De 20 slechtste films van 2017 (volgens Rotten Tomatoes)

Elk jaar wordt gevuld met geweldige films die ons herinneren aan het wonder en de vreugde die alleen in de bioscoop te vinden is. Sommige films zullen nog jaren worden herinnerd vanwege hun artistieke verdienste, creatieve visie en succesvolle uitvoering van die visie. Deze lijst gaat niet over die films.

In plaats daarvan is het tijd om ons te concentreren op de mislukkingen, de kerels, de goddeloze rotzooi die nooit had mogen worden vrijgemaakt voor vrijlating. Sommige films op deze lijst waren vanaf het begin duidelijk gedoemd, maar anderen hadden solide premissen of creatieve visies die op de een of andere manier verloren gingen in de Hollywood-filmmachine.

Hoe dan ook, ze crashten en verbrandden allemaal op de een of andere manier. Met dat in gedachten moeten lezers misschien echter meer doen dan alleen maar staren en gapen naar deze verschrikkelijke misfires.

Het kost enorm veel moeite om een ​​film te maken, zelfs een slechte, en zelfs zijn slechtste vermeldingen op deze lijst hebben zeker een aantal verzilverende kwaliteiten, of het nu conceptueel, thematisch is of een onderdeel van de uitvoering dat gewoon werkt op een geheel ander niveau van de rest van de film.

Anderzijds is het moeilijk om een ​​van deze films aan te bevelen aan iedereen, behalve de meest toegewijde cinefielen; ongeacht de goede bedoelingen en ongekende uren van hard werken, de films op deze lijst … Nou, ze zijn slecht, en we hebben de Rotten Tomatoes-scores om het te bewijzen.

Hier zijn de 20 slechtste films van 2017 (volgens Rotten Tomatoes).

20 Ghost in the Shell (46%)

Live-action-aanpassingen van geanimeerde werken zijn altijd een riskante propositie, maar het leek alsof er één eigenschap was die voor een soepele overgang zou zorgen, het Ghost in the Shell zou zijn.

Oorspronkelijk een manga, is de anime-versie van 1995 misschien wel de meest invloedrijke Japanse film buiten Godzilla, en de aparte stijl was enorm invloedrijk op de look en feel van The Matrix, die op zijn beurt de loop van de actiefilm in de 21e eeuw heeft helpen vormgeven..

Het is dan ook jammer dat de live-actieversie van Ghost in the Shell op zoveel niveaus faalde. Natuurlijk, het productieontwerp is top, maar het verhaal is ontdaan van bijna alle thematische resonantie en een witgekalkte Scarlett Johnansson wordt vreselijk gebruikt in de hoofdrol.

Zelfs de aanwezigheid van de grote "Beat" Takeshi Kitano kan Ghost in the Shell niet redden van de zielloze leiding van regisseur Rupert Sanders, die eerder de eveneens verwarrende Sneeuwwitje en de Huntsman regisseerde.

19 Justice League (40%)

Misschien wel het beste 'wat had kunnen zijn'-verhaal van 2017, het achter de schermen-verhaal van Zack Snyder en Joss Whedon's Justice League is al maanden belangrijk popcultuurnieuws. Uiteindelijk is de voltooide film een ​​manische puinhoop, in te veel richtingen getrokken door Snyder's oorspronkelijke visie, Whedons eigenzinnige aanraking en de bemoeizuchtige leidinggevenden bij Warner Bros.

Er is voor twee tot drie films aan content vastgelopen in de twee uur durende speelduur van Justice League en, ondanks momenten van schittering (zoals de voortdurende perfectie van Henry Cavill als Superman, CGI-snor-verwijdering niettegenstaande), is het eindresultaat een schizofrene rampzone, racend van plotpunt naar plotpunt als een aan elkaar genaaid Frankenstein-monster met een dissonante toon, ongelijk tempo en ongeadresseerde plotgaten.

Zou het beter zijn geweest als Warner Brothers zich volledig had gehouden aan Zack Snyder's oorspronkelijke visie? Misschien misschien niet. Het is onmogelijk om te weten. Misschien zou de film nog steeds slecht zijn geweest. Maar het zou in elk geval de film van Snyder zijn geweest en geen schaamteloos, vaag bedrijfsproduct.

