15 sterren die iconische filmrollen hebben afgewezen

Een iconische rol naderen is het hoogtepunt van acteren op het scherm. Voor elke twintiger die begint of veertig worstelt om het te hacken, kan een kenmerkend deel het verschil maken tussen een duizelingwekkende duimen en Hollywood-roem. Het lukt echt wel. Mark Ruffalo heeft drie Oscar-nominaties onder zijn riem, maar de wereld zal hem altijd als The Hulk in Marvel's Avengers associëren. Eerlijk of niet, het is de manier waarop Hollywood werkt, en het heeft bioscoopbezoekers voorzien van enkele van de grootste fictieve personages ooit bedacht.

Toegegeven, dit recept is gebaseerd op meer dan alleen op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Een acteur moet de perfecte set vaardigheden bezitten om die rol tot leven te brengen, of ze nu peinzend, onbezonnen of een touch-and-go-combinatie van beide zijn. Het is moeilijk te bepalen, maar regisseurs en fans weten het zeker wanneer ze het zien. Omgekeerd zijn er situaties waarin sterren een sappig deel krijgen aangeboden, alleen om te beseffen dat het niet voor hen is en het doorgeven. Dat, of ze hebben het gewoon verknald en een geweldige kans verspild. Hoe dan ook, dergelijke beslissingen bieden geweldig voer voor de wilde 'what ifs' die deze gekke popcultuurmachine doen draaien.

Hier zijn 15 acteurs die iconische rollen hebben afgewezen.

15 John Travolta - Forrest Gump (Forrest Gump)

Dit zou een beetje raar zijn geweest. Travolta moest zijn carrière bij Pulp Fiction (1994) nog herleven, wat betekent dat Zemeckis de dobbelstenen gooide op een man wiens laatste film hem een ​​tweede viool liet spelen voor een baby. Maar afgezien van de serie Look Who's Talking (1989-93) was er niet veel anders dat suggereert dat Travolta zo'n subtiel uitgebalanceerde uitvoering zou kunnen aanpakken. Hij betreurde het later om de rol aan Hanks te geven, hoewel het voor het beste bleek, omdat beide mannen acteurs noms in '95 namen (hoewel het Hanks was die wegliep met de winst). Vincent Vega was hoe dan ook beter met milkshakes dan dozen met chocolade.

14 Emily Blunt - Black Widow (Iron Man 2)

Emily Blunt was een rijzende ster in 2010, en studio's reageerden met een stortvloed van aanbiedingen met een groot budget. Eén daarvan was toevallig een klein vervolg op de superheld met de naam Iron Man 2 . De aangeboden rol was die van de Black Widow, een hyper-gladde SHIELD-agent die werd gestuurd om partijjongen Tony Stark (Robert Downey, Jr.) te evalueren voor het Avengers-initiatief. Hoewel geïntrigeerd door het idee, opteerde de Britse actrice uiteindelijk vanwege planningsconflicten met films Wild Target en Gulliver's Travels .

Gezien de flauwe reactie op beide projecten, is het moeilijk te zeggen dat Blunt de juiste beslissing heeft genomen. Maar gezien het feit dat ze ook het deel van Peggy Carter in Captain America: The First Avenger (2011) heeft afgewezen, lijkt het erop dat Blunt en Marvel gewoon niet zo zijn. Scarlett Johansson en Hayley Atwell kwamen tussenbeide en bezaten hun respectieve rollen met stijl, dus geen kwaad geen fout. Wat betreft iedereen die nog steeds funtin is voor stompe blunt, Edge of Tomorrow (2014) en Sicario (2015) hebben dat recept maar goed ingevuld.

13 Will Smith - Neo (The Matrix)

Will Smith stond in 1999 bovenaan de wereld, dus het leek logisch dat de Wachowskis hem zouden benaderen voor hun tweede project, The Matrix . Smith, bijna precies gepreciseerd hoe het is in de laatste film, kon gewoon zijn hoofd niet om het idee wikkelen, zoals hij in latere jaren vertelde: “Weet je, The Matrix is een moeilijk concept om te pitchen. In het veld zag ik het gewoon niet. Op dat moment was ik niet slim genoeg als acteur om de film te laten zijn. " Ongetwijfeld teleurgesteld raakte het regieduo paydirt met de casting van nog een andere actiefilmster: Keanu Reeves.

