De Transformers- films zitten in een impasse. Terwijl de laatste inzending, The Last Knight, dezelfde brutale beoordelingen verzamelde die alle andere vervolgingen hebben, kreeg deze een onverwachte wending - zwakke box office-resultaten. Afhankelijk van de internationale kassa, staat de toekomst van de franchise inderdaad voor het eerst in gevaar sinds Michael Bay de vermomde robots voor het eerst aanpaste in 2007.
Dit is duidelijk te herleiden tot een bepaald niveau van vermoeidheid bij de franchise; vijf films in tien jaar is veel (Pirates of the Caribbean lijdt hetzelfde lot). Maar het kan ook direct worden herleid tot wat al die critici al die jaren hebben gezegd - dit zijn geen goede films.
Het hoeft echt niet zo te zijn. De Transformers-franchise heeft dertig jaar verhalen uit strips en animaties om uit te halen, en er zitten echt geweldige dingen in, zoals de cartoon Beast Wars uit de jaren 90 en de huidige IDW-strips.
De producenten hoeven alleen maar uit te zoeken wat de Transformers al meer dan drie decennia zo aantrekkelijk heeft gemaakt en een aantal moeilijke keuzes te maken over de toekomst van de films.
Dit zijn de 15 manieren om de Transformers-films te repareren.
15 Zeg vaarwel tegen Michael Bay
Het meest voor de hand liggende probleem met de huidige staat van de Transformers-films is dat ze een onbezonnen, bombastische manifestatie zijn geworden van de ongebreidelde id van Michael Bay. Het valt niet te ontkennen dat de polariserende regisseur gezegend is met een unieke visual - er is misschien niemand die massavernietiging en overtolligheid aantrekkelijker maakt dan de man achter cultklassiekers zoals The Rock en Bad Boys.
Maar Bay's ergste gewoontes hebben de Transformers-films langzaam overweldigd. De eerste Transformers-film was niet perfect, maar het vertelde een verhaal. De vervolgstukken zijn uitgegroeid tot een lukrake verzameling gigantische setstukken en explosies die niets te zeggen hebben over de personages of hun wereld. Op dit moment is het het beste voor zowel Bay als de studio om uit elkaar te gaan.
14 Doe een harde reboot
Vrijwel iedereen krimpt tegenwoordig in bij het idee van een herstart. Het kan worden gezien als een cynische zet voor een wanhopige franchise die geen nieuwe ideeën meer heeft.
Dat is eigenlijk niet de reden waarom de Transformers-films opnieuw moeten opstarten. De vijf bestaande films hadden inderdaad nauwelijks coherente ideeën om mee te beginnen. Ze hebben echter de overgrote meerderheid van iconische personages in de serie afgeslacht (vaak op volledig onwaardige manieren), waardoor de robotcast van Optimus, Bumblebee, Megatron en een stel dun getrokken D-listers achterbleef.
De films hebben ook een wereld opgebouwd waarin de mythologie zo duister en tegenstrijdig is dat het echt beter zou zijn om helemaal opnieuw te beginnen met een duidelijkere creatieve visie. Als Transformers terugkaatst, moet het vrij zijn van de bagage van de Bay-films.
13 Stel ze in de jaren 1980 in
Als de Transformers-serie zichzelf opnieuw opstart, heeft deze een hoek nodig om zich zowel tonaal als esthetisch te onderscheiden van de Bay-films. Een van de gemakkelijkste manieren om dat te doen, is terug te gaan naar de wortels van de franchise.
Er zijn geweldige Transformers-verhalen verteld in veel verschillende tijdsperioden, van prehistorische tijden tot sci-fi gearomatiseerde futures. En toch is de meest duurzame versie van de franchise de originele, iconische Generation 1, die meer dan een beetje van zijn stijl en hart te danken heeft aan zijn ontstaan in de jaren 1980. Een van de sterke punten van Generatie 1 was het gebrek aan morele dubbelzinnigheid; de Autobots waren deugdzaam aan een fout, waarbij Optimus Prime meer op Superman leek dan op de bizarre, gewelddadige gek van de Bay-films.
