In het begin - oftewel HBO's Game of Thrones - waren er de boeklezers en de niet-boeklezers. De niet-boekenlezers waren een vreugdevol volk dat gretig wachtte op de komst van elke nieuwe aflevering, zodat ze konden genieten van het volgende hoofdstuk in een van de grootste avonturen van de televisie. De boeklezers waren zich terdege bewust van wat die hoofdstukken bevatten, want ze hadden de heilige boeken gelezen die voorafgingen aan de komst van Game of Thrones, bekend als de Song of Ice and Fire-serie. Terwijl beide groepen genoten van HBO's Game of Thrones, zouden ze ook botsen over de zogenaamd superieure kennis van de boeklezers en hun vermogen om in de toekomst te kijken.
Het duurde echter niet lang voordat Game of Thrones begon, voordat de boeklezers zich realiseerden dat de show geen woord voor woordvertelling van de romans was. Dit feit werd duidelijker naarmate de show vorderde en grote afwijkingen van de boeken gemeengoed werden. Hierdoor begon een hardcore contingent van boeklezers te jammeren dat bepaalde elementen van de boeken de show niet haalden. Hoewel sommige van deze personages, momenten en verhalen worden gemist, zijn anderen terecht achtergelaten.
Dit zijn de 15 Game of Thrones-boekmomenten waarvan we blij zijn dat ze niet in de show waren.
15 Danny ontlast zichzelf na haar Dragon Flight
Sommigen hebben George RR Martin de beste slechtste schrijver in de fantasiegeschiedenis genoemd. Het is een vreemde kwalificatie die spreekt over de onmiskenbare schittering van Martin als een crafter van dwingende algehele verhalen en zijn worstelingen om even grote sequenties van moment tot moment te creëren. Martin heeft de neiging om op bijna kinderachtige beschrijvingen en technieken te vertrouwen om zijn punt over te brengen. Dit geldt met name voor zijn beruchte seksscènes.
Een van de meest twijfelachtige voorbeelden van deze specifieke stijl komt aan het einde van A Dance with Dragons, wanneer Daenerys aan Meereen ontsnapt op de rug van Drogon. Dit moment was net zo spectaculair in de boeken als in de show, maar het boek hing een donkere wolk boven de procedure door te detailleren hoe de Moeder van Draken zichzelf kort na de landing gewelddadig ging ontlasten. Het is vreemd genoeg dat zoiets zou gebeuren, maar het onnodige detailniveau dat wordt gebruikt om haar stoelgang te beschrijven maakt ons blij dat de show besloot dit plotpunt over het hoofd te zien.
14 Melisandre bevalt van een andere schaduwmoordenaar
Een van de meest memorabele momenten van Game of Thrones seizoen twee vond plaats toen Melisandre een schaduwkind baarde dat Renly Baratheon ging vermoorden. Afgezien van de schokkende dood van Renly, is dit moment belangrijk omdat het de eerste keer is dat we echt het potentieel van de krachten van de Rode Vrouw zien. Zoals sommigen hebben opgemerkt, lijkt het zelfs vreemd dat Stannis deze macht niet alleen zou gebruiken om al zijn vijanden te doden en zichzelf wat moeite te besparen.
Zowel het boek als de show proberen uit te leggen dat Stannis zoiets niet zou doen, omdat mensen zouden zeggen dat Melisandre de strijd won en hem niet. Er zou geen eer zijn in die overwinning. Het boek verdunt dit idee echter enigszins door een scène te tonen waarin Melisandre een tweede schaduwmoordenaar baart die vroeger Storm's End nam. Als je deze techniek twee keer achter elkaar ziet, voelt de verklaring achter zijn plotselinge verdwijning hol. We zijn blij dat de show het moment heeft behandeld als een onderwerping aan de allure van kwaadaardige magie die niet licht mag worden gebruikt.
13 Edric Storm is Taken To Dragonstone
Weet je nog een bericht geleden toen we de schaduwmoordenaar noemden die gebruikt werd om Storm's End opnieuw te nemen? Wel, een van de redenen dat het werd geboren, was omdat de mannen die Storm's End beschermden weigerden het aan Stannis te geven, uit angst voor wat er zou gebeuren met het klootzakkind van Robert Baratheon dat daar woonde, Edric Storm. Robert's klootzakken krijgen in het algemeen meer aandacht in de boeken, maar Edric is zeker het belangrijkste klootzakkind dat uit de show is gesneden. Volgens de boeken was het Edric en niet Gendry die naar Dragonstone werd gebracht om te worden geofferd.