18 decoupeerzaag (34%)

Om de zoveel tijd besluit Hollywood een lang slapende horrorfranchise nieuw leven in te blazen. Soms werkt het (Freddy Vs Jason), en soms werkt het niet (Scream 4). In het geval van Jigsaw, die probeerde de Saw-serie terug te brengen na een afwezigheid van zeven jaar, is het zeker niet gelukt.

De Saw-films hebben altijd een uniek complexe soap-operamythologie gehad als de ruggengraat van de serie, maar Jigsaw doet weinig om de bengelende plotdraden uit de originele serie op te lossen, in plaats daarvan kiest hij voor een niet-enthousiast run-of-the-mill-vervolg dat weinig doet om zijn eigen bestaan ​​te rechtvaardigen.

Sommige van de wendingen zijn mild interessant, maar er is absoluut niets hier dan nog niet eerder is gedaan en beter is gedaan in de eerdere films.

Simpel gezegd, Saw had zijn welkom al lang voor 2010 Saw 3D: The Final Chapter versleten. Het terugbrengen zonder franje en kleine fanfare heeft daar niets aan veranderd.

17 Monster Trucks (31%)

Monster Trucks had alles in huis om een ​​avontuurlijke familiefilm met een hoog concept te maken: de charmante Lucas Till schittert als een middelbare scholier die een monster in zijn vrachtwagen vindt.

Hij verbindt zich met het wezen, en gekke avonturen en high-adrenaline achtervolgingen volgen. Helaas voldoet Monster Trucks niet aan zijn weliswaar aanbiddelijke premisse en wankelt op bijna elk niveau.

Ondanks een indrukwekkende cast met Danny Glover, Holt McCallany, Jane Levy en Rob Lowe, voelt Monster Trucks nooit iets groters dan een piloot op tv.

De film heeft een verrassend groot budget van $ 125 miljoen, heel weinig daarvan is eigenlijk duidelijk te zien in de ho-brom actie beats van de film, en het hele ding voelt gewoon als een oppervlakkige afleiding voor zeer kleine kinderen. Monster Trucks had de volgende Transformers kunnen zijn. In plaats daarvan is het de volgende Max Steel.

16 Wonder Wheel (30%)

Woody Allen is altijd een hit-of-miss-schrijver / regisseur geweest, maar Wonder Wheel is gemakkelijk een van zijn meest belde films tot nu toe.

Ondanks het glorieuze gebruik van de pittoreske Coney Island-setting uit de jaren 1950, is het script voor Wonder Wheel een verf-op-nummer-affaire met weinig verbeeldingskracht of inhoud. Zelfs de uitzonderlijke casting (Kate Winslet! Juno Temple! Jim Belushi! Justin Timberlake!) Kan deze film niet van zichzelf redden.

Het is moeilijk te zeggen of Woody Allen zijn creatieve voorsprong heeft verloren. Voor elk Wonder Wheel en Hollywood Ending is er een Blue Jasmine en Midnight in Parijs.

Zijn creatieve output is zo niet te stoppen (hij heeft sinds 1982 minstens één film geregisseerd) dat hij niet stopt met denken als een script de moeite waard is om te filmen tot het al te laat is. Wonder Wheel probeert zich te verbergen achter zijn mooie visuals, maar het mocht niet baten: er zit gewoon geen vlees op de botten.

15 A Bad Moms Christmas (28%)

De originele Bad Moms, uitgebracht in 2016, bewees dat het filmaanbod voor vrouwen zo bloedarm was dat zelfs een middelgrote komedie met een R-rating een kassucces kon zijn als het letterlijk de enige film was die aantrekkelijk was voor zijn demografie.

Nadat het standaard standaard had gewonnen, kreeg een vervolg snel groen licht en in 2017 werd A Bad Moms Christmas uitgebracht.

Dit komische vervolg ziet het hoofdtrio van de eerste film (Mila Kunis, Kathryn Hahn en Kristen Bell) vergezeld door hun eigen moeders (Cheryl Hines, Susan Sarandon en Christine Baranski) voor een nieuwe ronde van ordinaire komische capriolen met R-rating.

De originele Bad Moms kon geen kaars houden zoals Bruidsmeisjes, maar het vervolg, ondanks zijn geïnspireerde casting, kan zelfs de lage balk van de eerste film niet bereiken.

