Netflix is geen onbekende voor komedies van een half uur die werken ondanks de inherente duisternis van hun verwaandheid, en de nieuwste serie van de streaming-gigant, Dead To Me , biedt nog een ander voorbeeld van hoe goed die specifieke formule lijkt te werken. Hoewel niet zo uitbundig raar als het onlangs geannuleerde Santa Clarita Dieet , biedt deze nieuwe serie van maker Liz Feldman ( 2 Broke Girls, The Great Indoors ) een boeiend verhaal over een vriendschap tussen twee vrouwen die zich ontwikkelt in de nasleep van de dood van de man van een vrouw. Maar het zou geen binge-watch zijn als er geen donkere wending was. Het gebeurt namelijk dat Dea d To Me dat in schoppen heeft, in voor- en tegenspoed.
De serie speelt Christina Applegate als Jen, een onlangs weduwnaar makelaar die twee jonge jongens grootbrengt en het verdriet van de plotselinge dood van haar man aanpakt. Tijdens het bijwonen van een rouwondersteuning ontmoet ze Judy (Linda Cardellini), een empathische vrije geest die snel interesse toont in de weduwe en een onwaarschijnlijke bron wordt van de emotionele steun die Jen nodig heeft. Het enige probleem is dat Judy een heel duister geheim herbergt, een dat niet alleen haar inspanningen doet om zichzelf bij Jen en haar familie te verontrusten, maar ook dreigt de herinnering of de geliefde echtgenoot van Jen te verstoren.
Meer: Chambers Review: A Muddled Horror Story struikelt door identiteit en verdriet
De laatste keer dat een serie zo doelbewust geheimzinnig was over plotdetails, was Amazon's afterlife-komedie Forever (en, zeker, Netflix's eigen Santa Clarita Diet ). Hoewel het begrijpelijk is dat Netflix en de makers van de show de integriteit van de verschillende plotwendingen en onthullingen willen behouden, hebben die verrassingen weinig te maken met wat de serie in de eerste plaats het bekijken waard maakt. Zoals bij de meeste spoilers, veranderen de daarin vervatte details het verhaal niet in een stuk inhoud voor eenmalig gebruik dat bedoeld is om te worden verwijderd nadat alles is onthuld. Als ze echt goed zijn, helpen ze het verhaal boeiender te maken en zorgen ze ervoor dat het publiek meer wil weten en ervaren.
Terwijl Netflix de serie vooraf aan critici leverde, kwam het met een waslijst van details die niet konden worden onthuld in eerdere beoordelingen. Het volstaat te zeggen dat er enkele onbetamelijke geheimen worden bewaard tussen enkele van de hoofdpersonen, waarvan de grootste in eerste instantie helpt het plot te besturen, maar snel dreigt het verhaal te verzwaren. Waar Dead To Me slaagt, is in zijn betrokkenheid met Jen en Judy, een die, ja, zwaar leunt op wat de laatste van de eerste houdt, maar ook uitgroeit tot een waardevolle relatie, een die de preoccupatie van de show met verdriet aanpakt zonder in te gaan op een soepele puinhoop.
Daartoe zijn Applegate en Cardellini uitstekend, waarbij Applegate zich met een spannende overtuiging in een van de beste rollen van haar carrière nestelt. Jen aarzelt wild tussen verdriet en woede en richt de laatste vaak op de politie die te weinig antwoorden heeft op de dood van haar man. Als uitlaatklep voor haar extreme emoties neigt Jen naar vreemden - vooral degenen die proberen te helpen - en zit ze vaak alleen in haar luxe SUV te luisteren naar death metal met een trommelvlies. Ondertussen vertoont haar thuisleven langzaam problemen omdat haar oudste zoon Henry (Luke Rosseler) begint te rebelleren, terwijl haar jongste, Charlie (Sam McCarthy) zich tot religie wendt.
Judy is ter vergelijking al een puinhoop. Ze woont in het begeleid wonen waar ze werkt, en heeft een zinvolle relatie met Abe (Ed Asner), een patiënt in de faciliteit. Haar entree in het leven van Jen is een leugen en een die vanaf daar geleidelijk sneeuwt. Meer onthullen zou zijn om het gordijn achter de grootste wendingen van de serie terug te trekken. Maar het geheim rondom de verschillende wendingen en, zeker, de wendingen zelf zijn ondergeschikt aan wat uiteindelijk een affectieve quasi-komedie wordt over een vriendschap die bloeit te midden van onvoorstelbaar verdriet en ondanks een giftig geheim in de kern.
Maar net zo diep gevoeld en overtuigend als de gecompliceerde vriendschap van Jen en Judy, doet de spoiler-fobische aard van de media die de meeste mensen gebruiken uiteindelijk een slechte dienst aan Dead To Me . Het wekt niet alleen de indruk dat de serie vol zit met wendingen die je nooit zult zien aankomen (maak je geen zorgen, je zult ze wel zien), het idee om ze geheim te houden overschat eigenlijk hun belang voor het hele verhaal. Dead To Me heeft misschien een reeks cliffhangers en verrassings onthult, maar hoewel ze een schok en reden geven om door te gaan met de binge-watch, zijn ze niet zo essentieel voor wat de show doet werken als Netflix je zou willen laten geloven.
De kern daarvan is het besef dat het kijken naar personages die geheimen bewaren niet zo opwindend of zelfs dramatisch is. In feite is het vaak een al te gemakkelijke kruk in plaats van meer boeiende verhalen. Hoewel er genoeg gebeurt in Dead To Me , maakt de serie het goed met geweldige uitvoeringen van Applegate en Cardellini - en ondersteunende personages waarover pas later kan worden gesproken - en een oprechte inspanning namens de schrijverskamer om voorbij de storytelling kruk, zelfs als het pas echt een potentieel tweede seizoen ten goede komt.
Dead To Me is al met al een waardevolle duistere komedie die op zijn best is wanneer hij de waarde van een nieuwe vriendschap onderzoekt in een tijd van grote droefheid en woede. Die invalshoek houdt ook de serie in stand, omdat deze dreigt te worden belemmerd door een te grote afhankelijkheid van verhaallijnen en verrassingen die niet echt een langdurige waarde toevoegen aan het totale verhaal.
Dead To Me wordt vanaf vrijdag 3 mei exclusief op Netflix gestreamd.
