Waarom ik me zorgen maak over X-Men: Dark Phoenix

We hebben misschien eindelijk wat details over X-Men: Dark Phoenix, maar het is moeilijk om niet te zeggen dat de film er een beetje verontrustend uitziet. 2018 is een gedenkwaardig jaar voor de X-Men-franchise. Na het succesvol opnieuw opbouwen van opwinding voor de long-in-the-tooth-serie (zeventien jaar, nog steeds vaag in dezelfde continuïteit) met de één-twee R-rated kraan van Deadpool en Logan, verhogen ze hun output naar drie films per jaar en kijk er naar uit om het ambitieuzere alternatief voor Marvel te worden: in februari is er horror New Mutants en dan kom je aan in de komedie Deadpool 2 in juni, die in november allemaal wordt afgesloten met X-Men: Dark Phoenix.

In theorie zou dit laatste de meest opwindende van de set moeten zijn. De andere twee zijn in principe genre-oefeningen: dit is de grote, centrale film, met de klassieke personages die sinds X-Men al sinds 2000 filmische hoofdrol spelen. En het doet een spannend verhaal. Het verhaal eigenlijk. Er zijn weinig bogen in strips meer geprezen dan The Dark Phoenix Saga; als het gaat om X-Men is er eigenlijk alleen Days of Future Past voor competitie en dat was al omgezet in een (zeer goede) film. Het is het verhaal dat Jean Gray maakte en de omvang van het Merry Mutants-concept liet zien. Het is zelfs zo belangrijk dat ze het opnieuw doen nadat ze het in X-Men hebben geprutst: The Last Stand (daar komen we nog op terug).

En toch moeten we echt iets boven belofte krijgen. Tot nu toe is het hele project zo gedempt, zonder de zorgvuldige hype-opbouw die we hebben gezien voor Deadpool, Logan of zelfs New Mutants. De titel en inhoud ervan bleef een mysterie ondanks de verwachte bron en het feit dat producent Simon Kinberg zou regisseren (hier komen we nog een keer op terug) werd nauwelijks bevestigd voordat het fotograferen begon. En de productie voelde raar door moderne normen, met weinig tot geen viering van het begin, voortzetting (er waren geen grote vaste bezoeken voor pers) of einde. Het is gedempt op een manier die we sinds Fantastic Four niet meer van Fox hebben gezien - en we weten allemaal hoe dat afliep. Dat alleen is natuurlijk geen reden tot bezorgdheid, maar het brengt een sfeer van voorzichtigheid teweeg.

De marketing is begonnen met een gefluister (deze pagina)

Dit is misschien niet de Dark Phoenix Saga die je verwacht

Dit soort X-Men-film voelt verouderd

De marketing is begonnen met een gefluister

Nu schopt de hype-machine bijna elf maanden van tevoren met een EW-coververhaal dat, hoewel het ons informatie geeft, uiteindelijk overweldigend is. Als je geheimhouding gaat spelen en dan een grote onthulling hebt, moet je die onthulling een thuisrun maken. Dit is dat niet. Niet dat Dark Phoenix slecht klinkt in de beschrijving, het versterkt alleen maar het gevoel dat aan het brouwen is. We zitten in een gouden eeuw voor superhelden, en toch voelt de rode vogel als een erfenis.

De belangrijkste afhaalmaaltijden uit de onthulling zijn een herbevestiging van enkele dingen die we wisten - dit is zeker de Phoenix Saga weer, de X-Men gaat de ruimte in, Jessica Chastain is een schurk - en nog een paar openlijke haken: professor X is egoïstisch na de X-Men worden beroemdheden en er is een enorme wending, mogelijk gekoppeld aan de dood van een sleutelfiguur. We hebben dus een aantal verduidelijkingen die minder interessant zijn dan hun eerste suggestie, en een aantal zeer flagrante haken die anorganisch aanvoelen (hebben we echt nog een prequel-film nodig waar Professor X zichzelf niet is?).

We zullen later op de dingen ingaan die we kennen, omdat het een groter probleem speelt, maar laten we ons nu concentreren op die wending. Hoewel het naar verluidt halverwege het verhaal is (dus geen eindspoiler en mogelijk iets dat we in latere advertenties zullen hebben onderzocht), is dat het soort ding dat niet zo ver van tevoren moet worden vermeld; iedereen die betrokken is bij Star Wars: The Last Jedi heeft geprobeerd de aard van een onthulling van Rey's afkomst te bagatelliseren, maar hier is Dark Phoenix dat een jaar van tevoren een 'franchise-veranderende' bevestigt. Het is duidelijk dat het alleen is gezegd om de hype op te trommelen, maar in werkelijkheid is dat echt alles dat iemand het zal raden en iedereen onvermijdelijk teleurgesteld zal zijn. Het voelt kunstmatig aan, gedaan om mensen enthousiast te maken voor deze huidige film door wat het zou kunnen betekenen voor de toekomst; een tactiek die veel te veel door Wannabe gedeelde universums hebben geklungel.

Voeg daaraan toe dat de beelden ofwel anticlimactisch zijn (de CGI in het ruimtemoment laat veel te wensen over) of opnieuw iets plagen wat ze niet zouden moeten doen (we hebben de X-Men op een begrafenis, signalerend een dood voor vermoedelijk een one-shot minder belangrijk karakter) en je kunt de PR-snaren voelen. Maar marketing maakt geen film. Hoewel, als het superhelden zijn, een goede bron zou moeten.

Pagina 2: This May Not Be The Dark Phoenix Saga waarnaar u op zoek bent

1 2 3