Taken 3 neemt de franchise voorbij het punt van absurditeit - puur omwille van de verkoop van een derde aflevering.
In Taken 3 wordt voormalig overheidsfunctionaris Bryan Mills (Liam Neeson) opnieuw gedwongen zijn "specifieke set vaardigheden" te gebruiken - nadat zijn ex-vrouw, Lenore (Famke Janssen), in zijn huis is vermoord door mysterieuze aanvallers. Ingelijst voor de dood van Lenore en niet geïnteresseerd in het verspillen van kostbare tijd om de situatie aan politieagenten uit te leggen, gaat Mills ondergronds en op de vlucht - in de overtuiging dat hij de beste kans maakt om zijn dochter, Kim (Maggie Grace) te beschermen, en zijn de echte moordenaar van ex-vrouw voor het gerecht.
Met behulp van zijn golfspelers (lees: ex-operatieve) doorkruist Mills de achterafstraatjes van Los Angeles op zoek naar antwoorden - en om ervoor te zorgen dat Kim niet wordt gevangen in het aanstaande kruisvuur. Helaas blijft Franck Dotzler (Forest Whitaker), naast meedogenloze gangsters, ook een slimme en obsessieve LAPD-inspecteur, dicht bij Mills 'staart - bewapend met een massale politiejacht. Terwijl de politie en criminelen hem achterna zitten, moet Mills improviseren met beperkte middelen en alles op het spel zetten als hij zeker wil weten dat Kim niet (voor eens en altijd) wordt "afgenomen".
De originele Taken, van regisseur Pierre Morel, was een slimme (en ongecompliceerde) actiethriller - geworteld in een bijtend uitgangspunt: sekshandelaren ontkennen onbewust de dochter van een brutale, maar nuchtere ex-speciale agent. De daaropvolgende ervaring leverde non-stop actie op terwijl hij er tegelijkertijd in slaagde een meeslepend portret van zijn centrale karakter te dienen - een niet-berouwvolle moordenaar maar liefhebbende vader die de wereld zou (en kon) oversteken om zijn dochter te redden. De opvolger, geregisseerd door Olivier Megaton, zag de ex-vrouw van Mills 'genomen' als wraak voor zijn brutale acties in de eerste film en rekte het kernconcept bijna uit tot het breekpunt (lees onze Taken 2-recensie). Helaas neemt Megaton's Taken 3 de franchise voorbij het punt van absurditeit - puur om een derde serie te verkopen.
Hoewel Hollywood elk jaar veel ondiepe franchise-afleveringen maakt, is het meest teleurstellende aspect van Taken 3 niet dat het een schaamteloze cashgreep is, maar dat Megaton's nieuwste (en hopelijk laatste) Taken-film pijnlijk tekort is aan geïnspireerde actie. Hoewel de plot van Taken 2 meestal een herhaling was van de eerste film, slaagde het vervolg erin om genoeg high-octane sensaties en vechtpartijen op te nemen om alle oogverblindende melodrama of underwhelming actiescènes in evenwicht te brengen - althans voor bioscoopbezoekers die open stonden voor onschadelijk theater escapisme. Deze ronde, naast merkherkenning, is er geen reden voor Taken 3: het is minder opwindend, minder intelligent en minder inventief dan zijn voorgangers, terwijl het ronduit ingewikkeld en de gevestigde reeks plotelementen ondermijnt.
In een poging te voorkomen dat iemand in de derde Taken-film wordt 'genomen' (lees: ontvoerd), schreven schrijvers Luc Besson en Robert Mark Kamen een hoofdstuk in het leven van Bryan Mills dat bijna volledig is verwijderd uit het onderling verbonden verhaal uit het verleden films zonder tegelijkertijd nieuwe lagen te onthullen die de centrale personages (en hun artiesten) kunnen verkennen. Voor al zijn fouten, een van de meer intrigerende ideeën gepresenteerd in Taken 2 was de opzet dat een voormalige wraakzuchtige vader (Mills) werd gekweld door even wraakzuchtige ouders (rouwende vaders van de Albanezen die mensen vermoorden in Taken). Als gevolg hiervan, terwijl het vervolg nooit in de buurt van de lat van zijn voorganger kwam, bood het wel ruimte voor interessante juxtapositie - juxtapositie die Mills dwong na te denken over de effecten van zijn acties.
Omgekeerd is Taken 3 een hol wraakverhaal dat veel leent van veruit superieure genre-afleveringen (vooral The Fugitive) zonder substantiële connectie met eerdere gebeurtenissen - ondanks het feit dat Taken 2 openlijk ruimte liet voor verdere vergelding door de Albanezen. Forest Whitaker is een welkome aanvulling op de cast, maar het Academy Award-winnende talent deelt kostbare weinig schermtijd met Neeson - wat betekent dat de twee sterkste spelers van de film niet genoeg tijd krijgen om impactvol drama of reflecterende karaktermomenten te ontwikkelen. Het ergste van alles is dat Megaton's poging om de actie op te voeren Mills verandert in een gedachteloze sloopkogel (net als Bruce Willis in de openingsmomenten van A Good Day to Die Hard) - waardoor volledig onschuldige omstanders beschadigd (en mogelijk dood) worden tijdens een roekeloze campagne om zijn geliefden te beschermen.
Dat gezegd hebbende, hoewel het verhaal en de personages beide worden ondergewaardeerd, zullen bepaalde fans van de franchise nog steeds in de verleiding komen om Taken 3 te zien - al was het maar om een reden om Neeson op het scherm met criminelen (en politie) te zien vechten. Maar meer dan beide films, is het laatste hoofdstuk zwaar afhankelijk van schokkerig beeldmateriaal en strijd tegen choreografie, evenals saaie automobiele slachtpartijen om aan zijn actiequotum te voldoen - met een waterscooterscene doorspekt om bioscoopbezoekers eraan te herinneren dat Mills nog steeds een brutale antiheld is van genuanceerd drama.
Door de 'genomen' gimmick van de franchise weg te nemen, verloren de Taken 3-filmmakers bijna alles uit het oog wat de eerste film tot een gedenkwaardige actiethriller maakte - met name het kijken naar Mills die de grens tussen good guy en genadeloze moordmachine navigeren. Wat overblijft is een generieke achtervolgingsfilm die, als hij niet was gekoppeld aan het merk Taken, een volledig vergeetbare vermelding zou zijn geweest in Neesons groeiende lijst met heldenfilmografie over veroudering-actie (onder andere Non-Stop en Unknown). De meeste van de benodigde stukken zijn aanwezig, en Mills is nog steeds verontrustend kalm in het gezicht van gevaar, maar elk aspect van Taken 3 (van de uitvoeringen, het verhaal en de actie) is ongeïnspireerd - verbleken in vergelijking met Morel's Taken en talloze superieur kwaliteitsfilms die de franchise inspireerden. Het is al eerder gezegd, maar niet elke geweldige film kan een even grote filmfranchise handhaven.
TRAILER
_____________________________________________________________
Genomen 3 loopt 109 minuten en is beoordeeld PG-13 voor intense opeenvolgingen van geweld en actie, en voor korte krachtige taal.
Laat ons weten wat je van de film vond in het commentaargedeelte hieronder. Voor een diepgaande bespreking van de film door de editors van Screen Rant, kom snel terug voor onze aflevering 3 van de podcast SR Underground.
Ben je het eens of oneens met de review? Volg me op Twitter @benkendrick om me te laten weten wat je van Taken 3 vond.