14 King Arthur: Legend of the Sword (30%)

De legende van King Arthur is een miljoen keer verteld, maar Guy Arthur van King Ritchie: Legend of the Sword is misschien wel de ergste tot nu toe, en ook de grappigste, hoewel de komedie bijna volledig onbedoeld is.

De Cockney-stijl van Ritchie is gewoon niet geschikt voor de middeleeuwse fantasiesetting van King Arthur en de gerapporteerde prijs van $ 175 miljoen klinkt achteraf gezien als een slechte grap.

Het is zijn verdienste dat Charlie Hunnam er alles aan doet, en er zijn mensen die zich onvermijdelijk aangetrokken voelen tot het bizarre samenspel van stijlen en genres dat hier aanwezig is.

Ritchie's suikerrush-versie van de Arthur-legende is een zintuiglijke overbelasting van visuele overdaad en duivelse vrijheid - van alle films op deze lijst, King Arthur: Legend of the Sword is waarschijnlijk degene die het meest waarschijnlijk een cult-aanhang zal bereiken gewoon omdat we zo raar zijn.

13 Het boek van Henry (21%)

Jurassic World-regisseur Colin Trevorrow was verbonden om Star Wars: Episode IX te regisseren, maar ging uiteindelijk van het project af vanwege ambigue 'creatieve verschillen'. Na het kijken naar The Book of Henry, lijkt het erop dat Disney en Lucasfilm een ​​kogel ontweken door Trevorrow van het project te laten vallen.

Trevorrow streefde duidelijk hoog met The Book of Henry, over een geniaal kind en zijn ambities om mensen te redden en zijn wereld te veranderen. Het is een premisse met potentieel, maar het wordt bij elke beurt ondermijnd door een irritante zelfgenoegzaamheid en een overweldigende uitstraling van onverdiende diepgang.

De talloze plotwendingen hebben de gratie van een gestrande walvis en de hele film speelt beter als komedie dan als zogenaamd oprecht drama. Misschien moet Trevorrow gewoon bij dinosaurusachtervolgingen blijven.

12 Underworld: Blood Wars (20%)

Weinig mensen waren enthousiast voor een vijfde Underworld-film … Of een vierde, of een derde, of zelfs een seconde, maar dat heeft Screen Gems niet weerhouden zich over te geven aan de voortdurende soap opera capriolen van de confoundingly zelf-serieuze actiesaga.

De hele serie kan worden samengevat als "met leer beklede Kate Beckinsale schiettuigen in slow motion, " maar er is een onnodig grandioos en ham-overhandigd verhaal over de eindeloze oorlog tussen vampieren en weerwolven.

Het lijkt erop dat zelfs de meest toegewijde Underworld-liefhebbers niet geïnteresseerd waren in de voortdurende avonturen van Seline, omdat Underworld: Blood Wars zijn kassa-run als de minst winstgevende inzending in de serie beëindigde.

Misschien is het tijd om de serie te laten sterven, of op zijn minst een "Final Chapter" -behandeling te geven, zoals het geval was voor Resident Evil, een andere Screen Gems-actiefranchise.

11 Daddy's Home 2 (18%)

De originele Daddy's Home was geen goede film. Ondanks het komische duo van "Marky" Mark Wahlberg en Will Ferrell, die absoluut hun komische chemie bewees met The Other Guys uit 2010, slaagde die "dad-vs-stepdad" -komedie er niet in om die magie te heroveren.

De film was te afhankelijk van goedkope gags en juveniele capriolen in plaats van echte humor, maar slaagde er toch in om een ​​nette winst te maken aan de kassa.

Natuurlijk, omdat er geen gerechtigheid is in deze wereld, kreeg Daddy's Home een vervolg, en The Other Guys niet. Ondanks het toevoegen van de aanzienlijke talenten van John Lithgow, John Cena en Mel Gibson, is Daddy's Home 2 op de een of andere manier zelfs slechter dan het origineel, met minder grappen, opnieuw ingehouden verhaalbeats en een complete verspilling van zijn indrukwekkende cast.

Vermoedelijk zal Daddy's Home 3 Al Pacino als de vader van Mel Gibson en Christopher Plummer als de vader van John Lithgow bevatten, en op de een of andere manier nog minder grappig zijn dan deze cynische stinker.

