"The Walking Dead": iedereen doet pijn

[Dit is een recensie van The Walking Dead seizoen 5, aflevering 10. Er zullen SPOILERS zijn.]

-

Er zijn een paar fundamentele waarheden over de wereld van The Walking Dead die goed zijn ingeburgerd in de eerste aflevering. Ten eerste is het ongelooflijk moeilijk; de hoeveelheid moeite die nodig is om alleen te overleven is niet in de hitlijsten. Ten tweede is het een behoorlijk deprimerende plek. Met de hoeveelheid dood die optreedt, zelfs binnen de grenzen van een goed geoliede machine zoals die welke Rick en zijn bemanning zijn geworden, is het een gegeven dat de serotonineniveaus van de meeste mensen iets lager zullen zijn dan de gemiddelde functionerende mens. Ten derde zijn vreemden nooit wie ze zeggen dat ze zijn, en ze zijn bijna altijd gevaarlijk. Dit zijn aspecten van de wereld die iedereen heel goed kent. Dus, voor een aflevering die ogenschijnlijk een uur in deze elementen verdiept, net om het punt te bereiken waar een nieuw, mysterieus personage kan worden geïntroduceerd, voelt verdacht veel aan alsof de serie terugvalt in een aantal slechte gewoonten.

Meestal is het de ontdekking van de overlevenden van een tijdelijk toevluchtsoord dat de show het gevoel geeft alsof het zonder het nodige gevoel van voorwaartse vaart is. Dus, in die zin, breekt 'Hen' een nieuwe weg in door de slopende reis naar Washington zo vermoeiend te maken om te zien, zoals de personages waarschijnlijk zouden ondernemen. Misschien was dat het punt: de moeilijkheden van de reis vertalen van het scherm in de vorm van ervaring. Hoewel het onmogelijk zou zijn om de honger, de pijn en de verstikkende hitte over te brengen op het publiek, is het gevoel van vermoeidheid zeker voelbaar. En met zoveel personages als Maggie, Sasha en Daryl, begrijpelijkerwijs gevangen in een web van verdriet, lijkt de aantoonbare aard ervan allemaal exponentieel te toenemen.

Het is niet dat wat 'Hen' moet presenteren niet kenmerkend is voor de serie, of niet de kans heeft om enige dramatische waarde te dragen. Het is dat de aflevering niet noodzakelijk iets presenteert. De Walking Dead heeft zijn toegewijde fanbase niet steeds opnieuw gegeven: afbeeldingen van pijn, lijden en verdriet. Deze elementen maken deel uit van een reeks als deze, dat is een gegeven. Het is gewoon dat, zoals ze hier worden gepresenteerd, de vraag: "Wat is het doel?" overweldigt het hele gesprek.

En dat is ondanks enkele dramatisch zware en effectieve karaktermomenten, zoals Daryl's eenzame rook die eindigt in een goede kreet. Norman Reedus is het soort acteur dat uitblinkt in het soort stoïcisme dat Daryl in de eerste plaats zo aantrekkelijk maakt. En hoewel er momenten zijn geweest waarop de emoties in hem opkwamen en naar de oppervlakte uitbarsten, laat de gebruikelijke vastberadenheid die hij vertoont de tranen voor Beth (en Tyreese, en mogelijk de hele hachelijke situatie van de groep) zinvol aanvoelen.

Hetzelfde geldt voor het post-tornado-gesprek dat Daryl met Maggie heeft over Beth. Sterker nog, een paar woorden die ter nagedachtenis aan de doden worden uitgesproken, wegen zwaarder dan de pogingen van de aflevering om beelden van Rick & Co. over een snelweg te slenteren met een pak wandelaars achter zich. De boodschap is duidelijk lang voordat Rick het openbaart: de overlevenden zijn de wandelende doden. De personages proberen misschien te zeggen: "Wij zijn ze niet", maar het is waar.

Het probleem is: het is al lang waar. En als de show een heel uur besteedt aan het demonstreren van manieren waarop het duidelijk is, voelt het meer aan de toeschouwers boven het hoofd te slaan met een realiteit die ze al lang geleden van harte accepteerden, dan hen een nieuwe rimpel te presenteren die deze vorm van tijdsverdeling waard is.

Dan is er de tornado die iedereen redt van een horde wandelaars, die waarschijnlijk verschillende kilometers zal krijgen, afhankelijk van hoe je je schijnbare handelingen van God leuk vindt. De verwoesting die Maggie en Sasha de volgende ochtend doorlopen is indrukwekkend en er is een gevoel dat de groep en de verhaallijn de spreekwoordelijke kalmte ervaren na de storm, maar er zijn nog vragen over de effectiviteit van hoe goed de storm werd uitgevoerd en hoe goed het leverde de boodschap van de aflevering op dat 'sommige mensen niet opgeven'.

Als aflevering is 'Them' duidelijk een brug naar een andere verhaallijn die positieve resultaten kan opleveren (zoals het begin van seizoen 5), of het kan evolueren in nog een andere poging om het ethos van de show te bewijzen "ieder voor zich". Hopelijk zal het de eerste blijken te zijn, maar de komst van Aaron maakt de dreiging van een al te bekende verhaallijn veel onheilspellender dan de CGI-wolken die de overlevenden naar een schuur renden.

Er zijn veel vragen; zoals hoe weet Aaron de naam van Rick, waar hebben ze het water vandaan en waarom zijn ze zo geïnteresseerd in het maken van vrienden? Dit is genoeg om interesse in de volgende aflevering te wekken, maar net als alle personages zal die interesse op dampen aankomen. Het is tijd voor The Walking Dead om het tempo op te voeren en het tempo op te voeren, zodat het terug kan keren naar de onderhoudende vorm die het had aan het begin van het seizoen.

The Walking Dead gaat aanstaande zondag verder met 'The Distance' @ 21:00 op AMC. Bekijk hieronder een voorbeeld:

www.youtube.com/watch?v=b1J2Fd9pOBw

Foto's: Gene Page / AMC