[Dit is een recensie van Game of Thrones seizoen 5, aflevering 5. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Er is een moment laat in 'Kill the Boy' wanneer Tyrion en Jorah door de ruïnes van Valyria varen en ze zijn getuige van Drogon die boven hem zweeft. Er is een blik op het gezicht van Tyrion die verrassend genoeg niet van angst is, maar iets anders, iets dat meer lijkt op puur verwondering over het spektakel dat met zijn gigantische leerachtige vleugels boven hem klapt. Tyrion weet dat hij iets speciaals ziet dat veel verder gaat dan het bevestigen dat Daenerys inderdaad de moeder van draken is. Hij ziet het verleden en de toekomst samenkomen in de lucht, in de vorm van een oud, bijna mythisch beest tot leven gebracht voor zijn ogen. En daarmee komt de mogelijkheid van echte verandering. Dat onhandelbare vliegende reptiel is, bij gebrek aan een beter woord, iets voor mannen als Tyrion om in te geloven. Het vertegenwoordigt het idee dat het verleden niet hoeft te worden vergeten om de toekomst te bewerkstelligen, maar dat het verleden kan worden gebruikt om een toekomst te helpen realiseren die niemand ooit had verwacht.
Het is Peter Dinklage's verdienste dat hij het moment kan verkopen en het de gerechtigheid kan geven die het verdient, terwijl hij verwondering door zulke cynische ogen overbrengt. Het is een beetje zoals toen Sam Neill en Laura Dern hun kijkers op de creaties van John Hammond in Jurassic Park plaatsten - de perfecte mix van het verleden die wordt gebruikt om de deuren te openen voor een vreemde en onvoorspelbare toekomst. Dat is het idee achter 'Kill the Boy', dat een ander solide, plot-vooruitlopend uur blijkt te zijn dat ook het halverwege punt van Game of Thrones seizoen 5 markeert.
Hoe verrassend het ook is, de verhaallijnen van Dany en Jon zijn dit seizoen een aantal van de meer overtuigende aanbiedingen geweest, met hun parallelle verhalen die werken als boekensteunen voor een groter verhaal ertussen. Bovendien helpen ze vaak de thematische toon te zetten voor de rest van de aflevering. Deze keer ligt de focus volledig op het idee van het verleden, en de manier waarop onwetendheid of toewijding ervoor de vooruitgang in de toekomst belemmert.
En er is geen plaats waar het verleden en de toekomst meer haaks staan dan in Meereen, waar Dany druk bezig is om Barristan Selmy te leggen nadat de oude zwaardvechter de muren voor de laatste keer rood schilderde tijdens een hinderlaag door de zonen van de Harpij. Maar als Dany's toekomstige verloofde, Hizdahr zo Loraq (Joel Fry) herinnert haar er snel aan, heeft de moeder van draken de Sons of the Harpy aangezet, grotendeels door haar weigering om het belang van vroegere tradities, zoals de vechtkuilen, te erkennen. Dit creëert niet alleen een kloof tussen Dany en de meesters die zij en haar leger hebben afgezet, maar ook tussen haar en de vrije mannen en vrouwen wier tradities ze schijnbaar vertrapt. Als bezetter vergeet Dany dat haar baan duizend keer moeilijker zal worden als ze probeert het verleden van Meereen schoon te vegen; ze moet erkennen dat zo graag als ze de toekomst in wil marcheren, er altijd een deel van het verleden zal zijn dat ook mee moet gaan.
Je zou denken dat iemand die (min of meer) de leiding heeft over drie ongelooflijk krachtige overblijfselen uit het verleden, als eerste zou toegeven hoe belangrijk geschiedenis is. Maar Dany is zo gefocust op het creëren van de perfecte toekomst, het is pas nadat ze een goed gesprek heeft gehad met Missandei dat het duidelijk wordt hoe de twee uiteinden om de zoveel tijd elkaar moeten ontmoeten. Dat is de sleutel tot wat Jon de rest van de Nachtwacht probeert te verkopen, omdat hij voorstelt duizenden jaren bloedige vijandschap tussen de vrije mensen en de mannen aan de muur opzij te zetten voor het wederzijdse voordeel van beide partijen.
Jon en Dany zien in posities waar ze niet alleen beslissingen moeten nemen, maar beslissingen die mogelijk een enorme impact hebben op grote stukken van het verhaal, was een van de indrukwekkendere aspecten van seizoen 5. En hier demonstreert 'Kill the Boy' hoe het gewicht van die beslissingen op beide zal drukken als ze verder gaan; hoe ze het impopulaire moeten doen om positieve verandering teweeg te brengen. En het is waarschijnlijk geen toeval hoe nauw de verhaallijnen van zowel Jon als Dany de gebeurtenissen in het echte leven weerspiegelen over langdurige militaire bezettingen en groepen gescheiden door een relatief dunne marge, schijnbaar meer beheerst door de geschiedenis van hun agressie dan de mogelijkheid van een vreedzame toekomst.
Maar als Jon en Dany een discussie aangaan waarin het verleden en de toekomst zich op interessante manieren vermengen op macroniveau, is de draad van Sansa precies hetzelfde op microniveau. Op een vreemd charmant moment wint Sansa een grote overwinning aan een eettafel gedeeld door twee mannen die hebben geholpen de naam Stark praktisch van de planeet te wissen. Aangezien Ramsay Reek gebruikt om zijn macht over zijn verloofde (en over mannen in het algemeen, echt) te laten gelden, wijst Roose er snel op dat, hoewel zijn klootzak nu legitiem is, hij constant moet blijven werken om die legitimiteit met een andere Bolton te bewijzen onderweg. Het is een klein moment, maar de blik op het gezicht van Sansa zegt net zoveel over het verleden en de toekomst als Tyrion's moment van ontzag om Drogon te zien vliegen.
Een van de belangrijkste sterke punten van Game of Thrones is dat het publiek vaak net zo enthousiast is over verhalen uit het verleden als de personages. Het is een serie die net zoveel afhankelijk is van diegenen die kijken om geïnvesteerd te worden in de geschiedenis van Westeros en daarbuiten, als de hoofdrolspelers. En als deze aflevering iets bereikt, is het een erkenning van hoe belangrijk het verleden zal blijven, naarmate de toekomst zich begint te ontvouwen voor de personages en het publiek.
-
Game of Thrones gaat aanstaande zondag verder met 'Unbowed, Unbent, Unbroken' @ 21:00 op HBO. Bekijk hieronder een voorbeeld:
Foto's: Helen Sloan / HBO