10 All Eyez On Me (18%)

Een biopsie van Tupac Shakur is al heel lang aan de gang, en degenen die wachten op een onthullende en intieme kijk op het leven en de tijden van een van de belangrijkste rappers aller tijden … zullen gewoon moeten blijven wachten.

All Eyez On Me doet geen recht aan de legendarische kunstenaar, maar heeft in plaats daarvan alle gravitas van een film gemaakt voor televisie, met onbekwaam dialoog en een complete verspilling van de leidende man Demetrius Shipp Jr., die het evenbeeld is van Shakur. Helaas is zijn gebrek aan acteerervaring duidelijk zichtbaar in zijn saaie uitvoering.

Achteraf gezien is het enige interessante gezicht van All Eyez On Me het casten van Jamal Woolard als Notorious BIG, waarmee hij zijn rol bekritiseert van eerdere underwhelming hip-hop biopic, Notorious.

9 Het huis (17%)

Een slim uitgangspunt en een geweldige cast konden The House niet redden van kritische en commerciële ondergang. Will Ferrell en Amy Poehler schitteren als ouders die besluiten geld in te zamelen voor het collegegeld van hun dochter door een illegaal casino in hun huis te openen.

Het huis had zoiets kunnen zijn als een opvolger van de Sisters van 2015, die Poehler combineerde met mede-SNL-aluin Tina Fey terwijl ze eeuwenlang een huisfeest gaven. Sisters is een vrolijke komedie met oprechte momenten en meeslepende personages. Het huis is eenvoudig gezegd niet.

Het huis heeft niets waardevols opgeleverd, maar hopelijk zullen Poehler en Ferrell in de toekomst samenwerken, omdat ze allebei ongelooflijk grappige en getalenteerde artiesten zijn - het is deze keer gewoon niet gelukt.

8 The Dark Tower (16%)

Het publiek wacht al jaren op een aanpassing van de vereerde Dark Tower-sage van Stephen King. Oorspronkelijk opgezet als een multimedia-epos dat verteld moest worden op film en televisie, de voltooide film duurde een bloedarme 95 minuten en bevatte praktisch geen van de thematische grandeur of omvang van het originele epische boek van Stephen King.

Van hun kant zijn in elk geval Idris Elba en Matthew McConaughey onderhoudend als respectievelijk de Gunslinger en de Man in Black, maar de actie, hoewel niet zonder zijn vluchtige momenten van opwinding, is over het algemeen onbegrijpelijk en slecht geënsceneerd. Het eindresultaat is verspilling als een aanpassing van King's werk en als een op zichzelf staande actiefilm.

Naar verluidt is er nog een televisieversie van The Dark Tower in ontwikkeling, maar er wordt gemeld dat deze de film volledig zal negeren.

7 De mummie (16%)

De iconische monsters van Universal Studios zijn al lang te laat voor een revival op groot scherm, en The Mummy was gepland als het eerste hoofdstuk in een gedeeld universum bestaande uit filmische legendes zoals Dracula, Frankenstein, The Invisible Man en The Creature from the Black Lagoon.

Helaas was The Mummy, de geplande eerste inzending in de serie, een enorme kritische en commerciële teleurstelling. Verscheurd tussen een horrorfilm, een actie-epos en een enkel hoofdstuk van een groter geheel, slaagt The Mummy erin om bij al deze taken te mislukken.

Zelfs de aanwezigheid van Tom Cruise en Russell Crowe kan The Mummy niet redden van een luie poging om een ​​filmisch universum te laten bestaan, in plaats van er een te bouwen met een gevoel van doel voorbij de eindeloze Hollywood-zoektocht naar meer geld.

6 Transformers: The Last Knight (15%)

De Transformers-films van Michael Bay zijn volgens de meeste accounts verschrikkelijk. Ze zijn ook notoir kritisch. Age of Extinction van 2014, tot dan toe het dieptepunt van de serie, slaagde er nog steeds in om meer dan een miljard dollar op te halen bij de wereldwijde kassa.

Het lijkt er echter op dat het publiek eindelijk moe is van de hersenloze actie van Bay en de zware mishandeling van de iconische robothelden van Hasbro. Transformers: The Last Knight was een gecertificeerde box office-bom, met een binnenlandse omzet van slechts $ 130 miljoen.

Het heeft wereldwijd wat gezicht bespaard met een laatste winst van $ 605 miljoen, maar gezien het enorme budget van $ 217 miljoen en de opgebouwde marketingkosten, is het waarschijnlijk dat The Last Knight in het beste geval slechts nauwelijks een break-even heeft weten te behalen.