De recente X-Men-films hebben laten zien dat grote genrefranchises veel gebruik kunnen maken van de attributen van een periodestuk - stel je voor dat Jazz haar '80 metal-klassiekers vernietigt terwijl hij rond een mulleted Spike Witwicky vaart en probeert niet te glimlachen.
12 Omarm de klassieke karakterontwerpen
Met de mogelijke uitzonderingen van Optimus Prime en Bumblebee, zou het moeilijk zijn om een Bay-film Transformer uit een line-up te kiezen. Kleurloze, gezichtsloze, te gecompliceerde ontwerpen zijn het handelsmerk van de door Bay geregisseerde Transformers-films. De ontwerpen worden zo slecht beschouwd dat het vaak moeilijk is om te vertellen wat er in de wereld gebeurt in de talloze robotgevechtscènes, die vaak lijken op grote metaalachtige stofwolken.
Ondanks Bay's terughoudendheid om ze te omarmen, zijn de originele Generation 1-ontwerpen veel slanker en iconisch. Ze zien eruit als mechanische superhelden, in plaats van gruwelijke buitenaardse kolossen. De ontwerpen hebben ook aangetoond dat ze kunnen worden aangepast en aangepast aan de moderne mediawereld in talloze strips en tv-shows. Meer kleur en helderheid is iets waar de Transformers-films dringend behoefte aan hebben.
11 Minder focus op menselijke karakters
Er is een behoorlijke kans dat als je denkt aan je tientallen favoriete momenten in de Transformers-films, ze niet eens om een vermomde robot draaien (behalve Skids en Mudflap). De overgrote meerderheid van domme, eindeloze afleidingen in de Bay-films draaien om de menselijke personages, die op de een of andere manier cartoonischer en manischer zijn dan de gigantische CGI-robots.
Dat de Transformers op de een of andere manier als achtergrondpersonages in hun eigen films zijn geëindigd, is verbijsterend. Er is veel precedent voor live-actiefilms waarbij de hoofdpersonen motion capture of CGI-creaties zijn. We zijn al lang voorbij het tijdperk waar er technische beperkingen zijn waarvoor we twee uur met Sam Witwicky moeten doorbrengen. Laat de werkelijke Autobots en Decepticons hun eigen films voortstuwen.
10 Ga van de aarde af
Transformers is traditioneel een episch verhaal over strijdende buitenaardse robotfracties die over het universum vechten in een zoektocht naar middelen om controle te krijgen over hun thuisplant, Cybertron. De aarde is in wezen een pitstop in een veel breder conflict.
De films moeten het idee omarmen dat de strijd tussen de Autobots en Decepticons een melkwegomspannend conflict is dat al miljoenen jaren wordt gevoerd. Het verkennen van niet-aardse verhalen zou een geweldige manier zijn om de films open te stellen voor nieuwe genres en verschillende soorten verhalen.
De recente Transformers-strips van IDW hebben aangetoond hoe dit tot een groot succes kan worden gedaan: The Last Stand of the Wreckers vertelt een aangrijpend, gruwelijk verhaal over een Autobot strafkolonie overspoeld door Overlord, een bijzonder nachtmerrieachtige Decepticon, en de kritisch geprezen Transformers: Lost Light vertelt een uitgestrekt verhaal van een groep tweede snaren Autobots die na het einde van de Autobot / Decepticon-oorlog naar een doel zoeken in het universum.
9 Maak Starscream een belangrijke speler
Een van de meest ernstige misdaden begaan door de films van Michael Bay Transformers is hun behandeling van Starscream.