Wat betreft wie de betere acteur is, dat valt nog te bezien. Maar als Neo wast Reeves alle concurrentie weg. Of het nu gaat om het gebruik van zijn gebeitelde kalmte of het leveren van een doodgewone dialoog, elke tekortkoming en elk personagespel heeft alleen maar voordelen voor het baanbrekende verhaal dat voor handen is. Smith, terwijl hij een van de meest invloedrijke films van het millennium miste, was in staat de slechte pasvorm te herkennen en zei: "Ik heb Keanu's uitvoering bekeken - en zeer zelden zeg ik dit, maar ik had het verprutst."

Had zijn vooruitziende blik hem maar buiten de film gehouden, dan deed hij het: Wild Wild West .

12 Brad Pitt - Jason Bourne (The Bourne Identity)

Regisseur Doug Liman was in 2001 op zoek naar zijn Jason Bourne. CIA-moordenaar, slachtoffer van geheugenverlies en geesteskind van schrijver Robert Ludlum, het was een rol die een unieke reeks tegenstrijdigheden vereiste. Ten eerste moest de acteur bedreven zijn in gevechten en spionzware tactieken. Ten tweede, en misschien nog belangrijker, moest er een fatsoen voor de man zijn, een jongensachtige eigenschap in vergelijking met spionagegoden zoals James Bond. Jongens als Russell Crowe en Sylvester Stallone werden tevergeefs rondgegooid, voordat Liman op het idee van de gouden gans van Brad Pitt stuitte.

Hoewel nauwelijks de gemiddelde Joe, leverde Pitt de juiste mix van kalmte en fatsoen om de rol te spelen, een frisse pauze van de steroïde doordrenkte decennia van weleer. Ironisch genoeg, bijna alsof het een dubbele agentbeweging was, stopte de acteur om in Spy Game (2001) te verschijnen en de sluizen te openen voor Will Hunting (Matt Damon) om de badass te worden die we allemaal kennen en waar we van houden. Hoewel Spy Game een solide thriller was, was Damon zeker de kerel die veel won, en blijft dit doen met Jason Bourne van deze zomer.

11 Tom Selleck - Indiana Jones (Raiders of the Lost Ark)

Het feit dat Tom Selleck zo dicht bij de rol van Indiana Jones stond, is verbijsterend. Een veteraan van televisie, de acteur had nauwelijks een blip gemaakt op de filmscène, op enkele delen na in Midway (1976) en Coma (1978); niet bepaald de dingen van een beroemdheid uit de A-lijst. Harrison Ford daarentegen was al een megastar geworden op basis van Star Wars (1977) en werd verbannen naar lopende lijnen voor inkomende acteurs. De reden hiervoor was dat schrijver / producent George Lucas niet in elke film die hij maakte Ford wilde casten en opzettelijk nieuw talent zocht om het "Bobby De Niro" -syndroom te bestrijden.

Dus, met een zogenaamd verbluffende auditie, kreeg Selleck de iconische rol ronduit aangeboden. Verscheurd tussen zijn toewijding aan Magnum, PI (1980-89) en een potentiële cross-over op groot scherm, hield de acteur vast aan zijn kleine schermwortels en wees de rol af. Met nog maar drie weken te gaan voordat de productie begon, hebben regisseur Steven Spielberg en producent Kathleen Kennedy uiteindelijk Lucas overtuigd om Ford te casten, en de rest is popcultuurgeschiedenis.

10 Mel Gibson - Maximus (Gladiator)

Het vermogen van Mel Gibson om te handelen is onbetwistbaar. De man weet gewoon hoe hij het gevoel van de fans kan oproepen, of hij nu een soldaat is in Gallipoli (1981), een aaseter in The Road Warrior (1982) of een revolutionair in Braveheart (1995). Vooral dit laatste project toonde Gibson's talent voor historische oorlogvoering, iets waar Ridley Scott zich scherp van bewust was toen hij de acteur benaderde voor zijn 2000-film Gladiator . Op zoek naar grandioze niveaus van betrokkenheid voor de hoofdrol, vond de regisseur dat Gibson de perfecte mix van cynisme en optimisme bood om Maximus, de gevallen commandant, te spelen. En hoewel de Mad Max- ster zo'n ambitieus verhaal volledig ondersteunde, opteerde hij uiteindelijk voor de schijn dat hij op 43-jarige leeftijd te oud was om de rol overtuigend te spelen.

