Schrijver, regisseur en producent M. Night Shyamalan heeft een ongelooflijk slechte rap gekregen, zijn snelle opkomst uit 1999's The Sixth Sense onverwachts omgezet in een langwerpige en martelende crashlanding. Hij verloor de creatieve controle van de filmstudio's en hij zag een bijna constante stortvloed van kritieke lofzangen over zijn carrière, inclusief die van onszelf.
Het is niet alsof de critici geen munitie hebben om hun aanvallen te ondersteunen; De laatste twee theatrale uitstapjes van Shyamalan in de stoel van de regisseur, The Last Airbender (2010) en After Earth (2013), waren onmiskenbare rampen, en de laatste helft van zijn filmografie is over het algemeen niet zo gepolijst of verfijnd als de eerste.
Maar elke filmmaker heeft recht op een slechte inzending - of een slechte reeks inzendingen, in het geval van de meeste - op zijn cv, inclusief de anders eerbiedwaardige Steven Spielberg. En, net als Spielberg, is er geen reden waarom de 45-jarige regisseur het niet kan omdraaien en opnieuw in het rijk van de kwaliteitsfilm terecht kan komen. (Men zou zelfs kunnen beweren dat het al begint te gebeuren, met de resultaten van de recente televisieminiseries Wayward Pines en met de vroege beoordelingen voor zijn volgende speelfilm, The Visit , die vandaag opent.)
En, net als bij de meeste menselijke inspanningen (vooral in de politiek), is er ook de kleine kwestie van publieke perceptie die de feiten van de zaak in het achterhoofd haalt. Het is tijd om het record recht te zetten met onze 9 Reasons M. Night Shyamalan Is een geweldige filmmaker.
10 Hij ontketent geweldige uitvoeringen van zijn acteurs
Het is één ding om toptalent aan te trekken - iets dat Shyamalan tot op de dag van vandaag nog steeds weet te doen - maar het is iets anders om er uitvoeringen uit te halen die dynamisch, echt en, vooral, fris zijn. Bruce Willis had een van zijn allereerste emotioneel kwetsbare, niet-actiesterren in Sixth Sense , waarmee hij de weg vrijmaakte voor nog veel meer vergelijkbare rollen in de loop van het afgelopen anderhalf decennium; Night ontdekte - toen dramatisch uitgedaagd - Bryce Dallas Howard met haar hoofdrol in The Village (2004); Mel Gibson leverde een optreden op dat zowel ingetogen als teder was in Signs (2002). Zelfs Mark Wahlberg's dweeby, ah-shucks draaien als Elliot Moore in The Happening (2008) is pitch-perfect voor een film die bedoeld is als een liefdevol eerbetoon aan horrorfilms uit de jaren 70.
De naam van M. Night Shyamalan is nu misschien giftig in zowel Hollywood als in bioscopen, maar het is gemakkelijk te begrijpen waarom acteurs misschien nog steeds aangetrokken zijn om met hem samen te werken - hij heeft consequent delen aangeboden die niet binnen het gebruikelijke bereik van het meeste A-lijsttalent vallen.
9 Zijn films hebben een geweldige sfeer
De films van Shyamalan, van Unbreakable (2000) tot The Happening tot, met name, The Village , ademen gewoon sfeer uit, alsof het gewoon van het scherm kan druppelen. Het is buitengewoon moeilijk in de hedendaagse, met geweld verzadigde populaire cultuur, bijvoorbeeld om een simpele messtoot een collectieve zucht van het publiek te laten krijgen, of om een figuur die gewoon over het scherm loopt, rillingen over de rug van de kijker te sturen, maar dit is precies wat Village en Signs respectievelijk wisten te doen - en het is allemaal te danken aan de enorme onderdompeling die de films weten te construeren.
Night is in dit opzicht misschien wel een van de meest getalenteerde filmmakers van deze generatie, die daar bovenaan staat met de sfeer van Christopher Nolan's Memento of Insomnia (beide uitgebracht naast Shyamalan-films, voor iedereen die thuis speelt).
En ondanks enkele besliste gasten in dit verband met Airbender en After Earth , lijkt dit jaar een terugkeer naar een meeslepende vorm, waarbij Wayward Pines en The Visit erin zijn geslaagd om al publiek te trekken met hun teasertrailers.
8 de verbazingwekkende cinematografie
Er is een reden waarom one-shots (waarin een scène zich afspeelt zonder bezuinigingen) zelden worden gebruikt op de grote of kleine schermen: ze zijn bijna onmogelijk te orkestreren, waarvoor de cast en de cameraman nodig zijn - samen met eventuele bijbehorende rekwisieten of speciale effecten - om volledig synchroon te zijn. Als zodanig is het verbazingwekkend om te zien hoe vaak Night deze gebruikt in zijn (eerdere) films; het schot van een shellshocked Bruce Willis die wordt uitgecheckt na het openingsongeluk van Unbreakable terwijl een patiënt op de voorgrond bloedt, kan de filmtaart maken, maar er is voldoende gezelschap. (Inderdaad, deze scène is slechts een van de vele humaniserende aanrakingen die ervoor zorgen dat die vroege stripboek-geïnspireerde film zich onderscheidt van de huidige oogst van aanpassingen met een hoog spektakel.)
