Chappie's mislukking "ongelooflijk pijnlijk" voor Neill Blomkamp

Chappie's mislukking "ongelooflijk pijnlijk" voor Neill Blomkamp
Chappie's mislukking "ongelooflijk pijnlijk" voor Neill Blomkamp
Anonim

District 9 van Neill Blomkamp wordt in de science-fiction fandom nog steeds als een geweldige film beschouwd. Zijn andere twee films, Elysium en Chappie, worden echter veel minder goed beschouwd, en hij behandelt nu hoe de reactie op die films op hem van invloed was.

Zowel Elysium als District 9 zijn bonafide hits, maar Chappie wist het succes van kritiek, publiek of box office niet helemaal veilig te stellen. Hij plande het oorspronkelijk als de eerste film in een trilogie, maar de film faalde genoeg om een ​​vervolg te maken.

Image

Terwijl hij met Den van Geek sprak, was Blomkamp zeer openhartig over zijn gevoelens over het falen van de film en noemde hij de ervaring "ongelooflijk pijnlijk":

Chappie was ongelooflijk pijnlijk voor mij. Dat was moeilijk op verschillende niveaus. Maar het ding met Chappie was, het voelde alsof het heel dicht bij de film was die ik in mijn hoofd had. Tot de film uitkwam, had ik het gevoel dat ik alles had gegeven en dat ik mijn uiterste best had gedaan om de film die ik in mijn hoofd had te maken, en ik had het gevoel dat ik dat had bereikt.

Ondanks dat hij erin slaagde zijn visie te realiseren, verdiende Chappie slechts $ 102, 1 miljoen tegen een budget van $ 49 miljoen. Het is niet de ergste mislukking in de geschiedenis van Hollywood, omdat het op zijn minst zijn budget heeft terugverdiend. Maar na marketingkosten en andere kosten, is het onwaarschijnlijk dat de film winst heeft gemaakt. Meer nog, het veroorzaakte dat Blomkamp zichzelf reflecteerde als zijn rol als kunstenaar.

Het plaatste me op een interessante plek, waar ik moest beslissen hoe ik me voelde, wanneer ik een kunstwerk maak waar ik positief over ben, en het publiek verwerpt het echt - wat betekent dat? Dat plaatst je in een ongelooflijk interessante ruimte. Ik beoordeel de film niet op basis van verdiensten of pure Rotten Tomatoes-scores. Ik doe het omdat ik er dol op ben, en ik baseer hoe ik erover voel op wat het me laat voelen.

Dus wanneer het publiek de rug toekeert, roept dit echt interessante vragen op of het in het algemeen delegitimiseert. Betekent dit dat het geen waarde heeft? Omdat het nog steeds waarde voor me heeft. Als ik daarop reageer, dus ik probeer alleen het publiek te plezieren, welke waarde heeft het kunstwerk dan eigenlijk?

Image

De regisseur zegt ook dat het falen van de film verschillende delen van zijn carrière heeft geschaad. Het is mogelijk dat, samen met de invloed van Ridley Scott, het falen van Chappie een rol speelde in het opschorten van zijn Alien 5-project. Dat is alleen maar speculatie, maar meer concreet motiveerde al die introspectie van de kant van de bestuurder Blomkamp op een positieve manier.

Dus het bracht me een tijdje op een heel vreemde plek. Ik denk dat ik er helemaal uit ben gekomen en de juiste keuze heb gemaakt, namelijk dat ik gewoon dingen ga doen waar ik van hou. En dat kan ertoe leiden dat ik in de goot leef. Ik bedoel, het zou letterlijk kunnen leiden tot volledige en totale instorting. Maar ik leef liever in een afvalcontainer, denk ik, creatief eerlijk en trouw aan mezelf zijn dan niet. Dus ik denk dat het resultaat van Chappie op een goede manier in mijn hoofd is uitgekristalliseerd of gestold.

Maar ik ben nog steeds boos dat het niet werkte. Ik wou dat het deed, maar het deed het gewoon niet, en ik ben er nog steeds dol op. Ik weet niet wat ik anders moet zeggen, maar het publiek kreeg niet waar ik naar op zoek was. Het lukte niet.

Uit de as van het overlijden van Chappie lijkt het erop dat Blomkamp's ideeën over zijn kunst en het nemen van risico's Oats Studios werden. De regisseur keert terug naar zijn roots in het creëren van sciencefiction met een korte vorm die meer experimenteel van aard zijn.

Chappie lijkt te hebben benadrukt dat Blomkamp iets kon creëren dat hij als een artistiek succes beschouwde, maar ook kon falen om de verbeelding van het publiek te boeien. Haver lijkt meer een proeftuin te zijn waar de regisseur zijn muze kan volgen zonder zoveel geld uit te geven als een speelfilm zou kosten om erachter te komen hoe goed kijkers op het materiaal zullen reageren.