Starscream is een van de grootste backstabbing-kakkerlakken in alle fictie, maar de films brachten hem terug tot een andere persoonlijkheidsvrije, monsterlijke lakei. Hij was zo onderontwikkeld dat niemand er bijzonder om gaf toen hij een beschamende zinloze dood stierf door toedoen van Sam Witwicky in Dark of the Moon.
Starscream verdient zoveel beter. In tegenstelling tot Littlefinger in Game of Thrones, is Starscream een zelf-geobsedeerde overlevende die altijd op zoek is naar de beste invalshoek om zijn macht te verzekeren. Hij is van oudsher een veel interessantere schurk dan Megatron, omdat hij een slinkse lafaard is die er altijd in slaagt zich een weg te banen uit de toorn van zijn leider of de afkeer van zijn collega Decepticons. Hij is een wildcard en de films zouden slim zijn om hem vollediger te omarmen.
8 Ga weg van rampfilms in de tropen
Transformers mogen geen onafhankelijkheidsdag zijn. Er is niets inherent mis met de films met vernietiging van de derde handeling; dat is in wezen een uitgemaakte zaak in het tijdperk van blockbuster filmen van $ 200 miljoen. Het probleem is dat alle Transformers-films zijn ontwikkeld. Ze fetishiseren gewelddadige chaos ten koste van alle andere aspecten van de film.
Hoe vaak zijn de films volledig gestopt om Sam Witwicky of Cade Yeager te laten zien naar een gebouw dat instort of explodeert in slow motion, of soldaten die dapper proberen burgers te redden van het puin van wolkenkrabbers?
Dat is gewoon niet wat Transformers zou moeten zijn. De vernietiging moet eindelijk een plaats innemen voor andere dingen zoals, je weet wel, tastbare karakterontwikkeling en een coherent plot.
7 Vertel verhalen die basale verhaallijn zinvol maken
Het is bijna onmogelijk om een van de Transformers-sequenties in een paar zinnen of minder samen te vatten. Ze hebben op de een of andere manier de duistere kunst beheerst van het gooien van zoveel onbegrijpelijke plotpunten dat het vaak lijkt alsof er helemaal niets gebeurt. Ze zijn een mengeling van lui schrijven die zelfs de meest elementaire vertelstructuur missen.
Dit is onvergeeflijk voor een franchise met een rijke, 33-jarige geschiedenis van verhalen om uit te trekken. De Bay-films hebben in het verleden uit die verhalen getrokken, maar met ongelooflijk slechte resultaten, waarbij vaak de basispunten van de verhalen ontbreken. Een nieuw creatief team zou slim zijn om het vertellen van verhalen te stroomlijnen, in plaats van tientallen ideeën tegen de muur te gooien, in de hoop dat een ervan blijft hangen.
6 Maak de Autobots minder sadistisch
Het algemene idee van de Transformers-mythos is dat de Autobots de goeden zijn. Dat lijkt misschien een voor de hand liggend gevoel, maar het is een film die Bay-films meer dan eens uit het oog hebben verloren.
In de derde film, Dark of the Moon, vervalsen Optimus Prime en de Autobots hun eigen dood in het gezicht van het groeiende sentiment onder de mensheid dat ze niet beter zijn dan de Decepticons. Dit leidt ertoe dat de Decepticons Chicago overheersen en talloze mensen doden. De Autobots keren net op tijd terug om de vernietiging van de planeet te stoppen, maar het was een koude, moreel onverdedigbare les die Optimus opdook naar de planeet waarvan hij beweert zoveel te houden.
Bay's Autobots zijn over het algemeen nors, gewelddadige schokken. De films moeten het idee van de Autobots omarmen als onwillige krijgers die in essentie ontdekkingsreizigers en wetenschappers zijn die hun nieuwe wereld willen begrijpen, niet alleen maar spugen.
5 Ga weg van wc-humor
Er is niets mis met levity in Transformers-verhalen. De uitblinker van de franchise Beast Wars was altijd blij om zich over te geven aan slapstick-kapsels in Looney Tunes-stijl, en Lost Light van IDW heeft zijn grappige, extreem Britse gevoel voor humor verzacht in een fijn afgestemd wapen.