Shyamalan's scherpe filmische oog gaat echter verder dan 'oners'. De reflecties in de deurknop van The Sixth Sense , de mooie (en griezelige) foto's van bomen en gras in Happening , de openingsmontage in Village - het zijn allemaal perfecte voorbeelden van Filmmaking 101, van compositie tot verlichting.
7 de geweldige combinatie van humor en drama
Schrijver-regisseur Joss Whedon wordt vaak geprezen om zijn vermogen om tegelijkertijd drama en komedie te hanteren, door het ene te gebruiken om het andere te verhogen. Hoewel M. Night Shyamalan niet zo vaak drinkt als de volleerde Whedon, is hij in staat om het net zo effectief te doen. Het uitgangspunt van The Happening is een luchtige, tongzuigende draai aan het horrorgenre - die niets doet aan zijn vele grizzly momenten of de angst die kan ontstaan met de plotselinge verschijning van een man die achteruit loopt.
En Signs zit boordevol heerlijk grappige momenten, variërend van Mel Gibson, de vervallen dominee, een spontane bekentenis in de drogisterij tot Joaquin Phoenix die een hoed van aluminiumfolie draagt (natuurlijk om te voorkomen dat de aliens zijn gedachten lezen). Inderdaad, de film kan heel goed als een komedie worden beschouwd als het niet om zijn nog effectievere vermogen was om spanning te creëren - een vrij zeldzaam en organisch voorval in de cookie-snijmachine die Hollywood is.
6 Zijn no-sequels regel
Dit punt is tegelijkertijd de meest opmerkelijke en de minst kritieke vermelding op deze lijst. Hoewel het waar is dat Hollywood de top heeft bereikt - of is dat het dieptepunt? - vanwege zijn onwil om originele films uit te brengen, wat resulteert in een letterlijk eindeloze reeks franchises, is het ook waar dat de vaste weigering van een regisseur om een geval van sequelitis aan te gaan meer een kwestie is van persoonlijke overtuiging dan een voorbeeld van filmmaker talent. Toch moet het vermogen van Shyamalan om zich te houden aan nieuwe verhalen worden geprezen (zelfs als die verhalen televisie-aanpassingen zijn of het scenario van een ander individu).
Dit punt, zo blijkt, is misschien wel het kortstlevende punt in onze litanie: de enige uitzondering op het no-rules-beleid van Night is Unbreakable , dat oorspronkelijk het leven begon als de eerste act van een veel groter scenario. Met zowel de regisseur als de cast over hun bereidheid om dat verhaal terug te halen - en met premium televisie nu een sterke factor in de vergelijking - kan het krijgen van een vervolg (of twee) waarschijnlijker zijn dan ooit tevoren, waardoor zijn einde komt originaliteit streep.
5 originaliteit
Een van de grootste kenmerken van een meesterverteller, ongeacht zijn medium of genre, is de mogelijkheid om een unieke invalshoek te bieden op platgetreden verhaallijnen. Dit is waar Shyamalan consequent uitblinkt: Sixth Sense is een van de beste spookfilms ooit gemaakt; Unbreakable is een van de grootste stripfilms tot nu toe; The Happening is een van de meest inventieve hommages die ooit zijn gezien - en ze blinken allemaal uit dankzij een ietwat uit het midden geplaatst perspectief, waardoor de geest de hoofdrolspeler is, de superheld verrast dat hij in een stripverhaal zit, de hulde een originele draai in plaats van een professional forma remake.
Wat meer is, deze originaliteit borrelt naar elk van de andere aspecten van Night van het filmmaken, en helpt zijn onberispelijke cinematografie uit te leggen, zijn vermogen om zinvolle uitvoeringen uit zijn cast te halen, en zijn vastberaden tempo en heerlijk gastvrije soundtracks (meer hierover in een oogwenk).
4 Zijn gevoel van pacing
Opzettelijk, onverzettelijk en nauwkeurig zijn drie woorden die de pacing van M. Night Shyamalan perfect beschrijven. De vastberadenheid van de progressie van zijn verhalen, zowel op het macro-niveau van de drie-act structuur en het microniveau van individuele scènes, is zo veeleisend dat het hem in dezelfde marge brengt als filmmakers zoals Mamoru Oshii en Stanley Kubrick (hoewel hij een beetje valt kort van de pure schittering van deze filmische genieën).