Het probleem met Edric is tweeledig. Ten eerste is het op dit punt vrij duidelijk dat de verhaallijn van de Baratheon-klootzakken zijn loop heeft gehad. Als zodanig is het subplot van Storm uiteindelijk nogal zinloos. Wat nog belangrijker is, het zou heel moeilijk zijn geweest voor de showrunners om zo laat in het spel een ander Baratheon-kind te introduceren en hem vervolgens onmiddellijk weg te sturen om nooit meer te worden gezien. Gendry de plaats van Storm laten innemen was de logische oplossing.
12 Tyrion vangt grijswaarden
Hier is een boek-tot-show verandering die weliswaar een beetje discutabel is. In seizoen vijf van Game of Thrones vangt Jorah de gevreesde grijswaardenziekte terwijl hij Tyrion probeert te begeleiden naar Daenerys. Hoewel grijswaarden theoretisch kan worden genezen - zoals wordt aangetoond door Shireen Baratheon - wordt sterk geïmpliceerd dat de ziekte een langzame doodskus is voor elke persoon die hem oploopt. De situatie speelt zich anders af in de boeken. Daar ontvoert Jorah Tyrion nooit en vangt hij nooit grijswaarden. In plaats daarvan is het de hyperpopulaire Tyrion die de ziekte vangt.
In theorie is er niets echt mis met die plotwending. Tyrion is een geliefd personage en er gebeuren altijd slechte dingen met geliefde personages. De verhaallijn van Tyrion in de boeken is echter veel anders dan in de show, en zijn gevecht met grijswaarden helpt zijn besluitvorming later in A Dance With Dragons te beïnvloeden. Zijn verhaal in de show profiteert bijna niet zo veel van de gevolgen van de infectie. Trouwens, Tyrion is interessant genoeg zonder. Het was Jorah die echt een nieuwe verhaallijn nodig had om mee te werken.
11 De vruchteloze avonturen van Brienne en Podrick
A Feast for Crows blijft het meest controversiële boek in de Song of Ice and Fire-saga. Fans van het vierde boek hebben de neiging om het te verdedigen op basis van Martin's experimenten met meer gedetailleerde wereldopbouw en een analyse van karakter met een trage verbranding. Degenen die een hekel hebben aan het boek, vinden het gewoon een saaie lezing die wordt benadrukt door heel weinig belangrijke momenten. Een ding waar beide partijen het over eens zijn, is echter dat de verhaallijn van Brienne en Podrick in het boek een enorme misser was.
Het is duidelijk dat George RR Martin probeerde de verhaallijn van Brienne en Podrick te veranderen in een Westerosi-versie van The Odyssey. Het is een interessant idee dat naar beneden wordt getrokken door een gebrek aan entertainment. Stel je de verhaallijn van Brienne en Podrick voor, zonder de scènes en evenementen waar ze de Stark-kinderen daadwerkelijk ontdekken, maar met meer scènes waarin ze door het bos rijden. Het ergste van alles is dat Brienne bijna nooit de grote krijger wordt in de boeken die ze regelmatig in de show krijgt.
10 Ramsay Bolton's verwarrend verraad
In seizoen twee van Game of Thrones besluit Theon zich tegen de Starks te keren door zich weer bij de Ironborn te voegen en Winterfell te veroveren. Het gaat redelijk goed met Theon totdat bekend wordt dat Winterfell is gevallen en de Boltons een leger sturen om het terug te nemen van de skeletonploeg van Theon. De jonge Greyjoy wordt door dat leger gevangen genomen, naar de Dreadfort gebracht en berucht gemarteld door Ramsay Snow. Het is een vrij eenvoudige reeks gebeurtenissen.
Diezelfde situatie speelt zich anders af in de boeken. Op de pagina slaagt Theon erin om Ramsay Snow te spreken en overtuigt hem om de andere noordelijke soldaten te verraden die proberen Winterfell terug te nemen. Ramsay besluit de andere noordelijke soldaten te verraden, maar ontvoert Theon hoe dan ook wanneer hij de poorten van Winterfell voor hem opent. Het idee hier is dat de Boltons verraders waren en dat ze van deze gelegenheid gebruik maakten om Stark-aanhangers te doden en Theon te misleiden. Het is echter niet vastgesteld op dit moment dat de Boltons waren veranderd, en het hele verraadspel speelt zich af als een goedkope dubbele draai die gewoon niet nodig is.
9 De onthulling van Arstan Whitebeard
Over het algemeen wordt het personage van Barristan Selmy beter afgebeeld in de boeken dan in de show. Toegegeven, dat is een eigenzinnig argument, maar de aard van het vertellen van boeken stelt Martin in staat het personage verder te verkennen. Ook is er de kleine kwestie dat Selmy nog steeds leeft in het boek en betrokken is bij een belangrijke verhaallijn om te overwegen bij het overwegen van dat argument. Niet alles wat Selmy in de boeken overkomt, zou echter voor de show hebben gewerkt. Dat geldt vooral voor de verhaallijn van zijn alter-ego, Arstan Whitebeard.
