The Neverending Story is de geliefde favoriete jaren 80-film voor menig Millennial-kind en zit vol magie, avontuur en verwondering. Het maakte kinderen aan het juichen, lachen, huilen en zelfs ineenkrimpen van angst, wat een prestatie is die de meeste kinderfilms sindsdien niet meer hebben kunnen doen. Hoewel het voor zoveel mensen zo'n geliefd stuk is, wil dat nog niet zeggen dat het zonder problemen is.
Veel kwesties die de film heeft, worden uitgelegd in het boek van Michael Ende, het bronmateriaal waarop de film heel losjes was gebaseerd. Maar de film wijkt zo ver af van zijn schrijven dat het als stand-alone vaak geen zin heeft.
10 Het niets is niet niets
Het Niets laat niets of bijna niets achter om zijn destructieve pad te volgen, wat zijn naam een veel nauwkeurigere beschrijving maakt van wat er achterblijft als het erdoorheen gaat. Een meer accurate naam voor het fenomeen kan Dorothy of F5 zijn, gezien de tornado-achtige effecten.
9 Zelfs de goede jongens zijn eng
Misschien hielpen deze onaangename personages ouders om 'vreemdengevaar' aan kinderen te leren, want klimplanten zien er niet altijd uit als klimplanten … Nee, dat werkt niet, want in The Neverending Story ziet iedereen eruit als een klimplant.
8 Bastians vader is harteloos
Toegegeven, moderne vaders zijn veel meer wakker als het gaat om ouderschap, maar dit is zo wreed en ongevoelig dat we bijna verwachten dat hij later als een schurk verschijnt in Fantasia, een optreden van la Jason Isaacs als zowel Darling als Hook in Peter Pan.
7 Het hele ding is een moeras van verdriet
Terwijl volwassenen The Neverending Story bekijken, moeten we ons afvragen hoe we door de film zijn gekomen zonder onder een groot fort te kruipen en ons daarna een week te verstoppen. Het is zo deprimerend.
6 Bastion ontsnapt op de zolder van de school
Dan is er de zolder zelf, die vol zit met een heleboel rare, enge dingen om mee te beginnen. Het lijkt veel meer op de zolder van de griezelige opa van iemand die op wolven jaagde dan op een kamer op een school.
5 tekens geven zichzelf op en af
Dan is er Artax, die gewoon zijn wil om in de moerassen van droefheid te leven heeft opgegeven. Hij had geen verwondingen, geen ziekte; gewoon een diepe put van wanhoop waaraan hij bezweek, waardoor er nog veel analogieën over psychische aandoeningen, depressie en iemands overlijden op eigen voorwaarden konden worden gemaakt. Dit past helemaal niet in een kinderfantasie.
4 Atreyu's confrontatie met Gmork is binnen enkele seconden voorbij
Het was allemaal voor niets. Het laatste gevecht had een beetje een monoloog / vraag-en-antwoord-sessie, gevolgd door een enkele sprong en een mes naar de ingewanden van het wezen. Dat is het. Als kinderen waren dit voor velen doodsbang, maar als volwassenen kunnen we het niet helpen, maar vragen ons af of ze gewoon geen tijd meer hadden.
3 Het breekt regels die we vandaag hebben
Hoewel het logisch is dat regels en voorschriften in de loop van de tijd evolueren, zijn sommige maatschappelijke regels die The Neverending Story breekt raar - en een daarvan is tegenwoordig zelfs minder logisch. Het zuidelijke Orakel toont een beetje vrouwelijke anatomie in een kinderfilm die tegenwoordig wordt bewerkt van alles, van films tot Facebook, en de meeste mensen vinden het belachelijk. Immers, hetzelfde stuk huid op mannelijke anatomie wordt niet bewerkt, en het is alleen huid.
De vader van Bastian drinkt ook een rauw ei uit een glas, dat ooit als een gezond begin van de ochtend werd beschouwd, maar nu wordt beschouwd als praktisch het oproepen van salmonella in het lichaam. Kinderen worden zelfs niet meer aangemoedigd om koekjesdeeg met rauwe eieren te eten.
2 Bastians naam maakt geen zin
Wanneer de tijd komt, roept hij in plaats daarvan "Moonchild!" in een storm, waardoor het super moeilijk te begrijpen is, niet alleen vanwege de manier waarop het is gezegd, maar ook waarom het is gekozen. Heette zijn moeder echt Moonchild? Zo nee, waarom hernoemt u 'de kinderlijke keizerin' een naam als 'Moonchild', waardoor ze alleen nog minder krachtig lijkt?
1 De grote finale is niet groot, of een finale
Het was cool voor kinderen om een ander kind met de kracht te zien, maar beseffen dat hij het altijd al had kunnen gebruiken om ons te redden van de aangrijpende momenten die hierboven zijn genoemd, is een soort traumatisch. Voeg daar het feit aan dat Bastian een naam riep die niemand van ons zou kunnen begrijpen op wat een groot moment had moeten zijn, of het feit dat hij nog veel meer avonturen zou beleven, 'maar dat is een ander verhaal', en dat doet het niet ' het voelt zelfs als een conclusie.
