Star Wars: 15 manieren Rogue One is een betere prequel dan de prequels

Rogue One: A Star Wars Story is gearriveerd om beoordelingen van zowel fans als critici te ontvangen. In tegenstelling tot de nieuwe trilogie die begon met The Force Awakens, die het Star Wars-verhaal de toekomst in duwt, kijkt Rogue One terug naar een tijd vóór de klassieke films. Ja, het is een prequel.

'Prequel' is een slecht woord voor veel Star Wars-fans, van wie velen een hekel hebben aan (of zelfs ronduit haten) de prequel-trilogie die George Lucas produceerde van 1999 tot 2005. De Phantom Menace, Attack of the Clones en Revenge of the Sith zijn zeer verdeeldheid, zelfs nu, meer dan tien jaar later.

Lucasfilm (nu onder leiding van Kathleen Kennedy) heeft duidelijk geleerd van de fouten van de prequel-trilogie bij het maken van Rogue One. De nieuwe film is een veel passender stuk bij de originele 1977-klassieker, zowel in verhaal als design.

Hier zijn 15 manieren waarop Rogue One een betere Star Wars Prequel is dan de Prequels!

15 Duistere Heer van de Sith

De prequel-trilogie was het verhaal van de val van Anakin Skywalker aan de donkere kant. De films brachten zijn reis in kaart van jubelend jong kind tot opzettelijke en overmoedige Padawan tot doorgewinterde Jedi-krijger. Hoewel Anakin een steeds donkerder pad bewandelde tijdens de prequels, verscheen de iconische Darth Vader die we kennen en liefhebben alleen in de laatste momenten van Revenge of the Sith, en zelfs toen was het niet helemaal wat iedereen wilde.

Rogue One levert daarentegen de Darth Vader die we in de originele trilogie hebben gezien en nog wat. Meedogenloos, gedreven, puur kwaad; er is geen verlossing in zicht voor deze Sith Lord. Vaders tijd op het scherm is beperkt in de nieuwe film, maar daardoor kunnen zijn paar scènes nog meer impact hebben. Niet alleen krijgen we het kasteel van Vader te zien (oorspronkelijk gepland voor opname in de originele trilogie), we leren het ook op Mustafar, de vurige planeet waar hij werd verminkt en verbrand in Revenge of the Sith. Zijn afwijzende manier van omgaan met Krennic is geweldig, evenals de korte glimp van het verwoeste lichaam van de Sith Lord in zijn eigen persoonlijke bactatank.

Maar het is Vader's woedende achtervolging van de vluchtende rebellen over Scarif dat het echte hoogtepunt is; kijken hoe hij door een verduisterde gang schrijdt, genadeloos iedereen op zijn pad afsnijden in een mislukte poging om de Death Star-plannen te achterhalen is afwisselend spannend en spookachtig.

14 Evenwichtige effecten (CGI en praktisch)

Het valt niet te ontkennen dat de ontwikkeling van computergraphics een revolutie heeft veroorzaakt in speciale filmeffecten. Zonder CGI zouden de verbazingwekkende dingen die we in moderne films (en zelfs op televisie) zien gewoon niet mogelijk zijn.

Het is echter mogelijk om te veel op CGI te vertrouwen, ten koste van een film. De Star Wars prequels waren hier zeker schuldig aan; Lucas en zijn team gebruikten zoveel CGI in die films dat het vaak leek alsof de live-acteurs een animatiefilm binnendrongen. Het evenwicht tussen CGI en praktische effecten was drastisch en de films hadden daaronder te lijden.

Vergelijk de CGI-zware prequels met Rogue One, of The Force Awakens van vorig jaar, en je zult merken dat de nieuwere films die cruciale balans tussen methoden behouden. Computereffecten worden gebruikt, ja; deze films zouden niet gemaakt kunnen worden zonder hen. Maar er zijn ook tal van praktische effecten die de film aarden en een realistisch gevoel geven dat in de prequels ontbrak.

Denk aan alle kostuums die zijn gemaakt voor de buitenaardse personages van de film, zoals Weeteef Cyubee (foto), Bistan de Space Monkey of rebellenmilitair Pao. Het praktische ontwerp van deze personages zorgt ervoor dat ze zich levendiger voelen, waardoor het zeldzame volledig CGI-personage zoals K-2SO overtuigender is, en niet alleen maar een in een zee van digitale creaties.

