Toen Walt Disney zijn plannen voor Fantasia in praktijk bracht, was zijn oorspronkelijke plan om van Fantasia een regelmatig evenement te maken dat voortdurend veranderde en evolueerde. Nieuwe muziekstukken, nieuwe animatiestijlen en nieuwe toevoegingen elke keer dat de filmserie evolueerde. Het zou minder een film en meer een evenement zijn.
Helaas is de visie van Walt nooit uitgekomen, maar we kregen wel een vervolg op de originele Fantasia in 1999. Fantasia 2000 is misschien wel een nieuwe en verbeterde concertfunctie voor een meer eigentijds publiek. De film bevat een breder scala aan muziek en zelfs verschillende animatiestijlen met CGI-graphics. Dit was wat Walt wilde, en we zijn hier vandaag om te zien hoe de verschillende sequenties van de film met elkaar vergelijken. Dit is Fantasia 2000 gerangschikt.
8 Symfonie nr. 5
Vergelijkbaar met hoe "Toccata En Fuge" een experimenteel abstract stuk was om de originele Fantasia te openen, neemt Beethovens "Symfonie Nummer 5" een vergelijkbare weg maar neemt een meer tastbaar verhaal op. Bekend als "vleermuizen en vlinders", maakt het eerste segment gebruik van kleuren en fractale vormen verbeelden het avontuur van twee vlinders terwijl ze rondfladderen in een geometrische wereld. Hoewel niet zo abstract als "Toccata En Fuge", was het stuk toch een beetje aan de psychedelische kant.
"Symfonie nummer 5" begint onze lijst niet omdat er iets mis mee is, maar omdat het een onbesliste creatie lijkt te zijn. Wil het een abstract experiment zijn zoals zijn voorganger, of wil het een duidelijk verhaal vertellen? Het probeert beide te doen, maar er zijn mensen die beweren dat dit niet nodig is. Dat gezegd hebbende, het is nog steeds een interessante manier om de film te openen.
7 Carnaval der dieren
We zullen dit segment een beetje speelruimte geven, vooral omdat we het leuk vinden om James Earl Jones te horen zeggen: "Wat zou er gebeuren als je een jojo aan een groep flamingo's gaf?" Zei flamingo's zijn de sterren van "Carnival of the Animals" van Camille Saint Saens, en hoewel de reeks leuk en plezierig is, is het ook ongelooflijk dom voor zoiets als Fantasia.
Begrijp ons niet verkeerd, de volgorde is echt goed gedaan, plezierig en past absoluut perfect bij de muziek. Maar wanneer je een reeks als deze koppelt aan iets als "Pastorale symfonie" of zelfs de reeks "Pines of Rome", is het een beetje maf. Het is een geweldige manier om je kinderen kennis te laten maken met deze muziekstukken, maar de volwassenen vinden het misschien ontbreekt.
6 dennen van Rome
Twee woorden, ruimtewalvissen. Deze reeks van Ottorino Respighi's "Pines of Rome" had Fantasia 2000's antwoord op Beethovens "Pastoral Symphony" kunnen zijn, maar gelukkig dachten de Disney-animators anders en besloten ze ons dit epische verhaal te geven met vliegende bultruggen. We weten niet waarom er bultruggen door de ruimte vliegen, maar we vinden het niet erg.
Dit is een bijna perfecte reeks voor zoiets als een Fantasia-film. Hoewel de grafische afbeeldingen misschien wat gedateerd zijn volgens de huidige normen, is de schaal van de geanimeerde wereld en de bijbehorende score absoluut fenomenaal. Het verhaal is minimaal maar begrijpelijk, de personages zijn sympathiek en het algemene effect is een mix van epische en droomachtige fantasie. Het is een prachtige reeks, maar misschien niet voor iedereen.
5 Rhapsody in blauw
Met "Rhapsody in Blue" van Gershwin hebben we het allereerste jazzstuk dat in een Fantasia-film wordt opgenomen. Aan de hand van de stilistische schetsen van cartoonist Al Hershfield brengt de reeks hulde aan de muzikale en visuele stijlen van het oude New York. Voor veel kijkers is dit misschien de eerste keer dat ze dit muziekstuk horen, en we kunnen geen betere manier bedenken om het te introduceren dan via deze prachtige blauwe reeks.
