maar het wil Starla geen pijn doen. Grant gaat op zoek naar de eerder genoemde floozie en infecteert haar met een paar ranken die uit zijn romp komen en iets in haar lijken te pompen. Met dank aan de regisseur slaagde hij erin om de scène tegelijkertijd bruto, weerzinwekkend en toch grappig te maken.

Het lijkt er ook op dat het wezen (en dan de floozie) ongelooflijk, vraatzuchtig honger hebben, dus hij gaat op een moordlusteloze hoeveelheid honden, katten en vee om te worden gebruikt als voedsel. Hij wordt snel door Bill gezien en het wordt duidelijk dat er iets aan de hand is en de stad in gevaar is. Helaas is het het begin van het jachtseizoen voor herten, en net als in Jaws wil de burgemeester niets doen om de handel in de stad te verstoren.

Een posse wordt samengesteld om achter het wezen / Grant aan te gaan (waarover de burgemeester twijfelt) en zij vinden het. Het is steeds groter en lelijker geworden en op een gegeven moment vroeg ik me af of ze de make-upman van Freaked hadden ingehuurd om het monster te ontwerpen, omdat het opvallend vergelijkbaar was met een personage uit die film. Een van de leden van de posse wordt bijna onmiddellijk gedood (geen verrassing daar) op een zeer, um … interessante manier. Het was de subtiliteit van de effecten in die scène waardoor ik een beetje kronkelde.

Van daaruit vinden ze de getransformeerde floozie in een schuur (klik op de afbeelding hierboven voor een grotere versie, en dat bleek een van de leukere uitwisselingen in de film. Het was op dit punt dat dingen eindelijk in beweging kwamen, wat welkom vanwege het feit dat ik dacht dat de film tot op dit punt nogal slepend was.

Hoe dan ook, ik wil niet op te veel details ingaan, maar de stad wordt uiteindelijk overspoeld door de naaktslakken die je waarschijnlijk hebt gezien in de posters en commercials. Mensen gedragen zich ongeveer zoals de George Romero-versie van zombies, die cool was, en we ontdekken wat de geschiedenis / motivatie van het wezen is.

Er zijn een paar leuke verrassingen, veel gore en goo en af ​​en toe zul je waarschijnlijk lachen.

Uiteindelijk wou ik dat ze de film wat meer hadden ingekort om hem in een beter tempo te laten bewegen, en dat ze het F-woord niet in de grond hadden gemolken. Echt, het is een paar keer grappig, maar na een tijdje wordt het gewoon oud.

Dus het was leuk, maar niet zo leuk als ik had gehoopt.