13 banden met de originele trilogie

De prequels waren beperkt in hoeveel ze direct konden verbinden met de originele trilogie. Dit was deels een gevolg van de tijdlijn; de prequels spelen zich af in een periode van ongeveer 35 tot 20 jaar vóór die van de klassieke films. Dat betekende dat we jongere versies van enkele cruciale personages (The Emperor, Obi-Wan Kenobi, Darth Vader, Yoda, etc.) en enkele van dezelfde locaties (meestal Tatooine) zagen, samen met kleine hints over wat zou komen (the Death Star-plannen, het groeiende leger van de Republiek).

Rogue One is echter slechts enkele dagen (zo niet uren) voor de gebeurtenissen van A New Hope ingesteld, dus zijn banden met de originele trilogie zijn veel en gevarieerd.

Misschien is de beste band (en een goed verborgen door Lucasfilm voorafgaand aan de release van de film) Grand Moff Tarkin, die een vrij grote rol in het verhaal speelt. Zo goed gespeeld door wijlen Peter Cushing in de originele film, wordt deze nieuwe Tarkin tot leven gebracht door de uitvoering van acteur Guy Henry en uitgebreid CGI-werk om het gezicht van Cushing na te bootsen. Hoewel het afgewerkte product nog steeds een lichte 'griezelige vallei' heeft, is het opmerkelijk dicht bij het echte werk.

Het uiterlijk van een jonge prinses Leia (bereikt via dezelfde techniek) aan het einde van de film is de perfecte manier om het verhaal van Rogue One te laten aansluiten op dat van A New Hope.

12 cameeën

De prequels bevatten een aantal personages die we in de originele films hebben ontmoet, sommige in hoofdrollen. Met 20 jaar tussen Revenge of the Sith en A New Hope was het potentieel voor herkenbare cameeën beperkt, hoewel er enkele paaseieren werden gegooid, zoals Captain Antilles, Chewbacca en Tarkin.

Stel zoals het is net voor A New Hope, Rogue One heeft de mogelijkheid om een ​​aantal cameo's op te nemen, en het doet dit, maar niet zozeer dat ze afleiden van het verhaal dat wordt verteld.

Sommige cameeën zijn uitgebreid, terwijl anderen van de 'blink and you miss it'-variëteit zijn, maar ze zijn allemaal de moeite waard voor diehard fans van de saga. Onder de meer onverwachte cameo's zijn die van Ponda Baba en Dr. Cornelius Evazan, de stoere jongens die een beruchte onenigheid hebben met Luke Skywalker en Obi-Wan Kenobi in de Mos Eisley Cantina. In Rogue One zien we hen verdringen Jyn Erso op de drukke marktplaats op Jedha, vermoedelijk op weg naar de ruimtehaven zodat ze naar Tatooine kunnen gaan en die 'ellendige bijenkorf van uitschot en schurk'. We krijgen ook Red Leader en Gold Leader te zien, die beide voorbestemd zijn om ten onder te gaan in de Slag om Yavin aan het einde van A New Hope, en we zijn getuige van het overlijden van de piloot die bekend staat als Red Five, het roepnaam dat Luke Skywalker zal spoedig erven.

11 Het is Funnier

Niemand zou de Star Wars-films verwarren met komedies, en toch waren er veel geweldige momenten van humor in de originele trilogie, zoals C-3PO en R2-D2 handelsbeledigingen, of Han Solo gaf zijn geliefde Millennium Falcon een goede klap om het werkt, of prinses Leia die aanbiedt naar buiten te gaan en het oude schip een duw te geven.

Met de prequels probeerde George Lucas een beetje te hard om humor in de procedure te verwerken, en de resultaten waren op zijn best gemengd. De meest voor de hand liggende dader is Jar Jar Binks in The Phantom Menace. Van het instappen in "icky icky goo" tot het vasthouden van zijn hand in een pod-racemotor, het was allemaal erg slapstick.

Rogue One is veel effectiever in het gebruik van humor. Net als de originele trilogie komen de grappen (als ze zo kunnen worden genoemd) organisch aan, waardoor een beetje lichtheid wordt toegevoegd om het grimmige thema en de plot van de film in evenwicht te brengen. Momenten zoals K-2SO die de benodigdheden laat vallen die Jyn hem overhandigt, of de blinde Chirrut die wijst op de absurditeit van een zak over zijn hoofd gooien, zorgen voor oprechte lach zonder het publiek uit het dramatische verhaal te trekken.

