Wantrouwen Review: The Horror of Chores

Wantrouwen is een spel waarbij de titel zelf de speler bedriegt. Het stelt de vraag "wie kun je vertrouwen?" maar in een single-player game is het antwoord altijd 'mezelf'. Wantrouwen is een isometrisch overlevingsspel waarbij spelers twee (soms drie) onderzoekers in een Arctische basis besturen, met als taak een manier te vinden om te ontsnappen aan een nachtmerrieachtige buitenaardse entiteit. Het draagt zijn invloeden op zijn mouwen, maar om de metafoor voort te zetten, is zijn outfit niet geschikt voor dit klimaat.

De ontwikkelaars van Distrust, Cheerdealers, brachten de game op de markt als "Geïnspireerd door John Carpenter's The Thing." Voor wie niet bekend is, wordt The Thing vaak beschouwd als een van de grootste horrorfilms aller tijden. Hoewel het op grote schaal werd gebruikt in theaters, vond de klassieker uit 1982 een publiek toen het werd uitgebracht op homevideo. De unieke setting van een verlaten Antarctische basis, de prachtige en beklijvende synth-score en verbazingwekkende creature-effecten van Rob Bottin hebben allemaal bijgedragen aan de cultstatus van The Thing. Maar misschien is de grootste kracht van de film het vermogen van Carpenter om in te spelen op de angst en paranoia die worden gevoeld door de bemanning van onderzoekers die op zo'n viscerale manier door het buitenaardse 'ding' worden nagebootst en achtervolgd, dat de kijker het ook voelt. Dit gevoel maakt het ding, en het breekt wantrouwen.

Het ding en wantrouwen hebben veel gemeen, en een deel ervan werkt in het voordeel van de game. De instelling voor een, is vakkundig vervaardigd. Hoewel de actie plaatsvindt op de tegenovergestelde pool, is de duisternis en kou van arctisch / antarctisch weer voelbaar. De personages moeten constant hun warmte matigen, de tijd verdelen tussen buiten reizen en rondhangen in gebouwen met brandende ovens. Wanneer de ovens bijna leeg zijn, moeten ze hout of kolen vinden om te verbranden, hetzij door dozen te zoeken of lege af te breken voor aanmaak. Het is een mechaniek waaraan spelers die bekend zijn met survivalgames gewend zullen zijn, en het werkt goed met het verhaal.

Naast het matigen van warmte, moeten spelers ook rekening houden met hun Stamina- en Satiety-repen. Deze kunnen worden opgevuld door respectievelijk te slapen en te eten. Hoewel dit een traditioneel "survivalgame" -spel is, voelt het hier bijna niet op zijn plaats, meer als een karwei dan als iets dat urgent en eng aanvoelt. Spelers zullen constant op jacht zijn naar voedsel en zich haasten om een personage naar een leeg bed of bank te krijgen. Deze acties leiden op ongelooflijk frustrerende wijze af van het hoofdverhaal van de game.

Duik verder in de kern van de gameplay, wantrouwen is een overlevingsspel, hoewel merkbaar meer traditioneel dan modern eerlijk. In tegenstelling tot de overlevingselementen van Red Dead Redemption 2, waar jagen een noodzaak maar ook een welkome afwisseling van het verhaal wordt, richt Distrust zich primair op het in leven houden van personages terwijl het behalen van doelen. Maar omdat de doelstellingen zo schaars en vaag zijn: ontsnappen naar de volgende zone, hebben ze het gevoel dat ze kampkarweien doen.

De game speelt zich af in een isometrische POV, ver boven de personages van de speler, waardoor de natuurlijk claustrofobe en spookachtige elementen van de setting worden weggenomen. Het gezichtspunt kan vergeefbaar zijn als de camera en bedieningselementen beter zijn aangepast aan de console. Misschien voelt de game op pc zich meer thuis, maar op PS4 is de beweging kieskeurig en meedogenloos.

Het verhaal voelt net zo "verwijderd" als de gameplay. De game laat je gewoon vallen, wat een verfrissende verandering van tempo is van de meeste games met een openingsscène van 20 minuten. Helaas is dit een spel dat van enig achtergrondverhaal had kunnen profiteren. De personages zijn blobs zonder persoonlijkheid, hun enige verschil zijn statistieken en voordelen die hen uniek maken omwille van de herspeelbaarheid. Het was de kameraadschap en tegenstrijdige meningen van de crew in The Thing die de film zijn charme gaven; hier ontbreekt dat allemaal.

Naast typische overlevingselementen moeten de personages buitenaardse wezens vermijden tijdens hun ontsnappingsmissie. Contact met de aliens in de loop van de tijd veroorzaakt hallucinaties, waarvan er vele variaties zijn. Een vervormt bijvoorbeeld de kaart, waardoor deze in bepaalde gebieden gaat bubbelen en krimpen. Een ander zorgt ervoor dat het personage woedend wordt. De speler moet schakelen tussen personages om te analyseren wat echt is en wat fantasie is. Het is een interessante monteur, die simpel gezegd niet werkt. Hoewel er veel variatie is, zijn alle hallucinaties relatief eenvoudig op te lossen en ze zijn verre van eng of verontrustend. Elk wordt een andere hinder om te overwinnen in plaats van een moeilijkheidsgraad die leven in deze Ding imitatie injecteert.

Misschien is de grootste kracht van het wantrouwen de herspeelbaarheid. De niveaus worden willekeurig gegenereerd, wat betekent dat geen enkele playthrough hetzelfde is. De lay-out van elk van de 6 fasen van de game zal anders zijn, met verschillende gebouwen en kaartlay-outs, spawns en doelen. Voor degenen die ernaar streven om meerdere keren games te voltooien en alle eindes en personages te ontgrendelen, is deze game de perfecte match.

Bovendien is de soundtrack, ontleend aan de synth-invloeden van Carpenter, een humeurig, gedempt meesterwerk. Het bootst de gameplay op de juiste momenten na, perfect passend bij het gevoel van angst en isolatie. Was het maar gemaakt voor een spel dat, als geheel, beter het beste van Carpenters klassieker vertegenwoordigt.

Wantrouwen is een vreemd spel om invloed van The Thing te claimen. Hoewel de setting zeker geïnspireerd is, mist het de huidige thema's. De overleving van één speler was verre van wat The Thing cultus maakte; het was de paranoia en het wantrouwen die zich onder de onderzoekers vestigden. Maar hier is geen wantrouwen, alleen halfbakken hallucinaties die weinig toevoegen aan de overlevingsgameplay. Schakelen tussen perspectieven geeft de speler direct een beter begrip van de realiteit en verdrijft daarmee de illusie van angst. De personages hebben geen stem, elk meer vergeetbaar dan de vorige, en de buitenaardse wezens die hen achtervolgen zijn verre van de groteske monstronsities van Bottin.

Wantrouwen is een teleurstelling; alleen op invloed wordt er geen spel gemaakt. The Thing zou beter kunnen dienen als een co-op-titel voor meerdere spelers, denk Alien: Isolation meets The Forest in het noordpoolgebied. Voor degenen die op zoek zijn naar een ervaring die verwant is aan de film, is The Thing: Infection at Outpost 31 een fenomenaal bordspel dat echt de geest en thema's vangt. Wantrouwen is een generiek isometrisch overlevingsspel dat de kleding van The Thing draagt … maar bij nader inzien is het een bedrieger.