In de boeken ontmoet Daenerys een oude man genaamd Arstan Whitebeard die haar redt van een moordaanslag. Uiteindelijk wordt onthuld dat Whitebeard eigenlijk Barristan Selmy is. In de show onthult Selmy zijn identiteit meteen. Hoewel het voor de hand liggend is om dit te zeggen, zou het absoluut pijnlijk zijn geweest om te zien hoe de showrunners het ware uiterlijk van Selmy probeerden te verbergen achter een laag make-up en een pruik. Het verhaal van Whitebeard had alleen in de boeken kunnen werken.
8 The Horn of Winter en The Dragon Horn
Voor het grootste deel is Game of Thrones geweldig verstoken van handige plotapparaten. Terwijl af en toe "Oh, kom op!" moment begint zijn lelijke kop, de meeste Game of Thrones-afleveringen spelen niet zoals je gemiddelde Law and Order-aflevering, waar het losse haar in de lege Sunny Delight-fles leidt tot de arrestatie van een seriemoordenaar. Voor het grootste deel is dat een kwaliteit die de show deelt met de romans, maar de boeken hebben nog een paar wenkbrauwen-opwekkende momenten verspreid over de honderden pagina's.
Geen van die momenten zijn meer verwarrend dan de onthullingen van de Hoorn van Winter en de Hoorn van Draken. De hoorn van de winter is een hoorn die de wildlings bezaten en die naar verluidt met één klap de muur zou kunnen neerhalen. Uiteindelijk wordt gesuggereerd dat de hoorn nep is, maar dan is er nog steeds de kwestie van de Dragon Horn. De Dragon Horn is momenteel in het bezit van de Greyjoys en kan blijkbaar worden gebruikt om de controle over de draken van Daenerys te krijgen. Het is niet helemaal duidelijk of deze hoorn echt is, maar de aanwezigheid van deze magische hoorns is gewoon absurd.
7 Patchface … Gewoon Patchface
Wanneer een epische reeks boeken wordt aangepast voor film of televisie, wordt algemeen aangenomen dat er enkele personages zullen zijn die de overgang niet overleven. Fans van de Song of Ice and Fire-boeken wisten vooral dat niet elk boekpersonage de show zou maken. Er zijn gewoon te veel mensen in de boeken om dat mogelijk te maken. Hoewel sommige geknipte personages terecht worden gemist (we zullen altijd van je houden, Strong Belwas), zouden anderen gewoon niet de moeite waard zijn geweest om ze op te nemen.
Patchface is een geweldig voorbeeld van dat laatste. Patchface is een dwaas in dienst van Stannis Baratheon die veel van zijn verstand verloor toen hij bijna op jonge leeftijd verdronk. Het impliceert dat deze gebeurtenis hem een soort van vooruitziende blik gaf, maar meestal zingt Patchface alleen maar verwarrende rijmpjes en dansen. Op een gegeven moment wordt ook gesuggereerd dat hij de echte vader van Shireen Baratheon is. Die ongelukkige mogelijkheid terzijde, Patchface is eigenlijk de Tom Bombadil van de boeken.
6 Tyrion's gigantische ketting
Voor het grootste deel speelt de beruchte Battle of the Blackwater ongeveer hetzelfde af in de boeken en in de show. Stannis en zijn troepen vallen King's Landing binnen, ze worden teruggedreven door de verdedigers van het kasteel en de Lannisters regeren opperste. Er zijn hier en daar een paar verschillen, maar de grootste verandering tussen de versie van het gevecht van het boek en de versie van de show heeft betrekking op de gigantische ketting die Tyrion vóór het gevecht had gemaakt, zoals deze wordt afgebeeld in A Clash of Kings. De ketting is ontworpen om te voorkomen dat de Baratheon-troepen zich terugtrekken en is, samen met de natuurbrandexplosies, een van de belangrijkste momenten van het gevecht zoals het oorspronkelijk werd geschreven.
Dit is slechts een van die dingen die beter werken in de boeken dan in de show. In de show blijft de aanblik van wildvuur dat zich over de baai verspreidt, een van de geweldige beelden in de televisiegeschiedenis. Het bereikte die status zonder toevoeging van de ketting. De ketting zou van het productieteam een extra CGI-effect hebben moeten maken dat lang niet zo indrukwekkend is als de natuurbrand, en het zou van de schrijvers hebben geëist dat ze in extra scènes hebben uitgelegd hoe de ketting is ontstaan. Dit is een verandering waar niemand echt over kan klagen.