Wat bewijs nodig? Laten we bijna het geheel van Unbreakable nemen , te beginnen met die openingsreeks van treinen en helemaal doorgaan naar de klimatologische confrontatie tussen David Dunn en Elia Price - de stille intensiteit stuwt de personages, stuwt de camera, stuwt de verschillende thematische motieven. Het ritme van zijn verhalen is stil effectief, zelfs als de films zelf dat niet zijn (we kijken naar jou, Lady in the Water ).
Het is een waarheid om te zeggen dat subtiliteit (grotendeels) een dode kunst is in Hollywood, maar Shyamalan bewijst dat het nog steeds springlevend is, zelfs als het wispelturig is.
3 de beruchte wendingen
Ja, Night's twist-eindes zijn cliché geworden, maar er zijn drie belangrijke aandachtspunten met betrekking tot deze popcultuurmeme.
Eerst en vooral is het gebruik van de Twilight Zone- achtige climaxen samengevoegd; slechts drie van de acht (grote) films van Shyamalan hebben ze te zien gekregen, waardoor hun invloed in het beste geval op zijn best buiten is.
Ten tweede, de onevenredige aandacht besteed aan de "wat een twist!" eindes beroven hen niet van hun vindingrijkheid of vakmanschap; Sixth Sense en Unbreakable , bijvoorbeeld, hebben nog steeds grote uitbetalingen die dramatisch bevredigend zijn. En zelfs als de meervoudige wendingen van Village niet het meest verhalende zijn, zijn ze nog steeds conceptueel interessant - een niet onbelangrijk compliment.
Ten slotte, zoals Shyamalan zelf de afgelopen 16 jaar vaak heeft opgemerkt, zijn zijn films niet gewoon twee uur einde - er zijn veel meer aan zijn verhalen dan alleen een gigantische opbouw van één opeenvolging van vijf minuten. Het is belangrijk om dit in gedachten te houden bij het objectief beoordelen van de verdiensten - of het ontbreken daarvan - van zijn verhalen.
2 originele scores van James Newton Howard
James Newton Howard is de jarenlange medewerker van M. Night Shyamalan, die alle acht van zijn films heeft gescoord, en de componist slaagt er meestal in om zelfs te slagen als zijn filmmaker niet doet (zoals het geval is met zowel Airbender als After Earth ): zijn soundtracks zijn vaak lyrische, melodieuze stukken, net zo auditief als de beste uitstapjes van Night zijn visueel meeslepend. Er is geen beter voorbeeld dan The Village , dat de beste score heeft voor elke Shyamalan-film; het is gelijke delen zacht en spannend, ontroerend en eng. Het is absoluut een download waard.
Wat zo'n consistent facet van Night's filmografie opmerkelijk maakt, is echter het proces waardoor hij Howard erin slaagt zijn beste werk te produceren: het is niet ongebruikelijk dat laatstgenoemde een scenario krijgt voordat de productie is begonnen, waardoor de muzikant extra tijd om de thema's en leidmotieven te ontwikkelen die het afgewerkte product zullen opvullen. Tegen de tijd dat alles is gezegd en gedaan, is de muziek een zeer verfijnd element dat het voltooide werk met verschillende orden van grootte verhoogt.
1 Conclusie
Als je deze lijst doorloopt, kun je gemakkelijk zien hoe een handvol foto's van M. Night Shyamalan steeds vaker worden gesignaleerd: The Sixth Sense , Unbreakable , Signs , The Village en zelfs The Happening . Nadat Lady in the Water zijn grootste mislukking was geworden, is het duidelijk dat er twee ontwikkelingen met Shyamalan zijn gebeurd: hij vond het beide buitengewoon moeilijk om een van zijn persoonlijke projecten in productie te brengen met een grote studio en verloor het vertrouwen in zijn vermogen om dit te doen in een kwaliteit manier.
Dit is toen zijn overlevingsinstinct in werking trad - er zijn maar weinig dingen moeilijker dan zijn carrière in Hollywood doen herleven - en dit is toen hij uit de rails liep en begon te accepteren welke projecten voor het eerst op zijn weg werden gegooid tijdens zijn stint als regisseur. Als er een duidelijke les is van zowel The Last Airbender als After Earth , is het dat Night het beste werkt bij het ontwikkelen van zijn eigen materiaal en bij het vertrouwen op zijn eigen instincten als verteller, of de grotere populaire cultuur daarop is afgestemd of niet.
De regisseur heeft al gezegd dat het kiezen van de kleinere, meer onafhankelijke route - zoals hij deed voor The Visit - de weg is die hij het meest wenst te nemen, wat een veelbelovend teken is. Mocht Shyamalan in staat zijn om zijn filmgroef terug te krijgen, dan zal hij voor zichzelf een vaste plek bij filmwetenschappers opbouwen, zelfs als de grillen van de publieke opinie hem nooit meer opwarmen.
Niet eens met onze beoordeling? Heb je je eigen favoriete voorbeeld van het talent van Shyamalan? Zorg ervoor dat je in de reacties hieronder klinkt.