Het probleem is dat de Transformers-films te lang zijn gedefinieerd door Bay's humor. Bay geeft vrijelijk toe dat hij deze films voor tienerjongens maakt, maar het is een beetje alarmerend dat hij blijkbaar hun idee deelt over wat grappig is. Grappen over masturbatie en lichaamsfuncties regeren opperste en eindigen soms in eindeloze uitweidingen die opzij lopen welk momentum de film ook heeft opgebouwd.
Transformersfilms worden nooit Shakespeare, maar ze kunnen wel een beetje klasse aannemen.
4 Ditch The "No Voice" Gimmick For Bumblebee
De gimmick van de eerste Transformers-film dat Bumblebee een demper was die alleen kon communiceren met opnames van de popcultuur was nieuw en diende een specifiek verhalend doel: het was een nette draai aan het idee van mensen die proberen te communiceren met buitenaardse wezens, en het idee dat de Autobots begrepen het belang van onze popcultuur was grappig. Het leidde ook tot de emotionele climax van die film, toen Bumblebee zijn stem herwon en zijn wens uitte om bij Sam te blijven.
Maar de gimmick werd moe door de tweede film, Revenge of the Fallen, toen de stem van Bumblebee weer verdwenen was zonder echte uitleg, en uiteindelijk bleek Bumblebee iets meer verwant aan een huisdier dan een volledig uitgewerkt personage. Door hem opnieuw te maken als de dappere jonge Autobot-verkenner, zou hij er weer heel goed in worden gemaakt.
3 Maak Megatron een genuanceerder karakter
Megatron is een dikke vette niets in de Bay Transformers-films. Hij is een slechterik zonder persoonlijkheid die bestaat om de pyrotechnische chaos in gang te zetten die Bay in die film wil spelen. Hugo Weaving was zo ambivalent over de rol die hij berucht zei dat hij de films nog nooit had gezien of zelfs Bay had ontmoet. Megatron is het ergste zinloze filmmonster geworden.
Het hoeft niet zo te zijn. Er zijn veel genuanceerde, interessante versies van Megatron. De Beast Wars-versie is een charismatische schurk die wordt aangewakkerd door zijn woede dat hij in wezen een tweederangs burger is vanwege zijn afkomst. IDW vertelt momenteel misschien het definitieve Megatron-verhaal - in een naoorlogse Cybertron waar de Decepticons verloren, laat Megatron zich afvragen hoe hij ging van een goedbedoelde revolutionair naar een van de grootste oorlogsmisdadigers in de geschiedenis.
Er is een schat aan verhalen om van Megatron een boeiendere schurk te maken, en het zou de films zoveel rijker maken.
2 Ontwar de transformatoren uit de menselijke geschiedenis
Naarmate de Bay-films vorderden, is een van de manieren waarop ze hebben geprobeerd het conflict tussen de Autobots en Decepticons op aarde nieuw te houden, hun oorlog te verbinden met de menselijke geschiedenis. Dit resulteerde in het belachelijke idee dat de Egyptische piramides wapens vernietigen in Revenge of the Fallen. De Last Knight was veel gekker, wat suggereert dat de Transformers actief deelnamen aan de relatief moderne menselijke geschiedenis.
Dit is de ergste vorm van retconning (de praktijk om met terugwerkende kracht elementen toe te voegen aan een doorlopend verhaal). Het is lui en onnodig. Het verhaal van de Transformers is echt niet zo afhankelijk van de aarde, en deze tactieken lijken gewoon slechte excuses om uit te leggen waarom de Autobots en Decepticons nooit lijken te vertrekken. De geschiedenis van de Cybertronian-oorlog is rijk en interessant genoeg om op zichzelf te staan zonder enige hackneyed tackles op mythologie.