10 Beter handelen

In de loop der jaren zijn er veel klachten geweest over de prequel-trilogie. Misschien is de belangrijkste daarvan de kwaliteit (of het gebrek daaraan) van de uitvoeringen. Hoewel sommigen ongetwijfeld sterk waren (Liam Neeson, Ewan McGregor, Ian McDiarmid), kregen anderen geen einde aan kritiek (Jake Lloyd, Hayden Christensen, Natalie Portman).

Rogue One is echter gezegend met sterke prestaties over de hele linie. Felicity Jones is bijzonder sterk als Jyn Erso en verkoopt overtuigend haar geleidelijke evolutie van een ambivalente schurk naar een toegewijde rebel. Diego Luna is fantastisch als Cassian Andor, een conflicterende rebellenfunctionaris die zich inzet voor de zaak, maar zich ongemakkelijk voelt bij het aanpakken van enkele van de meer brutale taken die hem zijn toegewezen. Hoewel zijn schermtijd beperkt is, schijnt Mads Mikkelsen als de achtervolgde wetenschapper Galen Erso, vooral in zijn emotionele holografische boodschap aan zijn verloren dochter.

Aan de schurkenkant van de dingen, voelt Orson Krennic van Ben Mendelsohn alsof hij net van de set van de klassieke films is gelopen. Hij past perfect bij klassieke keizerlijke schurken zoals Grand Moff Tarkin, generaal Tagge en de keizer zelf.

9 Diverse cast

Het sterrenstelsel Star Wars is een grote plaats en mensen (en wezens) zijn er in alle vormen en kleuren.

Die realiteit was niet altijd vertegenwoordigd in de eerste zes films. De aanwezigheid van Lando Calrissian in The Empire Strikes Back and Return of the Jedi leidde tenslotte tot ontelbare grappen over de "enige zwarte man in het heelal". De prequels deden het niet veel beter in dit opzicht, met Mace Windu van Samuel L. Jackson de enige persoon van kleur in een opmerkelijke rol.

Het is de verdienste van Lucasfilm dat ze de nadruk leggen op diversiteit in hun nieuwe films, met vrouwelijke hoofdrolspelers in zowel The Force Awakens als Rogue One. De cast van de nieuwe film is bijzonder divers, met Diego Luna in Mexico, Donnie Yen en Jiang Wen in China, Mads Mikkelsen in Denemarken en Riz Ahmed (van Pakistaanse afkomst) in Groot-Brittannië, die allemaal een sleutelrol vervullen. Door gebruik te maken van een dergelijke gevarieerde cast, doet Lucasfilm recht aan het idee van een sterrenstelsel dat ongelooflijk groot is en gevuld met allerlei soorten mensen en culturen, terwijl fans van alle achtergronden zich gemakkelijker kunnen verhouden tot het verhaal.

8 Relateable heldin

Met de nieuwe Star Wars-films geeft Lucasfilm prioriteit aan het creëren van sterke vrouwelijke personages in hoofdrollen. Rey was het eerste voorbeeld en ze was zeker een hit in The Force Awakens vorig jaar. Rogue One gaat in die geest verder met de introductie van Jyn Erso. Felicity Jones brengt veel leven en geest in het personage; ze is een capabele krijger en overlevende op zichzelf, en ze wordt niet bepaald door haar relatie of liefdesverhaal met een ander personage.

De prequels waren beslist minder succesvol in het creëren van een herkenbare vrouwelijke heldin die het publiek kon omarmen. Natalie Portman is een geweldige actrice en ze deed haar best met wat ze kreeg in de drie prequel-films. Maar de karakterisering en scripting van haar karakter waren minder dan ideaal. Aan de ene kant is Portman's Padme Amidala een zeer succesvolle politicus die moedig staat voor de kwesties waar ze in gelooft, zelfs wanneer het haar in de problemen brengt van de machtige kanselier Palpatine. Aan de andere kant wordt ze wanhopig verliefd op Anakin Skywalker zonder waarneembare reden in de loop van een handvol slecht geschreven scènes. Het ergste van alles, haar uiteindelijke dood, 'het verliezen van de wil om te leven' nadat Anakin zich naar de donkere kant heeft gekeerd, staat volledig haaks op de innerlijke kracht die ze gedurende de hele trilogie had getoond. De tweelingkinderen die ze letterlijk net heeft bevallen, lijken tenslotte een goede reden om te blijven leven.