Met een grillige visuele stijl, een brullende jazz-achtergrond en een cast van kleurrijke personages die het publiek kan herkennen en aanbidden, is "Rhapsody in Blue" een alternatief voor de Fantasia-bibliotheek die we eerlijk alleen konden bekijken. Het is een vleugje modern gecombineerd met de klassiekers, waar we 100% achter staan.
4 De tovenaarsleerling
Is het vals spelen om een eerder weergegeven reeks opnieuw te gebruiken voor een nieuwe film? Misschien, maar omdat zijn sterren onze favoriete muiswizard zijn, laten we hem glijden. Omdat Mickey in zijn tovenaarsuitrusting praktisch het gezicht van Fantasia is, kan Disney hem op geen enkele manier in de nieuwere film opnemen. Hoewel het een vernieuwing is van wat de eerste film iconisch maakte, zouden we liegen als we zeiden dat we het niet leuk vonden om ernaar te kijken.
Over deze reeks kan niets echt nieuws worden gezegd. Het is een aanpassing van het verhaal van de tovenaarsleerling met in de hoofdrol Mickey Mouse, genoeg gezegd. We houden van de fantasie-elementen, het psychedelische gebruik van kleur, Mickey die de kosmos bestuurt met een magische hoed, het is allemaal al eerder gedaan. Dat gezegd hebbende, het was toen iconisch, het is nu iconisch, en geen nieuwe reeks zal dat ooit van de hoofdmuis zelf wegnemen.
3 Pianoconcert nr. 2, Allegro, Opus 102
Als die titel te mondvol is, verwijs er dan gewoon naar met de Fantasia 2000-naam 'The Steadfast Tin Soldier'. Deze reeks is in wezen het antwoord van de 2000-film op "The Sorcerer's Apprentice". Het is een muziekstuk waar het verhaal voor het eerst kwam, en de score past prachtig als een handschoen in het sprookje van Hans Christian Andersen.
Deze reeks kan in één woord worden samengevat, charmant. We zouden liegen als we zeiden dat dit niet een van onze absolute favoriete sequenties in het Fantasia-universum was. Van de bloeiende romantiek tussen de speelgoedsoldaatje en de ballerina tot de pure waanzin die de boze Jack-in-the-box is, het stuk is een betoverend muzikaal sprookje dat we bij herhaling konden zien.
2 De Firebird Suite
"The Firebird Suite" is een mythologisch epos met een animatiestijl die net zo krachtig is als de muziek die het tot leven brengt. Zoals Angela Lansbury het zo mooi omschreef, het is een verhaal over geboorte, dood en vernieuwing. Het verhaal gaat over een prachtige lentesprite, een nobel hert en een slechte Phoenix die het leven en de ondergang van een natuurlijk landschap voortbrengen. Het is een van die sequenties die je gewoon moet bekijken om te begrijpen.
Dit is "Night on Bald Mountain" van Fantasia 2000. Het is een combinatie van polaire tegenstellingen, leven en dood, om iets ongelooflijks en gigants te bewerkstelligen. Het samensmelten van artistieke stijlen wordt ook duidelijk gevoeld in deze reeks, we kunnen niet de enigen zijn die anime-vibes van de sprite en vroege, donkere Disney van de titulaire Firebird oppikken. Disney eindigt de film tijdens deze grote finale, maar we kunnen een betere manier bedenken om af te maken.
1 Pomp en omstandigheid
Voordat je dat toetsenbord aanraakte, wilden we echt dat 'Firebird' de nummer één plaats zou innemen. Maar het ding aan Elgar's "Pomp and Circumstance" is dat het meer elementen uit Fantasia als geheel heeft die het geweldig maken dan "Firebird". In een stijl die lijkt op "Sorcerer's Apprentice" neemt Donald Duck de hoofdrol als Noah's assistent in deze aanpassing van Noah's Ark. De resultaten zijn zowel humoristisch als oprecht.
Deze reeks is hoe de film had moeten eindigen, warm, vaag en vastgebonden in een nette kleine boog. Het zorgt er niet alleen voor dat we Disney een bijbelse film willen zien spelen, maar geeft ook een andere draai aan wat velen een te veel gebruikt muziekstuk beschouwen. Als je denkt aan "Pomp and Circumstance", denk je aan een afstuderen. Disney neemt die muziek en pakt het op tot twaalf met hoe prachtig het kan zijn. In combinatie met een plot dat half bijbels episch en half liefdesverhaal is, valt het op als de reeks Fantasia 2000.