Hij had gelijk. Gibson zou geweldig zijn geweest, maar Russell Crowe is uiterst spectaculair als de strijdlustige rebel met een persoonlijke score om zich te vestigen. Maximus van Crowe draagt ​​een brutale nuance die verder gaat dan wat Gibson op tafel zou hebben gebracht, en critici waren het erover eens door de acteur zijn eerste en enige Academy Award te geven. Mel had thuis al een paar gouden beelden, hij had deze niet meer nodig.

9 Jim Carrey - Edward Scissorhands (Edward Scissorhands)

Edward Scissorhands (1990) kwam uit de kaskraker Batman in 1989 en was een project dat sprak over de vervreemding van het opgroeien van een vreemde bal in de buitenwijken. Als zodanig had regisseur Tim Burton iemand nodig die geweldig lief en vreselijk onhandig allemaal tegelijk kon spelen, terwijl hij het hart van blonde schoonheid Winona Ryder won. Bijna iedereen in Hollywood deed auditie voor de rol, met Tom Cruise, Robert Downey, Jr. en Michael Jackson (!) Behoren tot de meest opvallende om de scherpe kerels van Edward te passen. Op de een of andere manier werd cabaretier Jim Carrey zelfs even in overweging genomen, voordat hij eindelijk de laars kreeg vanwege zijn onervarenheid als dramatische acteur.

Het voorstellen van Ace Ventura in Burbank is meer dan bizar. Men kan alleen maar raden waar de film zou zijn gegaan met Carrey in de kern, een verbale grapmachine gedegradeerd tot droevige stilte. Dat Burton uiteindelijk met Johnny Depp ging, bleek de beste beslissing van beide carrières te zijn, door een acteur / regisseursrelatie op gang te brengen die meer dan twintig jaar duurde. Carrey daarentegen zou bijna tien jaar moeten wachten voordat zijn dramatische karbonades konden schitteren met The Truman Show (1998) en Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004).

8 Hugh Jackman - James Bond (Casino Royale)

Tegen 2006 was het merk James Bond bijna aangespoeld. De steeds zachtere avonturen van Pierce Brosnan liepen tot een mank einde met Die Another Day (2002), waardoor de wateren wijd open bleven voor een frisse benadering van het personage. Enter filmmaker Martin Campbell, die met succes de Zorro- franchise opnieuw had opgestart in 1998, en klaar was om een ​​vitale, actievolle voorsprong te geven aan zijn 007-heruitvinding. Om dit te doen, had Campbell natuurlijk een jongere, minder verfijnde Bond nodig om zijn korrelige visie over te brengen. Verschillende van Hollywood's meest opwindende en nieuwkomers werden rondgegooid in strijd, waaronder Henry Cavill, Karl Urban en Sam Worthington.

Hugh Jackman was echter degene die bijna de snee maakte. Opgevraagd door zijn agent met betrekking tot de overname van de Aston Martin, wees de Australische acteur het ter plaatse af. Nadat hij zijn beslissing achteraf had uitgelegd, voelde Jackman zich gewoon overweldigd door het idee om een ​​ander iconisch personage aan te nemen te midden van zijn X-Men- franchise. De schapenvlees-gehakte mutant maakte een sterke zaak, en gezien het enorme succes dat Daniel Craig sindsdien heeft gehad met de rol (maar nu kan worden gedaan met), lijkt deze weigering een win-win te zijn.