Kunnen ze voor de volgende Transformers niet gewoon de menselijke karakters volledig weggooien en zich volledig richten op het ontwikkelen van het Autobots-publiek dat in de eerste plaats te zien is?

5 De Emoji-film (9%)

Er is geen rationele verklaring voor The Emoji Movie, de poging van Sony Pictures om die kleine smileygezichten van smartphones om te zetten in geanimeerde filmhelden met persoonlijkheden, hoop, dromen en karakterbogen.

De Emoji-film was vanaf het begin gedoemd, maar de voltooide film was nog erger dan elke criticus had kunnen voorzien.

Wanneer de creatieve put droogloopt, proberen wanhopige studio-managers van alles een film te maken. Het is onduidelijk of deze geanimeerde komedie gewoon een slechte film is, of een postmodern commentaar op cynisme in Hollywood en een vernietigende aanklacht tegen een industrie die bereid is om $ 50 miljoen in een humorloze farce te stoppen zonder verzilverende kwaliteiten die verder gaan dan het genadeloze bespotten van zijn zeer premisse.

Het is waarschijnlijk gewoon een slechte film.

4 The Nut Job 2: Nutty By Nature (9%)

Tussen Transformers, Jigsaw en Rings (maar daarover later meer) was 2017 absoluut het jaar zonder betekenis vervolg, hoewel je gemakkelijk zou kunnen concluderen dat dit bijna elk jaar het geval is. Een vervolg dat absoluut niemand zag aankomen was The Nut Job 2: Nutty By Nature.

Herinnert iemand zich de eerste Nut Job? De geanimeerde heist-komedie met antropomorfe achtertuindieren was geheel onopvallend en volledig verstoken van verbeelding, maar het was een middelmatige bespreekbureau, dus een vervolg werd in ontwikkeling gebracht.

Net als de Sharknado-films is de beste grap van The Nut Job 2: Nutty By Nature de titel. Vanaf daar wordt The Nut Job 2 naar beneden getrokken door lui schrijven, jeugdige humor en tweederangs animatie … net als Sharknado.

3 ringen (7%)

Denk aan de ring? Als een Japanse horror remake geregisseerd door Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean), werd The Ring gelanceerd aan het einde van het VHS-tijdperk, en de hoofdschurk van de horror-serie was een geest gevangen in een videoband. Het was een andere tijd.

Ondanks het potentieel om de serie opnieuw relevant te maken in het tijdperk van YouTube, SnapChat en Instagram, speelt Rings alleen vluchtige lippendienst voor die mogelijkheid, in plaats daarvan zich te wentelen in een put van generieke horrortropen, plotgaten en goedkope sensaties, om zeg niets van een ernstig onderbenut Vincent D'Onofrio.

Rings is een cynische cash grab. Het probeert niet om The Ring opnieuw relevant te maken; het vraagt ​​het publiek alleen om te geloven in de mogelijkheid dat het dit zou kunnen doen, en slaagt er dan doelbewust niet in om bij elke beurt te leveren.

Het zou beter gediend hebben als een rechtstreekse videofilm, en zelfs dan zou het nog steeds een verspilling van tijd en geld zijn geweest voor alle betrokkenen.

2 Tyler Perry's Boo! 2: A Madea Halloween (6%)

De films van Tyler Perry zijn onschadelijk en goedaardig, maar zijn Madea-shtick werd ongeveer tien jaar geleden gespeeld en Boo! 2 brengt niets nieuws aan tafel, en zelfs de meest toegewijde fans werden in de steek gelaten door de tweede Halloween-film van Madea.

Tyler Perry heeft het potentieel om serieus genomen te worden door critici, en verschillende van zijn werken, zoals The Family that Preys en I Can Do Bad All By Myself, hebben geflirt met mainstream-succes, maar misschien kan de filmmaker zichzelf gewoon niet helpen.

Het is alsof er een ongeziene externe kracht is die ervoor zorgt dat hij zijn films opvult met onnodige en niet grappige komische raaklijnen en te veel hoeken snijdt in termen van productiewaarden.

Dat is tenminste geen probleem met Boo! 2. Niemand zou dit ooit verwarren met een film met verzilverende kwaliteiten.