[Dit is een recensie van de première van de serie Exorcist. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
"Je mist honderd procent van de opnamen die je niet maakt." Dat citaat vat min of meer de benadering samen die FOX hanteert bij het aanpassen van populaire films aan televisieseries. Vorig jaar heeft het netwerk Minority Report omgezet in een kortstondige procedure en dit jaar heeft het twee film-naar-tv-aanpassingen die in dezelfde week in première gaan met Lethal Weapon en The Exorcist. FOX vult in wezen zijn schema aan op basis van de wet van gemiddelden. Op dit moment lijkt het bijna alsof netwerkexecs op een bepaald moment groen licht gaan geven dat ooit een succesvolle eigenschap is geweest, in de hoop dat het succes uiteindelijk zal uitkomen en een van deze nieuwe series zal eindigen aan de achterkant van de netto.
En hoewel de mogelijkheid van succes één ding is om te overwegen, is noodzaak een ander. Ja, je kunt een stripboek veranderen in een politieprocedure zoals het netwerk deed met Lucifer, en ja, je kunt een menigte-aangename Mel Gibson-franchise of Tome Cruise-kaskraker aanpassen in nog meer politieprocedures, maar zelfs als Minority Report dat niet had gedaan geannuleerd en zelfs als Lethal Weapon de komende zeven jaar een hitreeks wordt, is het moeilijk voor te stellen dat een van beide een vraag zou zijn die overtuigend werd beantwoord. Hoewel The Exorcist niet helemaal een antwoord heeft op de vraag van noodzakelijkheid, is het een beter argument voor het bestaan ervan dan een van de eerder genoemde aanpassingen tot nu toe.
De première-aflevering, geregisseerd door Rise of the Planet of the Apes-regisseur Rupert Wyatt en geschreven door serie-maker Jeremy Slater (Fantastic Four), tart de lage verwachtingen van nog een andere TV-aanpassing van een populaire film (zelf een aanpassing van een roman) om een competente, sfeervolle thriller afleveren die een aantal ideeën voor zijn verhaal lijkt te hebben die verder gaan dan alleen merkherkenning en het werk van William Friedkin zo'n 43 jaar geleden ondersteunen. Dat wil niet zeggen dat de serie een top-down beeld is van het verhaal van William Peter Blatty over demonische bezetenheid, maar dat is ook niet waar het voor gaat. In feite is de serie geen directe aanpassing, maar eerder een voortzetting van Friedkin's film uit 1973, waar Max Von Sydow's vader Merrin waarschijnlijk bestond en verwikkeld was in hetzelfde soort duistere zaken als pater Marcus Keane (Ben Daniels) wordt getoond door een slim gelaagde reeks flashbacks te zijn gegaan die zijn onthuld als visioenen die hem verbinden met pater Thomas Ortega (Alfonso Herrera) - de serie de vereiste oude priester en zijn jonge priester geven zonder al te veel ruggengraat-expositie.
In het eerste uur, 'Chapter One: And Let My Cry Come Unto Thee', weeft Slater verschillende draden samen, waarbij hij speelt met de verwachtingen van het publiek wat het materiaal betreft, terwijl hij ook de belangrijkste spelers introduceert, de horror opdrijft en erin gooit een paar goed getimede jump schrikken voor een goede maatregel. Tegen het einde van de première heeft het publiek een goed begrip van de dynamiek van de Rance-familie, hun relatie met pater Ortega, en dat er demonische problemen ontstaan binnen de muren van hun huis. Het hoe en waarom van het laatste gedeelte blijft over voor de serie om te verkennen naarmate het seizoen vordert, waardoor het eerste uur het soort kennismakingsoefening is waardoor premières vaak enigszins plat of half gevormd aanvoelen, maar The Exorcist slaagt erin om het allemaal in iets te veranderen dat in de buurt komt van dwingende en ringen van onheilspellende portente.
De opstelling is vrij eenvoudig gehouden. Geena Davis speelt Angela Rance, een succesvolle zakenvrouw, vrouw en moeder van twee tienerdochters. Ze is ook vrome katholiek en geniet van het soort relatie met de pastoor van haar parochie - vader Ortega - dat hij zal komen eten, haar oudste kind Kat (Brianne Howey) uitschelden voor het niet respecteren van haar vader Henry (Alan Ruck) die lijdt aan de vroege stadia van dementie, en niet getreurd als Angela door de kelder van de kerk kruipt om een van de bovengenoemde sprongangst te vergemakkelijken. Het is een onwaarschijnlijke dynamiek, maar het werkt gedeeltelijk omdat Davis's Rance en Herrera Ortega even onwaarschijnlijk lijken als een priester en een vrome katholieke zakenvrouw. De onzekerheid die elk personage vertoont en begrijpt in hun respectieve rollen binnen de wereld van de serie speelt in op het thema van corruptie dat aan het publiek wordt opgeschept als stomende kommen gespleten erwtensoep.
Dat gevoel van corruptie wordt vervolgens onderstreept met de aanwezigheid van pater Keane. De scènes met Daniels die een uitdrijving uitvoert op een jonge jongen in Mexico zijn zo intens (zelfs met de beperkingen van uitzendnetwerken) dat ze bijna het gevoel hebben dat ze uit een andere serie komen. Daniels presenteert Keane in flashback als een borderline-fanaat, bereid een pistool op een collega, pater Bennett (Kurt Egyiawan) te trekken, om te voorkomen dat hij en de kerk zich bemoeien met zijn inspanningen om een demon van een kleine jongen uit te roeien. De scène is zo overdreven en doordrenkt met antihelden-cliché, de formule luidt als opzettelijk om de toewijding van de serie om het idee van corruptie te verkennen, verder te benadrukken. In dit geval komt corruptie in vele vormen voor behalve een demon die het lichaam van een jonge jongen bewoont of, zoals duidelijk wordt aan het einde van de aflevering, de vrolijke, volledig Amerikaanse dochter Casey (Hannah Kasulka) van Angela.
Of dit neerkomt op iets meer dan een procedureel exorcisme van de week of niet valt nog te bezien. Slater lijkt iets meer geserialiseerd te maken door de demonische aanwezigheid in de toch al twijfelachtige stabiliteit van het Rance-huis te situeren en het te laten ontvouwen naast een grotere draad die suggereert dat een soort satanische samenzwering al in de kerk zelf aan de gang is. In tegenstelling tot andere recente aanpassingen, laat The Exorcist zien dat het ideeën en een doel heeft om zijn verhaal te vertellen, en niet alleen de plot van de naamgenoot van de speelfilm op te heffen en te transformeren in 12 of meer afleveringen van televisie. Naast het fascinerende visuele palet en netwerkcensor-duwende niveaus van horrorbeelden, staat de serie op het punt een complexe en meeslepende wereld te bouwen vol met interessante personages. Hoe boeiend is het? Het is niet helemaal tijd om pater Merrin te citeren, maar het is genoeg om te blijven kijken.
-
De exorcist gaat aanstaande vrijdag verder met 'Hoofdstuk twee: Lupus in Fabula' @ 21:00 op FOX.
Foto's: Jean Whiteside / FOX
