[WAARSCHUWING: Dit is een recensie van Supergirl seizoen 1, aflevering 5 (?). Er zullen SPOILERS zijn]
-
Na een soepele, ietwat formuleuze start in de eerste paar weken, leverde een plotselinge herschikking van Supergirl een aflevering op die de opwinding van de superheld voor familiedrama met vakantiethema leek af te wenden. Het was een zware stap van het pad dat zich leek te vormen, maar gelukkig was de aflevering oorspronkelijk van plan om het momentum aan de gang te houden precies dat - terwijl het gordijn voor dit seizoen misschien wel werd teruggetrokken - deze show? - 'groot slecht.'
In "How Do She Do It?", Geschreven door Yahlin Chang en Ted Sullivan, wordt Kara (Melissa Benoist) gedwongen om de taken van een superheld in evenwicht te brengen met haar werk, plotseling belast met het zorgen voor de zoon van haar baas Cat Grant, Carter (Levi Miller). Als het niet erg genoeg was, richt een dolle bommenwerper zijn zinnen op verschillende doelen rond National City terwijl een nieuwe hogesnelheidstrein zijn debuutreis maakt.
A Bomb's The Thing
Met de derde aflevering van het seizoen die op een ongelooflijk positieve toon eindigde, waarbij Kara een vijand had neergehaald die haar neef Superman nooit had kunnen bereiken, en rechtstreeks bemoedigende woorden van hem kreeg: "Hoe doet ze het?" houdt het tempo zo goed als fans hadden gehoopt. Er is nooit een langzame dag in National City, en één bom veroorzaakt een reeks aanvallen die bedoeld zijn om - blijkbaar - miljardair industrieel Maxwell Lord (Peter Facinelli) te raken waar het pijn doet.
Wetende dat een superheld 'monster van de week'-formule is wat CBS, de showrunners en een netwerkpubliek die Arrow of The Flash nog niet in de gaten houden, de bomplot meer dan lukt. Het is bijna vanaf het begin van de aflevering duidelijk dat het verhaal meer te bieden heeft dan je op het eerste gezicht zou denken, en hoewel de feitelijke conclusie bijna te snel wordt bereikt, levert een 'bom op een trein'-avontuur de spanning en actie op ooit doet.
Gelukkig wordt dat belangrijkste plot ondersteund door de cast elders: het meest opvallend, toen een tweede bom geplant op de luchthaven van National City de gloeiende ogen van Hank Henshaw (David Harewood) zag en blijkbaar superkracht onthuld. Voorheen leken zijn rode pupillen een geïsoleerd moment dat bedoeld was om kijkers zich af te vragen naarmate het grotere verhaal vorderde, maar deze wending lijkt het erop dat zijn eigen oorsprong eerder eerder dan later zal worden onderzocht.
Roving Romances
Het is duidelijk dat de romantische spanning tussen James Olsen (Mehcad Brooks) en Lucy Lane (Jenna Dewan-Tatum) wordt ondermijnd door het feit dat kijkers hun relatie al weer hadden zien oplaaien, maar eerlijk gezegd hoefde het publiek niet echt te weten dat ze gebonden waren om samen te eindigen om te weten waar het heen ging. De feitelijke scènes die James en Lucy tot op dat punt dragen, zijn overtuigend, zelfs als de aankomst op dat punt een beetje te ver buiten de ouderwetse toon van Supergirl voor zijn eigen bestwil stapt, en vierkant in 'cheesy chick flick' territorium.
Verrassend genoeg is het Kara die de beste rol krijgt om te spelen in de procedure (als er één echt leuke kant van het drama is). Trouw aan het idee om meerdere hoeden tegelijk te dragen, slagen de schrijvers erin om deze ongelijksoortige plots allemaal rond Kara te laten draaien, waarbij ze de uitdagingen van het lijken als 'slechts een vriend' voor James in evenwicht moeten houden, terwijl ze eigenlijk een vriend zijn. Het is niets nieuws voor romantisch drama in tv-shows van een uur, maar bevat een bijzonder inzichtelijk moment waarin wordt bevestigd dat de schrijvers de formule kunnen uitvoeren.
Helaas is Winn (Jeremy Jordan) opnieuw beperkt tot het spelen van de verliefde vriend die in stilte lijdt. Die subplot is in de volgende aflevering tot een hoogtepunt gekomen, maar is niet eenvoudiger om een show op te nemen die overal elders geluk of voldoening nastreeft.
De nieuwe schurk onthult zichzelf?
Last but not least is de vraag beantwoord waarom Maxwell Lord werd geïntroduceerd voordat hij volledig verdween. En iedereen die zich afvraagt of Supergirl een sinistere / filantropische (afhankelijk van hoe je het bekijkt) zou ontvangen, magnate intentie op het testen van haar vaardigheden en het ontdekken van haar geheime identiteit, kan in het oosten rusten. Blijkbaar komt dat soort dingen met de cape.
Het is te vroeg om te zeggen of de voor de hand liggende parallellen met Lex Luthor een teken zijn van wat komen gaat, of dat de schrijvers net zo zelfbewust zullen zijn over die verwachtingen van fans. Aan de andere kant, de machinaties van Lord achter de schermen waren koel genoeg zonder zijn schurkenmonoloog.
Het ging niet te ver het territorium van Lex Luthor in (of Malcolm Merlyn of Eobard Thawne voor jullie CW-fans), maar we zijn blij dat we een week vrij hebben van de verleiding … een week geleden.