7 Mysterious Force

Midi-chlorianen. Een woord dat menig Star Wars-fan doet knarsetanden.

De Phantom Menace introduceerde berucht midi-chlorians als een wetenschappelijk element achter de voorheen mysterieuze Force; microscopische wezens die in iemands cellen leven en met de Force communiceren.

De mid-chlorians staan ​​daar met Jar Jar Banks op de lijst van dingen die mensen haten aan de prequels. Veel fans zijn het erover eens dat de Force het beste mysterieus kan worden gehouden, en Lucasfilm kan dat ook zo voelen, omdat het 'M-woord' niet is gebruikt in een van hun recente projecten.

Rogue One herstelt wat mysterie voor de Force. Waar de prequels tot de rand waren gevuld met Jedi, zijn er geen te vinden in de nieuwe film. De personages zijn zich bewust van de Force, maar niemand kan deze gebruiken. Chirrut Imwe is een ware gelovige in de kracht van de Jedi, en hoewel hij de Force niet kan raken, spreekt hij er vaak tegen en het lijkt hem te helpen wanneer hij er een beroep op doet.

Er is wat wetenschap aan de Force in Rogue One; Galen Erso werkt met Kyber-kristallen (die werden gebruikt in Jedi-lichtzwaarden) om het Death Star-wapen aan te drijven, en deze kristallen hebben een duidelijke verbinding met de Force. Maar de omvang van die connectie is aan de kijker om te beslissen.

6 Visuele banden

Rogue One is besprenkeld met een heleboel visuele signalen die de film rechtstreeks verbinden met A New Hope. Zoals eerder vermeld, maakt de afhankelijkheid van de film van praktische effecten waar mogelijk het veel meer 'van een stuk' met de klassieke trilogie dan de CGI-doordrenkte prequels doen. Hoewel geen in 2016 geproduceerde big-budget film ooit echt een product uit de jaren '70 zou kunnen voelen en voelen, is de beeldtaal in de film werelden die dichter bij A New Hope liggen dan die van de prequels.

Een aantal karakters zelf dienen als visuele banden met de klassieke films, zoals Mon Mothma, Darth Vader en Tarkin. We zien ook tal van klassieke stormtroopers, TIE Fighters en Star Destroyers, vechtend tegen klassieke Rebel-cruisers, X-Wings en Rebel-soldaten in hun vertrouwde kleding. De rebellenbasis op Yavin 4 komt ook uitgebreid aan bod, net zoals in A New Hope. Het is misschien niet eerlijk om kritiek te hebben op de prequels voor het ontbreken van die elementen; de tijdlijn dicteerde dat velen van hen eenvoudigweg niet konden worden gebruikt. Toch is het zowel opwindend als vreemd troostend om zoveel bekende dingen in de nieuwe film te zien.

5 Beter ensemble

Luke luchtloper. Han Solo. Prinses Leia. Chewbacca. Obi-Wan Kenobi. R2-D2 en C-3PO. A New Hope werkt net zo goed als vanwege de kwaliteit van het ensemble. Er is een karakter voor iedereen om te kiezen als hun favoriet, of om zichzelf in te zien.

De prequels waren niet zo succesvol in het creëren van een memorabel ensemble. Het cruciale karakter van Anakin splitsen tussen twee acteurs (hoewel noodzakelijk voor het verhaal) is een reden waarom zo'n ensemble niet kon worden gebouwd. Het verhaal van de prequel-films was ook een beetje te versplinterd om zo'n ensemble te vormen; personages als Obi-Wan, Padme en Yoda krijgen hun eigen verhaallijnen om door te werken.

Rogue One was daarentegen duidelijk ontworpen als een ensembleverhaal. Jyn Erso is de leider, maar elk lid van het team dat ze bouwt is cruciaal voor het succes van de missie en elk personage krijgt de kans om te schitteren. Ondersteunende personages zoals Bodhi Rook, Chirrut Imwe en Baze Malbus raken niet verdwaald in de shuffle, hoewel ze minder tijd op het scherm hebben dan Erso, Cassian Andor of K-2SO.

4 Geen gedwongen romantiek

Een van de meer kwaadaardige elementen van de prequels (en dat zegt iets) is het liefdesverhaal tussen Anakin Skywalker en Padme Amidala. Het was noodzakelijk voor de prequels om het verhaal van de ouders van Luke en Leia aan te pakken, maar de uitvoering liet veel te wensen over, zelfs met twee redelijk getalenteerde acteurs in Natalie Portman en Hayden Christensen die de rollen speelden. De meeste fans zijn het erover eens dat de problemen met het script liggen. In Attack of the Clones wordt het paar verliefd op een handvol slecht geschreven scènes, die niet erg overtuigend zijn.

