10 filmmonsters uit de jaren 90 die er te hilarisch uitzagen om eng te zijn

Of ze nu in de natuur of in onze geest bestaan, monsters herinneren ons aan onze plaats in de wereld. Sommige van deze wezens nemen afstand van de beschaving, terwijl anderen op de loer liggen in de buurt. Jarenlang hebben films vorm gegeven aan onze angst voor het onnatuurlijke. Xenomorphs veranderde hoe we over buitenaardse wezens denken. The Fly van David Cronenberg liet zien hoe we onze eigen monsters maken. En dinosaurussen waren niet langer een fantasie in Jurassic Park. Maar voor elk succesvol ogend monster, zijn er degenen die hun eigen angst ondermijnen. Met een focus op de jaren 90 zijn hier tien monsters die er te hilarisch uitzagen om eng te zijn.

10 Watchers II: The Monster

Dean Koontz's roman Watchers bracht een film uit 1988 voort met dezelfde naam. In het eerste vervolg van de film is een ander gemuteerd beest op zoek naar een geniale golden retriever. Watchers II werd gemaakt met een nog kleiner budget dan zijn voorganger. Dit betekent dat het monster er slechter uitziet. Vreselijk, in alle eerlijkheid. Het is moeilijk om nauwkeurig te beschrijven hoe hij eruitziet, maar stel je een levensgrote miereneter van was voor. Laat hem dan een paar uur onder een lamp met laag vuur staan. Het middelmatige kostuumontwerp belemmert absoluut de schrikfactor van het monster in Watchers II. Niet dat de eerste film veel beter was.

9 Tremors 2 - Aftershocks: Shriekers

De Graboids in de Tremors-franchise zijn gigantische, vleesetende zandwormen. En dankzij Amalgamated Dynamics zien deze ongewervelde animatronic er best goed uit voor het tijdperk. Het zit echter in het vervolg, waar de dingen er slecht uitzien. De Graboids evolueren blijkbaar als Pokémon - in het vervolg Tremors 2: Aftershocks uit 1996 verlaten de wormen de ondergrondse levensstijl. Hun tweede levenscyclusfase is de Shrieker, een terrestrische en ledemaatloze critter met een ingebouwde warmtesensor. Een Shrieker is moeilijker om mee te strijden dan een Graboid, maar het ziet eruit als een gemuteerde, veerloze kalkoen. Je zult voor ze wegrennen, maar je zult je dom voelen om dit te doen.

8 Guyver: The Zoanoids

The Guyver is gebaseerd op de gelijknamige manga en is een onderschatte acteur. In de film wordt een krijgskunstenaar de titulaire held nadat hij in contact is gekomen met een buitenaards artefact dat de eenheid wordt genoemd. Hij en zijn liefdesbelangen worden uiteindelijk opgejaagd door een bedrijf - bestaande uit monsters genaamd Zoanoids - op zoek naar het apparaat. Met zijn relatief kleine budget heeft The Guyver eervol werk verricht met de speciale effecten en kostuums. Dat gezegd hebbende, missen de Zoanoïden de dreigende miens van hun manga-tegenhangers. Ze hebben ook een opvallende gelijkenis met de creatures van Gremlins 2: The New Batch.

7 Anaconda: De Anaconda

Bij het maken van het vervolg op Anaconda - Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid - gaven de slangen een facelift. Ze ontdekten dat echte anaconda's gekke hoofden hadden. Of zoals vermeld op de dvd voor Blood Orchid - 'bizar en komisch'. Hun redenering is waardevol. Als je goed kijkt, is er iets heel bijzonders aan het gezicht van een anaconda. Het kunnen de ogen zijn. De Jennifer Lopez-film uit 1997 overdreef de gevel van de slang. Elke keer dat de anaconda zijn mond openhoudt, lijkt het alsof hij lacht. En op hun beurt lachen de kijkers ook.

