Wie wist dat Charlie Kaufman een meeslepend liefdesverhaal kon schrijven? Jim Carrey en Kate Winslet zijn perfect gecast in deze film, en de Oscar-nominatie van Winslet was welverdiend. Het schrijven, regie en acteren zijn allemaal top.
Hoe gelukkig is het lot van de onberispelijke vestal!
De wereld vergeet, door de wereld vergeten.
Eeuwige zonneschijn van de vlekkeloze geest!
Elke bid wordt aanvaard en elke wens treedt af.
- Alexander Pope, van zijn gedicht Eloisa tot Abelard
Allereerst moet ik een erkenning geven. Historisch gezien vond ik het werk van Charlie Kaufman niet echt leuk. Begrijp me niet verkeerd; Ik hou van films die me aan het denken zetten, ik hou van films die conventies tarten, ik hou van gedraaide films en ik hou van een doordachte, goed geschreven dialoog. Kaufman doet het in alle opzichten goed, maar om welke reden dan ook heb ik zijn schrijfstijl nooit echt "gekregen". Ik haatte het zoveel John Malkovich te zijn dat ik halverwege de film moest stoppen. Original? Ja, maar ik snapte het niet. Ik hoefde geen aanpassing te zien; het sprak me helemaal niet aan. Maar deze film deed het. Ik was een beetje terughoudend om het in het theater te zien, omdat ik wist dat het een mind trip zou worden (en vertrouw me, dat is het). Maar tegen de tijd dat het op dvd kwam, wist ik dat ik het moest zien, en ik moet toegeven dat ik echt verrast was hoeveel ik ervan genoot.
Het verhaal speelt zich af in de regio Long Island, New York, en begint met Joel Barish (gespeeld door Jim Carrey) naar een treinstation. Op het allerlaatste moment besluit hij over te stappen. In de trein ontmoet hij een vrijgevochten vrouw genaamd Clementine (gespeeld door Kate Winslet). Hoewel de eerste ontmoeting een beetje ongemakkelijk is, begonnen ze het al snel en begonnen ze een relatie. De film slaat snel de details van de relatie over (voorlopig) en gaat meteen door naar de fase na het uiteenvallen. Joel is er kapot van omdat Clementine hem niet meer wil zien. Het blijkt dat Clementine niet eens weet wie Joel is. Nadat zij en Joel een belangrijk argument hadden, ging ze naar een medische kliniek genaamd Lacuna om hem uit haar geheugen te laten wissen. Gekwetst en boos besluit Joel dat hij Clementine ook niet wil onthouden, dus gaat hij naar het Lacuna-kantoor om dezelfde procedure te volgen.
Klinkt eenvoudig genoeg - Clementine vergeet Joel, Joel vergeet Clementine en het leven gaat door, toch? Nou ja en nee. Gedurende de film wordt het publiek gedwongen zich af te vragen of mensen hun herinneringen echt kunnen laten wissen, vrijwillig of niet. Het andere belangrijke probleem is dat Joel zich tijdens het wissen van het geheugen realiseert dat hij nog steeds om Clementine geeft, dus besluit hij dat hij zijn herinneringen niet wil laten wissen. Tegen die tijd is het te laat om terug te gaan, dus probeert Joel zijn herinneringen te veranderen zodat hij ze kan bewaren. Zal Joel zich Clementine kunnen herinneren? Zelfs als hij dat doet, wat gebeurt er met de relatie, nu Clementine een nieuw vriendje heeft en Joel niet meer herinnert?
Wat ik erg leuk vond aan de film was hoe goed de relatie tussen Joel en Clementine werd afgebeeld. Ze vechten niet altijd, en ze leven ook niet altijd in gelukzaligheid. De relatie kent zijn ups en downs, net als alle relaties, en het is interessant om te zien hoe hun argumenten de relatie kunnen vernietigen of verbeteren, afhankelijk van het scenario. De film heeft ook verschillende bijverhalen, voornamelijk gecentreerd rond de levens en persoonlijkheden van de Lacuna-medewerkers terwijl ze werken aan het wissen van Joel. Wat me in de steek had, was dat ze geen respect hadden voor Joel's huis of zijn bezittingen. Ze eten zijn eten, nemen wat ze willen en vernietigen in feite de plaats zonder er nog even over na te denken. Omdat ik de afgelopen maanden aannemers in en uit mijn huis had gehad, vond ik die scènes hilarisch.
Eerst wist ik niet goed hoe ik de zijverhalen van de Lacuna-staf moest nemen. Aanvankelijk dacht ik niet dat ze daar thuishoorden; Ik vond dat de film zich moest richten op de relatie tussen Joel en Clementine. Maar naarmate de film vorderde, begon ik me te realiseren dat de stafmedewerkers (gespeeld door Mark Ruffalo, Elijah Wood, Kirsten Dunst en Tom Wilkinson) net zo verpest waren als Joel en Clementine, zo niet meer. Inderdaad, het publiek wordt op verschillende punten in de film gevraagd zich af te vragen of het Lacuna-personeel misschien baat heeft bij een geheugenverwijdering, of op zijn minst enige psychiatrische begeleiding.
De belangrijkste reden waarom ik deze film geen perfecte vijf sterren heb gegeven, is vooral omdat ik dacht dat de afbeeldingen van de nevenrelaties tussen de Lacuna-medewerkers veel minder aantrekkelijk waren dan de relatie tussen Joel en Clementine. Een kleine nitpick? Je betcha, maar voor een film om vijf sterren van mij te krijgen, moet het echt het park uit raken. Hetzelfde gebrek aan dwingende relaties weerhield me ervan om meer van John Malkovich te genieten dan ik. Afgezien daarvan vond ik Eternal Sunshine uitstekend en ik raad het ten zeerste aan. Ik ben van plan dit aan mijn dvd-verzameling toe te voegen. Het schrijven, handelen en regisseren waren top. De Oscar-nominatie van Kate Winslet en de Oscar-overwinning van Charlie Kaufman waren welverdiend.