In een kaskraker als Rogue One zouden de meeste studio's vastbesloten zijn om een ​​soort romantische verhaallijn op te nemen om de aantrekkingskracht van de film te vergroten. Met dank aan Disney en Lucasfilm kozen ze er echter voor om zo'n element niet in een verhaal te slepen dat het niet nodig had. De meest voor de hand liggende kandidaten voor een soort liefdesverhaal zouden de combinatie van Jyn Erso en Cassian Andor zijn geweest. Felicity Jones en Diego Luna hebben zeker chemie in de film, en er zijn een paar momenten waarop het paar dichterbij komt. Maar de relatie blijft er een van respect en bewondering, zonder geïntroduceerde romantische verwikkelingen. De omhelzing die ze delen op hun laatste momenten terwijl ze zich voorbereiden om hun lot te ontmoeten, is ontroerend en een kus zou er niet veel aan hebben toegevoegd.

3 K-2SO

Star Wars staat bekend om zijn geweldige ondersteunende personages, zoals R2, 3PO en Chewie. De prequels probeerden aan die erfenis toe te voegen met de veel verguisde Jar Jar Binks, maar we weten allemaal hoe dat afliep. Poor Jar Jar werd met veel minachting geconfronteerd en tot op de dag van vandaag is dit een van de eerste voorbeelden die worden genoemd wanneer mensen klagen over de prequels.

Met K-2SO heeft Rogue One een personage geïntroduceerd dat een plaats kan verdienen naast die klassieke personages uit de originele trilogie. Net als Jar Jar is hij een CGI-creatie die tot leven is gebracht met de hulp van een acteur, zowel op de set als in de opnamecabine. Ahmed Best zorgde zeker voor een pittige uitvoering in The Phantom Menace, maar de karakterisering van Jar Jar werkte hem tegen.

Met 17 jaar ontwikkeling in animatie tussen de twee films, is K-2SO een veel betere digitale creatie dan Jar Jar, maar uitvoerder Alan Tudyk verdient veel lof voor zijn werk dat de geherprogrammeerde imperiale droid tot leven brengt. Tussen Tudyk en het script levert K-2SO een aantal opvallende momenten dankzij zijn deadpan levering, ongelooflijke reacties en wat echte heldenmoed. Zijn laatste stand en ultieme vernietiging kunnen een van de meest hartverscheurende momenten in de film zijn, een bewijs van iedereen die betrokken is bij de creatie van het personage.

2 hogere inzetten

De prequel-trilogie had een vrij groot nadeel van het vertellen van verhalen; het lot van veel van de personages was al bekend. Fans wisten dat Anakin Skywalker Darth Vader zou worden, dat Obi-Wan Kenobi lang genoeg zou leven om zijn lot aan boord van de Death Star te ontmoeten, dat Luke en Leia's moeder jong stierven en dat de Jedi zou worden uitgeroeid. Meteen vanaf het begin werden de inzetten van het verhaal aanzienlijk verlaagd. Het beste wat George Lucas met de prequels kon bereiken was om een ​​achtergrondverhaal uit te werken dat, volgens sommigen, helemaal niet hoeft te worden uitgewerkt.

Theoretisch zou Rogue One aan hetzelfde probleem moeten lijden, omdat het een onmiddellijke prequel is voor A New Hope. En zeker, wij, de kijkers, weten dat de missie om de Death Star-plannen te verwerven een succesvolle is. Maar door de film op te slaan met een cast van originele personages die niet worden gezien of vermeld in de originele trilogie, verzekerden de filmmakers dat er aanzienlijke inzetten zouden zijn verbonden aan de uitkomst van het verhaal. Zouden deze nieuwe personages hun strijd met het rijk overleven? Hun eerder genoemde afwezigheid in de originele films kan suggereren dat dit een uitgemaakte zaak was, maar de melkweg is een grote plaats; het is denkbaar dat ze het hadden kunnen overleven en gewoon ergens anders zijn geweest.

Natuurlijk deden ze dat niet; elk nieuw personage sterft voor het veiligstellen van de Death Star-plannen voor de opstand, en hun offers zijn even heldhaftig en ontroerend.