7 Harrison Ford - Oskar Schindler (Schindler's List)

Harrison Ford is de grootste box office-ster in de Amerikaanse geschiedenis. Gezien deze verrassende statistiek, lijkt het logisch dat er de afgelopen dertig jaar een heleboel scripts zijn weggegooid, waarvan hij de meeste heeft afgewezen. Snel achter elkaar omvatten de delen die Ford weigerde de hoofdrollen in Alien (1979), Who Framed Roger Rabbit? (1988) en Cape Fear (1991), te midden van kleinere werken zoals The Patriot (2000) en Syriana (2005). Maar de grote afwijzing van Ford's carrière dateert uit 1993, waar Steven Spielberg overwoog de titelrol in Schindler's List door te geven aan zijn Indiana Jones-ster.

Als voorloper van acteurs Mel Gibson en Kevin Costner bezat Ford de werelddraagbaarheid die nodig is om van Oskar Schindler een echt inspirerend verhaal te maken. Helaas leek de hindernis van een Duits accent veel meer ontmoedigend, in combinatie met de bezorgdheid dat zijn status als filmster de boodschap van de film zou kunnen wegnemen. Als reactie op deze rode vlaggen, praatte Ford over zaken met buddy Spielberg en verliet het project, waardoor hij leidinggevende taken overliet aan de briljante Liam Neeson, die een Oscar-knik verdiende als Schindler.

6 Tom Hanks - Jerry Maguire (Jerry Maguire)

"Toon me het geld!" zou heel anders zijn geweest als het werd afgeleverd door de neusbuiging van Tom Hanks. Ironisch genoeg schreef filmmaker Cameron Crowe het verhaal met zo'n toon in gedachten, waarbij hij het voltooide script passeerde lang voordat het groen licht kreeg van TriStar Pictures. De tweevoudige Oscar-winnaar genoot van Crowe's winnende mix van komedie en drama, hoewel hij zich ongeschikt voelde om de rol te spelen, onder verwijzing naar een gebrek aan agressie die cruciaal leek voor het karakter van Jerry Maguire. Als gevolg hiervan gaf Hanks de film door en koos ervoor om in That Thing You Do te regisseren en te schitteren. (1996), terwijl Crowe Tom Cruise overhaalde in plaats daarvan de titelrol op zich te nemen.

Het bleek een verhulde zegen voor beide Toms te zijn. Hanks scoorde een uitstekend indie-project met That Thing en Cruise leverde misschien wel zijn meest iconische uitvoering tot nu toe. De onstuimige energie, manische freakouts en oprechte spijt troffen het publiek waar ze woonden, waardoor enorme kassa's en de tweede Academy Award-nominatie van de acteur werden verkregen. Gevraagd naar Jerry Maguire in latere jaren, bevestigt Hanks de mening van iedereen door te zeggen: "Ik denk dat je er nu naar kijkt en het kon niemand anders zijn dan Tom Cruise."

5 Molly Ringwald - Vivian Ward (Pretty Woman)

Deze is verbijsterend. Molly Ringwald - dezelfde tiener die de jaren '80 regeerde met films als Sixteen Candles (1984), The Breakfast Club (1985) en Pretty In Pink (1986) - kreeg een vroege versie van Pretty Woman (1990), toen getiteld $ 3.000 . Regisseur Garry Marshall was destijds een bekende actrice en vond dat Ringwald de ideale leeftijd was om Vivian af te beelden, een sekswerker die door een rijke vrijer van haar voeten wordt geveegd. Verschillende andere actrices waren overwogen en snel ontslagen voor hun jeugd, namelijk Jennifer Connelly, Jennifer Jason Leigh en Winona Ryder, waardoor de muze van John Hughes in 1989 de belangrijkste kandidaat was.

Ringwald kocht het echter niet. Ze voelde zich ongemakkelijk bij het idee om een ​​prostituee af te beelden en had een hekel aan de vernederende aspecten die blijkbaar in de plot van de film waren verwerkt. Marshall, die het project vrijwel onmiddellijk afsloeg, werd gedwongen om te gokken op Julia Roberts, een relatief onbekende met een paar ondersteunende credits ( Mystic Pizza , Steel Magnolias ) op haar naam. Natuurlijk werd Pretty Woman de grootste rom-com aller tijden, door Roberts naar een sterrenstatus te brengen en voor altijd cliches te leveren voor toekomstige kuikenfilms om te volgen. Molly heeft een grote fout gemaakt, enorm!