5 Relatie tussen Cersei en Taena Merryweather
De seksscènes in de Song of Ice and Fire-boeken zijn over het algemeen een van de slechtste aspecten van de romans. George RR Martin praat graag veel over seks, maar wanneer hij dat doet, heeft hij de neiging om zinnen als "mannelijkheid" en "roze mast" iets te vaak te gebruiken. Het is bijna zoals de meest seksueel onhandige persoon die je kent, een roman in een dime store-roman schrijft.
Hoewel de show het natuurlijke voordeel heeft om deze scènes te kunnen tonen in plaats van ze te beschrijven, hebben de schrijvers van de serie ook de verstandige beslissing genomen om enkele overbodige seksuele ontmoetingen uit het boek te verwijderen. Hoewel de relatie tussen Cersei en haar "bedmate" Taena Merryweather niet volledig seksueel is, is het een onnodige plotontwikkeling die met één hand en met weinig nadenken lijkt te zijn getypt. Het is in wezen fanfictie die niets anders bijdraagt dan seks omwille van seks, en dat is al genoeg in de show.
4 The Fake Death of Mance Rayder
Een deel van de reden waarom HBO's Game of Thrones zo veel vroege successen wist te behalen ondanks het feit dat het een fantasietitel met zwaard en tovenarij was, is omdat de show prachtig gegrondvest was op elementen uit de echte wereld zoals politiek en relaties. Naarmate de serie zich ontwikkelde, begonnen de schrijvers zorgvuldig meer en meer magische elementen in de plot op te nemen. De situatie is een beetje anders in de boeken, waar magie veel algemener is en nu algemeen wordt geaccepteerd als onderdeel van de wereld.
Het verschil tussen de magie van de twee mediums is waarom we blij zijn dat de show niet de nep-dood van Mance Rayder bevatte. In de boeken werd Rayder niet echt levend verbrand. In plaats daarvan liet Melisandre een wildling genaamd Rattleshirt er net zo uitzien als Rayder en verbrandde hem in plaats daarvan. Net als in de schaduwkind-situatie is het probleem hier dat het introduceren van dit element in de show niet echt past bij de specifieke wereld die de serie probeert te creëren. Bovendien zou het heel moeilijk zijn geweest om de daaropvolgende avonturen van Rayder in het kader van het verhaal van de show te persen.
3 Jeyne Poole poseert als Arya Stark
Weet je, als je er echt op terugkijkt, gebruikt George RR Martin graag bedriegers of vermomde mensen als plotelement. Deze specifieke techniek is lang niet zo gangbaar in de show, maar het gebeurt vrij vaak in de boeken. Een van de meest opvallende toepassingen van dit plotapparaat dat de show niet heeft gehaald, is een personage genaamd Jeyne Poole. Hoewel Poole in seizoen één van Game of Thrones een korte verschijning maakt, is ze grotendeels een wegwerppersonage.
Haar situatie is heel anders in de boeken. Daar is Poole vermomd als Arya Stark en getrouwd met Ramsay Bolton. In wezen is haar verhaallijn dezelfde als die Sansa in de show moest doorstaan, maar Poole had het nog erger dan Sansa. Ze werd gebruikt als weinig meer dan een speeltje voor Ramsay, en ze moest enkele van de meest walgelijke momenten in het boek doorstaan. De waarheid wordt verteld, dat verhaal werkt gewoon niet voor de show. Het publiek zou geen emotionele investering hebben gedaan in het Poole-personage, wat betekent dat de folterende porno-achtige sequenties waarbij Ramsay betrokken was en die al controverse trok, zelfs nog ongegronder hadden geleken.
2 Penny the Dwarf's Pig Jousting
Tyrion Lannister is zonder twijfel een van de grootste personages in alle entertainment. Een deel van de reden waarom Tyrion zo groot is, is omdat hij zo magnetisch, intelligent en meeslepend is als een personage dat je de neiging hebt te vergeten dat hij een dwerg is, tenzij iemand - meestal hij - erop wijst. Hij is een briljant voorbeeld van hoe fysieke functies zijn, maar een shell die afdekt wie we werkelijk zijn, en dat je op eigen risico waarde moet toekennen aan die functies.
Penny is precies het tegenovergestelde. Tijdens de zeer verschillende boekavonturen van Tyrion ontmoet hij een dwergslaaf genaamd Penny, aan wie hij deelneemt aan onechte steekspelen tegen als onderdeel van een comedyshow. Het voelt alsof Penny's doel in het verhaal is om te dienen als een soort contrast met wie Tyrion is. Het probleem is dat ze tamelijk slecht geschreven is en daardoor vaak loskomt als een zeurderige creatie van één noot wiens arme pogingen tot komedie plat komen te liggen.
