De X-Men-franchise die het stripgenre in 2000 nieuw leven inblazen en vervolgens de komende twee decennia langzaam doodging, kwam deze zomer eindelijk ten einde met de release van Dark Phoenix. De film kwam als een bijzaak, omdat er al een fusie tussen Fox en Disney was doorgegaan die de film vrijwel overbodig maakte.
Het is een schande dat de franchise waarschijnlijk zal worden herinnerd als een mislukking omdat het door de jaren heen echt een aantal geweldige films heeft geproduceerd, waarvan er één zelfs een Academy Award-genomineerde is. Met dat in gedachten, hier is elke X-Men-film, gerangschikt op score van Rotten Tomatoes.
12 Dark Phoenix (23%)
Ze zeggen dat het ergste dat je een eerste regisseur kunt geven, veel geld is, omdat ze creatieve hoeken snijden door bij elk probleem geld te verdelen. Een goed voorbeeld hiervan is het regiedebuut van Simon Kinberg, Dark Phoenix, de langzame en stille dood van Fox's X-Men-franchise. Dit was de tweede bewerking van de serie van de klassieke stripverhaal-verhaallijn "The Dark Phoenix Saga, " en het was net zo slecht en verkeerd behandeld als de eerste.
De meeste fans namen er niet eens de moeite mee, omdat Disney 21st Century Fox had gekocht en de X-Men op weg waren naar de MCU, dus niets dat in Dark Phoenix gebeurde, had enige betekenis.
11 X-Men Origins: Wolverine (37%)
De Jaws-franchise begon met een film die als een van de beste aller tijden wordt beschouwd en eindigde met een film die als een van de slechtste aller tijden werd beschouwd. Wolverine's solo-trilogie in de X-Men-franchise had precies het tegenovergestelde traject. Hoewel het laatste hoofdstuk een verdiende Oscar-genomineerde zou worden, was de eerste film - die naar verwachting de eerste zou zijn in een lange reeks X-Men Origins-spin-offs en zo slecht faalde dat hij de enige bleef - een ramp.
Ja, het heeft alle luide actiescènes en explosies die je maar wilt in een superheld-kaskraker, maar het heeft geen hersens of emotionele gehechtheid. Het is gewoon lege, dure actie - en met een PG-13-rating is het volledig zonder rand.
10 X-Men: Apocalyps (47%)
Met X-Men: Apocalypse bleef Fox een jongere generatie X-Men naar een publiek duwen dat gewoon niet om hen gaf. Acteurs zoals Sophie Turner en Tye Sheridan zijn prima artiesten, maar hun versies van klassieke X-Men-personages waren gewoon niet in deze films geschreven (vooral deze) niet zo interessant en complex als in de strips.
Omdat Marvel hun eigen personages begrijpt, krijgen we waarschijnlijk opnieuw opgestarte versies van deze personages die recht doen aan het bronmateriaal wanneer ze de komende jaren in de MCU worden geïntroduceerd. Helaas is X-Men: Apocalypse gewoon een spijker in de doodskist van de hedendaagse franchise.
9 X-Men: The Last Stand (57%)
Bryan Singer bracht een doordacht gevoel van allegorie bij de eerste twee X-Men-films, waardoor ze boven het typische Hollywood-blockbuster-tarief werden gebracht door mutanten te gebruiken als stand-in voor elke gemarginaliseerde minderheidsgroep, maar Brett Ratner gooide die subtiliteit uit het raam toen Singer vertrok de franchise en hij nam de threequel over.
Waar de eerdere films cerebraal en tot nadenken stemmend waren, evenals bombastische bril, was deze gewoon lachwekkend, met lijnen als "Ik ben de Juggernaut, b ****!" populaire memes worden. Met ham-vuist sociaal commentaar dat een aap zou kunnen begrijpen en actiescènes die vrijkomen als een visuele puinhoop, is The Last Stand een ondubbelzinnige mislukking.
8 The Wolverine (71%)
Hoewel de eerste versie van James Mangold over het Wolverine-personage niet het Oscar-waardige filmische meesterwerk was dat zijn tweede zou zijn, is het veel beter dan de gemiddelde superheld-smash-'em-up. Mangold werkt binnen de grenzen van de PG-13-rating om ons bloedeloze, maar toch viscerale en ultraviolente actiescènes te geven (het gevecht bovenop een snel rijdende bullet-train is een hoogtepunt van de franchise).
De overstap naar een Japanse setting maakt dit een waar stand-alone verhaal, met adembenemende beelden op basis van de mooiste delen van een van de mooiste landen ter wereld. Mangold's tweede Wolvie-film, Logan, zou de hoofdrolspeler tot een westerse held in de vorm van Shane maken, maar in The Wolverine wordt hij ingelijst als een grijze, door strijd geharde samurai.
7 X-Men (81%)
Toen de eerste X-Men-film uitkwam, werden stripboekenfilms nog steeds als een risico door studio's beschouwd. Van superhelden werd gedacht dat ze alleen een beroep deden op nerds en niet op het reguliere publiek. Als deze niet geweldig was geweest, of een snaar met publiek was geraakt, is de kans groot dat het superheldgenre obscuur en riskant zou zijn gebleven en dat we de MCU of Christopher Nolan's Dark Knight-trilogie niet zouden hebben.
