[Dit is een recensie van American Horror Story: Coven aflevering 8. Er zullen Spoilers zijn]
-
Elke aflevering van American Horror Story: Coven vertoont over het algemeen zo'n breed spectrum van emoties dat het lastig kan zijn om inzicht te krijgen in wat de bedoeling achter een bepaalde scène precies is. Meestal worden deze emoties echter gewoon gefilterd door de nogal sardonische, brutale aard van de show, dus zelfs wanneer personages het gamma van woede tot verdriet en lust doorlopen in wat voelt als een fractie van een seconde, komt het allemaal terecht ogenschijnlijk hetzelfde vaag vertrouwde gevoel dat kan worden ingekapseld met de zin: "Huh, dus dat gebeurde net.
Vreemd genoeg slaagt de show erin om op elke toonhoogte naar de hekken te slingeren, en toch doorloopt het elke aflevering zonder de kijker volledig opgewonden achter te laten - emotioneel gesproken, dat wil zeggen. Nu is dit niet precies een techniek die de meeste programma's gebruiken, omdat ze zich over het algemeen bezig houden met langzaam opbouwen naar een enkel gevoel of sensatie, en dan daar zo lang mogelijk aanhouden.
Maar AHS speelt het niet op die manier; het speelt snel en los met allerlei emoties en reacties, want wat is het leuke in Fiona's vreemde, maar zalige romantiek met de Axeman, als er niet ook een flagrant gevoel van treurige zelfmedelijden mee gepaard gaat? Of wie herinnert zich Cordelia's rechtvaardige, moorddadige woede jegens haar moeder, als het niet meteen verandert in een terughoudend gevoel van opluchting dat de Supreme nog steeds bestaat als Hank op mensen begint te schieten met gezegende zilveren kogels? Dat is de modus operandi van de show, en het is al sinds de eerste dag: Waarom zou AHS zich beperken tot slechts één ding als het ze allemaal kan hebben? En waarom ze uit elkaar plaatsen, als het ze allemaal tegelijkertijd kan hebben?
Deze manier van dingen doen is nu al behoorlijk oud voor deze serie. En het resultaat van een dergelijke jachtgeweerbenadering van het vertellen van verhalen is dat emoties, vooral degenen die te zien zijn in 'The Sacred Taking', niet zozeer worden gevoeld als ze worden gezien; het is helemaal niet in tegenstelling tot het oude verhaal van "show, don't tell". Maar om de een of andere reden slaagt een Amerikaans horrorverhaal erin om tegen zo'n stelregel in te gaan. De show heeft geen tijd om te zitten en na te denken over zijn gevoelens, of te wachten tot de kijker die van hen overweegt; het is te druk om Kathy Bates uiteen te halen en haar hoofd naar Fiona te sturen en Myrtle terug te brengen uit het graf zodat ze een hilarisch deadpan-verhaal kan kwaken over een moordenaar die op haar gezicht stapt, terwijl ze door Misty Day's schilderachtige moerasfront naar huis sjokt.
Maar toch, voor zover afleveringen in de keuken gaan (dat wil zeggen, zowat elke aflevering van American Horror Story) , slaagt 'The Sacred Taking' er tenminste in om terug te keren naar de voorafschaduwing van wie zal worden onthuld als de nieuwe Supreme genoeg keer dat de antwoord voelde redelijk gelijk verdeeld tussen twee karakters. Op dit moment lijkt het erop dat de minst waarschijnlijke kandidaat elke heks is die wordt aangeduid als 'echte macht' te hebben, of unieke vaardigheden heeft gemanifesteerd buiten haar normale bereik van bovennatuurlijke talenten.
Omdat het seizoen alleen maar heeft rondgeslopen in wat het wil doen - een over het algemeen halfhartige benadering van discussies over gendervooroordeel en veroudering, en losjes raken aan ras en rasrelaties - heeft deze lijn de reeks, evenals de kijkers, iets consistenter en preciezer om op te focussen. Er is nog genoeg van het seizoen om je op meer te concentreren, maar zo nu en dan is het prima om maar één verhaal tegelijk te vertellen.
_____
American Horror Story: Coven gaat aanstaande woensdag verder met 'Head' @ 22:00 op FX.