4 Leonardo DiCaprio - Patrick Bateman (American Psycho)

De koude oorlog tussen Leonardo DiCaprio en Christian Bale is al vele jaren aan de gang. DiCaprio verslaat Bale voor sterrende delen in What's Eating Gilbert Grape? (1993) en Titanic (1997), zelfs zo ver dat ze American Psycho (1999) overhoop haalden toen Lionsgate het duo van DiCaprio en regisseur Oliver Stone implementeerde. Hoewel de twee nog nooit hadden samengewerkt, zou het potentieel achter de bloeddorstige somberheid van Stone en de moedige inzet van de jonge acteur voor een flinke plons over een smetteloze vloer hebben gezorgd.

Maar commerciële belofte riep, en Leo liet het project vallen in de tropische thriller The Beach (2000) van Danny Boyle, een succesvolle film die verwarde beoordelingen ontving van critici. Omgekeerd zorgde het gerestaureerde duo van Bale en regisseur Mary Harron voor een brutale cultklassieker, afgewezen door de verbluffende toewijding van de acteur aan zijn ambacht. Kijkers waren vol lof over de film, en met name Bale, die het commerciële succes dat The Beach had behaald, over de hele linie overwon. En laten we eerlijk zijn, niemand had videobanden kunnen terugbrengen of Huey Lewis beter kunnen prijzen.

3 Mickey Rourke - Butch (Pulp Fiction)

Pulp Fiction was een reddingsboot voor aangespoelde acteurs vanaf 1994. Schrijver / regisseur Quentin Tarantino, een man die jaren in een videotheek doorbracht en de kennis van duizend Wikipedia-pagina's absorbeerde, wilde artiesten van wie hij hield, of het publiek ze zich herinnerde of niet. John Travolta? Controleren. Eric Stoltz? Controleren. De echte uitdaging was Mickey Rourke, de soepele rebel uit de jaren '80 die sindsdien professioneel boksen als belangrijkste aandachtspunt had genomen. De voormalige indiester heeft een aantal van zijn mooie uiterlijk verloren door mislukte operaties, hoewel Tarantino hem zag voor de rol van Butch, de aangespoelde bokser die een snelle aan de menigte trekt.

Rourke legt uit hoe hij de situatie verkeerd hanteerde en legt uit: 'Tarantino heeft een keer gebeld - ik denk dat het voor Pulp Fiction was . Ik heb het script niet eens gelezen. Ik stond mezelf toe trots en boos te worden omdat ik het acteerwerk kon doen. ' Het deel ging uiteindelijk naar Bruce Willis, die een knaller doet, hoewel je je moet afvragen of Rourke's prestaties zijn carrière hadden kunnen verbeteren, net als die van Travolta. Ik denk dat we het nooit zullen weten.

2 Al Pacino - Han Solo / John McClane (Star Wars / Die Hard)

Al Pacino heeft al voldoende iconische rollen voor tien carrières, dus het lijkt bijna oneerlijk dat er meer zijn weg terug in de dag werden gegooid. Maar ja hoor, de legendarische acteur kreeg het deel van Han Solo (!) Aangeboden toen het casten van de originele Star Wars (1977) aan de gang was. Lang voordat Harrison Ford in beeld kwam, bestudeerde Pacino het verhaal van George Lucas en vond het niet veel verdienste. Geen grap, in zijn woorden, de rol was "voor het grijpen, maar ik begreep het script niet." Als gevolg hiervan werd Ford de man die hij vandaag is, terwijl Pacino, afkomstig van twee Godfather- films en Dog Day Afternoon (1975), er niet slechter voor was.

De geschiedenis herhaalde zich tien jaar later toen de artiest een klein project met de naam Die Hard (1988) doorbracht, dat uiteindelijk een van de grootste kaskrakers van de jaren '80 werd. Wat betreft de gedachten van de Oscarwinnaar over de klassieker van Bruce Willis, antwoordde Pacino wrang met: "Ik gaf die jongen een carrière." Beide rollen zouden uitzonderlijk zijn geweest in de bekwame handen van de acteur, hoewel het moeilijk is om iemand beter voor te stellen dan degenen die hem hebben opgevolgd.