The True Story Behind I, Tonya

De meeste mensen hebben waarschijnlijk de namen Tonya Harding en Nancy Kerrigan gehoord. Veel zullen ook de veelbelovende kunstschaatsencarrières herinneren die beide vrouwen hadden, voordat een brute aanval op Kerrigan in 1994 bijna haar carrière beëindigde en de reputatie van Harding onherroepelijk had verpest. Dat incident is nu het onderwerp van een nieuwe biopic, Tonya, die Margot Robbie sterren als Harding, tegenover Sebastian Stan als de on-off echtgenoot van Harding, Jeff Gillooly. Allison Janney speelt de moeder van Harding, LaVona Golden, terwijl Caitlin Carver de rol van Kerrigan op zich neemt. De trailer voor de film is trots op het feit dat het gebaseerd is op een "krankzinnig waargebeurd verhaal", maar Robbie's vierde muurbrekende Tonya staat sceptisch tegenover het concept van waarheid.

Ik, Tonya, vertelt over de beruchte rivaliteit tussen de twee schaatsers, maar kijkt ook diep in het leven van Harding - haar huwelijk met Gillooly, haar relatie met haar moeder, en of ze wist of de aanvaller al dan niet was ingehuurd om de rechterknie van Kerrigan brutaal te knuppelen. met een stokje. De berichtgeving in die tijd was op zijn zachtst gezegd intens, maar wat mensen denken te weten (op basis van persberichten) en hoe het leven van Harding eigenlijk was, zijn twee heel verschillende verhalen.

Laten we eerst de aanval op Nancy Kerrigan aanpakken. Harding en Kerrigan waren rivalen en beiden waren met een slechte achtergrond naar de top van de kunstschaatsenwereld gestegen. Kerrigan kwam uit een eerlijke, hardwerkende familie en werd omarmd door de schaatsgemeenschap en de grotere sportwereld. Ze had sponsorovereenkomsten, was een populaire en geliefde vrouw en werd goed gepresenteerd. In de jaren negentig (en het zou je kunnen worden vergeven dat er niet veel is veranderd), leek het uiterlijk van belang. Harding werd ondertussen opgevoed door haar alcoholische, beledigende moeder. Ze verliet school in de 10e klas en was op 19-jarige leeftijd getrouwd met Gillooly - een man die fysiek, mentaal en seksueel misbruik van haar maakte in hun turbulente relatie.

Hevige rivalen op het kunstschaatscircuit, Harding en Kerrigan maakten ook deel uit van hetzelfde team - namelijk het Amerikaanse kunstschaatsteam dat zich opmaakte om deel te nemen aan de Olympische Winterspelen van 1994. Op 6 januari 1994, na een trainingssessie op een ijsbaan in Detroit. Kerrigan stapte van het ijs en werd met een telescopische knuppel boven de rechterknie geraakt. Later bleek dat de aanval was uitgevoerd door een man genaamd Shane Stant, die was ingehuurd door Gillooly en de zelfbenoemde body guard van Shawn Eckhardt. Stant werd ingehuurd om het been van Kerrigan te breken, waardoor ze niet in staat was om dat jaar op de Olympische Spelen te concurreren, en daarmee de weg effende voor Harding om goud te pakken.

Het been van Kerrigan was niet gebroken, maar ze moest zich wel terugtrekken uit de Nationale Kampioenschappen, die Harding won. Ze was echter volledig hersteld tegen de tijd dat de Olympische Spelen rolden en ze pakte de zilveren medaille, terwijl Harding slechts de achtste plaats wist te behalen. Tegen die tijd was Harding het onderwerp van intense mediaspeculatie. Gillooly, Eckhardt en Stant waren al aangeklaagd en de vermeende betrokkenheid van Harding betekende dat de media haar eindeloos achtervolgden: kamperen buiten haar huis, haar volgen naar de Olympische Spelen, en zelfs haar vrachtwagen laten slepen zodat ze het huis moest verlaten.

Gillooly accepteerde een pleidooi in ruil voor het getuigen tegen Harding. Hij diende tijd in de gevangenis voor zijn aandeel in de aanval, net als Eckhardt en Stant, maar Harding pleitte, om gevangenisstraf te voorkomen, schuldig voor samenzwering om de vervolging te belemmeren. Ze ontving drie jaar voorwaardelijk, 500 uur gemeenschapsdienst en kreeg een boete van $ 160.000. Ze werd ook gedwongen zich terug te trekken uit alle lopende wedstrijden en nam ontslag bij de US World Figure Skating Association. Later in het jaar voerde de USFSA hun eigen onderzoek uit, ontdeed Harding haar kampioenstitel van 1994 en verbood haar voor het leven van deelname als schaatser of coach.

De carrière van Harding herstelde zich nooit, op of naast het ijs, terwijl Kerrigan een tijdje Amerika's lieveling was, totdat ze tijdens de Olympische Spelen een andere concurrent werd betrapt en later, in hetzelfde jaar, Mickey Mouse afsloeg. Haar gouden familiebeeld werd ook aangetast toen bleek dat haar vader stierf aan hartfalen na een gewelddadige strijd met de broer van Kerrigan, die later werd veroordeeld voor doodslag.

Het publiek gaf nog steeds de voorkeur aan Kerrigan, maar werd Harding oneerlijk door de media belasterd? Het is iets dat ik, Tonya, diepgaand onderzoekt, met behulp van dialoog uit interviews met Harding. Hoewel ze altijd elke betrokkenheid bij het incident wordt geweigerd, is het nog steeds onduidelijk of Harding op de hoogte was van het complot voordat het gebeurde. De film focust op hoe Harding terechtkwam in de situatie waarin ze verkeerde: gevangen in een gewelddadig, liefdeloos, misbruikend huwelijk waaraan ze niet kon ontsnappen, zelfs als ze het probeerde.

Ik, Tonya, detailleer het geweld dat Harding in compromisloze details leed, inclusief de manier waarop de autoriteiten haar toestand negeerden - zowel als een kind in de hand van haar moeder, en als een volwassene in de handen van Gillooly. Hoewel het niet mogelijk is om haar gedrag tegenover haar rivaal toe te staan ​​- als ze inderdaad medeplichtig was - rijst ik, Tonya, de vraag op waarom niemand ooit voor Harding in die tijd is gestapt. Ze diende meerdere beperkende bevelen in tegen Gillooly, en de autoriteiten wisten hoe haar moeder haar had behandeld - en toch, zoals we dit jaar maar al te vaak hebben gehoord, keken ze een oogje dicht. Je denkt misschien dat je alles weet over Tonya Harding en Nancy Kerrigan, maar wat je echt weet, is wat de media destijds besloten je te vertellen. Ik, Tonya, vertel het hele rauwe, lelijke, brutale verhaal, en het is aan jou om een ​​beslissing te nemen.

Volgende: 10 films waar we naar uitkijken: december 2017