6 Godzilla 2000: Orga

Orga is een vijand van Godzilla-vers waar niet genoeg over wordt gepraat. En er is een reden waarom. In Toho's inzending in 1999 in de langlopende franchise is het verdedigen van Japan tegen Godzilla nu een topprioriteit. Godzilla 2000 heeft een buitenaards ras dat het enorme titulaire beest wil klonen. Met slechts een monster van DNA versmelten de aliens en worden ze een kaiju, Orga genaamd. Orga's hoofd dat lijkt op dat van TriStar's Godzilla is trouwens weloverwogen. Dit monster stelt teleur omdat het een logge, verwarde puinhoop is. Orga past eerlijk gezegd beter bij een Alien ripoff uit de jaren 80 dan een Godzilla-film. Er is gewoon niets kunstzinnigs aan het ontwerp van Orga.

5 Een Amerikaanse weerwolf in Parijs: The Werewolves

John Landis 'klassieker An American Werewolf in Londen heeft een aantal verbazingwekkende speciale effecten. Alles was praktisch en tastbaar. Maar hetzelfde kan niet gezegd worden voor zijn vervolg uit 1997, An American Werewolf in Paris. In de jaren negentig was er een groeiende verschuiving in films beladen met CGI. Dat wil niet zeggen dat computerondersteunde visuals ronduit slecht zijn. In de juiste handen kunnen ze zeker wow. Het probleem hier is dat de weerwolven er zo kunstmatig uitzien. Het publiek weet hoe een traditionele weerwolf eruit zou moeten zien, en dit is het niet. Deze wolven lijken eerder op hun gemak in een PS1 RPG.

4 The Boneyard: The Poodle

Je zou niet denken dat een demonische poedel eng zou zijn. En je hebt gelijk, dat is het zeker niet. Helaas geeft The Boneyard ons een hele grote. In deze straight-to-video horror uit 1991 wordt een mortuarium het slagveld tussen goed en kwaad. Drie gemummificeerde lichamen die daar zijn gebracht, blijken oude demonen te zijn die alleen met menselijk vlees verzadigd kunnen worden. Helaas voor de personages van de film bezit een van de demonen een onschuldige poedel. Het resultaat is zo belachelijk dat een van de acteurs het zicht scheurt. Toch is The Boneyard een leuke tijd omdat het zichzelf niet zo serieus neemt.

3 Troll II: The Goblins

Troll II is een van die films waarvan de reputatie eraan voorafgaat. Iedereen weet dat het vreselijk is en niemand verwacht dat het beangstigend is. Mensen vieren zijn gruwelijkheid. Voor degenen die deze film niet hebben meegemaakt, volgt Troll II een familie die is verhuisd naar een stad met de naam Nilbog. Het blijkt dat Nilbog vol goblins zit (geen trollen). Het rare aan deze goblins is dat ze vegetariërs zijn. Toch willen ze de familie in groenten veranderen zodat ze ze kunnen eten. De kabouters zelf zijn het tegenovergestelde van intimiderend. Ze kuieren gewoon rond in hun kostuums en maskers, die eruit zien alsof ze zijn gekocht in een Halloween-kortingswinkel.

2 Stephen King's It: The Spider

Tim Curry gaf een gedenkwaardige uitvoering als het gelijknamige wezen in Stephen King's It. In de conclusie van de miniserie neemt It - of Pennywise - echter de vorm aan van een spinachtig monster. Vergeet niet dat de aanpassing van Stephen King's roman uit 1990 werd gemaakt voor televisie, men moet de zo-visuele effecten vergeven. Het wezen beweegt op de meest lelijke manier, en wanneer iemand zijn gezicht nader onderzoekt, zullen ze zien wat op een zeester met ogen lijkt. De afstand tussen It en de Losers 'Club moet gespannen zijn. In plaats daarvan is elk potentieel voor angst ondermijnd door een gigantische, malle spin.