Dus daarvoor hebben bioscoopbezoekers veel te danken aan de eerste X-Men-film. En om eerlijk te zijn, aangezien het blind ging zonder een vast sjabloon voor superheld-teamfilms, heeft het fantastisch werk geleverd.
6 Deadpool 2 (83%)
Deadpool 2 had hetzelfde probleem als Guardians of the Galaxy Vol. 2 in die zin dat de eerste zo'n unieke toon zette en voelde als een verfrissende verandering van tempo dat er geen enkele manier was om een vervolg te kunnen waarmaken. Het kan net zo leuk zijn als de eerste, maar het zou onvermijdelijk niet zo origineel of verrassend aanvoelen. Met Ryan Reynolds echter een meer praktische benadering met een co-schrijfkrediet en John Leick's David Leitch die een meer viscerale regiostijl aan de actie bracht,
Deadpool 2 was een spektakel om te aanschouwen. Met sequenties als de een-op-een snelle opeenvolging van sterfgevallen van de X-Force en de verrassende verschijning van de Juggernaut, slaagde Deadpool 2 erin om het publiek evenveel op de been te houden als het eerste, zo niet meer.
5 Deadpool (84%)
Het feit dat deze film zelfs werd gemaakt, is op zichzelf al indrukwekkend. Een grote studio financierde een kaskraker van superheld met een R-rating en een relatief obscuur hoofdpersonage die constant met de camera praat, erkent dat hij in een film zit en ten minste één vloekwoord in elke regel van zijn dialoog opneemt.
Vergeleken met de studiovriendelijke PG-13-versie van 'Pool from X-Men Origins: Wolverine, kwam deze oneindig veel getrouwere versie tot stand door creatieve controle gegeven aan super-fan Ryan Reynolds en zijn team als een verademing. Het is een heerlijke postmoderne deconstructie van de kaskraker van superheld.
4 X2 (85%)
X2 was de eerste in een lange reeks superheld-vervolgstukken die hun voorgangers overtroffen door groter en beter te worden (en niet vast te lopen in de noodzaak om nog een ander verhaal over de oorsprong te vertellen), later vergezeld door Spider-Man 2, The Dark Knight, en Kapitein Amerika: De Winter Soldaat.
Ook brak het team met een groot evenement zoals de vernietiging van de school van Xavier (de dreiging die later zou worden verzacht door het feit dat een heleboel andere X-Men-films de school erna opblies) en ze in afzonderlijke groepen stuurden alvorens ze te verenigen voor een laatste gevecht zou later worden overgenomen door andere ensemble-superheld-epics zoals Avengers: Infinity War en het vervolg.
3 X-Men: First Class (86%)
Matthew Vaughns prequel X-Men: First Class was een soort zachte reboot van de franchise na de verwoestende impact van The Last Stand. Het is een veel betere film dan The Last Stand, en een terugkeer naar vorm voor de serie. Het probleem met First Class ligt in het feit dat het, door terug te keren naar het verleden, alle hoofdrollen herschikte en dat ze al perfect waren gegoten.
Patrick Stewart, Ian McKellen, Halle Berry, Hugh Jackman - de vroege films hadden een enorme rijkdom aan talent. Hoewel James McAvoy, Jennifer Lawrence en Michael Fassbender allemaal fantastische acteurs zijn, konden X-Men-fans er niet omheen dat ze onmiskenbaar de voorkeur gaven aan de originele cast.
2 X-Men: Days of Future Past (90%)
Het koper bij 20th Century Fox merkte op dat het publiek de jongere cast in First Class afkeurde als het ging om het vervolg door elementen van tijdreizen op te nemen om de oudere acteurs te laten samenleven met de jongere acteurs - en een zware nadruk te leggen op Hugh Jackman's Wolverine, laten we wel wezen, is de meeste reden waarom mensen deze films leuk vinden.
Helaas, na het oplossen van alles wat mis was met First Class met Days of Future Past, keerde Fox terug naar oude gewoonten door de jongere cast op publiek in Apocalypse te dwingen en, nou, we weten allemaal hoe dat afliep. De verhaallijn van tijdreizen in Days of Future Past is interessant, omdat het een minder op wetenschap gebaseerde benadering van het concept biedt dan we eerder hebben gezien.
1 Logan (93%)
Met Logan hing Hugh Jackman de adamantium-klauwen voorgoed op na bijna twee decennia Wolverine te hebben gespeeld, en James Mangold gaf het personage een passende afscheiding. In een glorieus plot geïnspireerd door Shane, keert een oudere, zwakkere Wolvie met tegenzin terug voor een laatste daad van superheldisme om sommige kinderen - waaronder zijn gekloonde dochter - te redden van het soort martelende experimenten die hij in het Weapon X-programma heeft doorstaan.
Plus, met de R-rating van de film, kregen we eindelijk een filmische afbeelding van Wolverine die net zo bloederig en grafisch is als de strips - geen snelle, verwarrende camerapannen om de gore of bloedeloze impalements te voorkomen.
