Telkens wanneer Game of Thrones terugkeert, is het vermeldenswaard hoe de steeds groter wordende geanimeerde kaart van Westeros het excursieve verhaal van de serie illustreert - een verhaal dat geen teken vertoont van het beperken van het aantal grenzen dat het wil oversteken, of de zeeën die het zal oversteken om kijkers te laten genieten van het meest ongebreidelde garen dat mogelijk is.
Als seizoen 3 begint, zoomt het intro's eye-in-the-sky in op King's Landing; vliegt voorbij op de verschroeide stenen van Harrenhal; zoemt een rokende Winterfell; en grenst moeiteloos over de zee (biedt een glimp van Astapor, het huis van de Onbevlekte). Tijdens deze reis wordt één ding duidelijk: het maakt niet uit hoeveel Starks met hun hoofd op een snoek belanden, hoeveel ontelbare krijgers in het wildvuur worden verzwolgen en de rest van de eeuwigheid doorbrengen in de diepten van Blackwater, Westeros, het meest vitale element in Game of Thrones , zal doorgaan.
Maar die satelliet - toekijkend terwijl de wereld zich vanuit niets lijkt op te bouwen - is meer dan een hemelse voyeur; het is het alwetende oog van showrunners DB Weiss en David Benioff. Dankzij het werk van George RR Martin verwijst zijn visie naar een koers langs een vooraf vastgestelde verhaallijn, verwijzend naar het lot van personages die te klein zijn om te worden gezien vanuit zijn verheven gezichtspunt, maar buitengewoon integraal met de toekomst van deze wereld. Het landschap dat voor elke aflevering wordt getoond, herinnert de kijker eraan dat dit over de talloze verhaallijnen het verhaal van Westeros is; het geeft aan waar het verhaal is geweest, maar samen met het hebben van de beste stoel in huis, is het gezegend met de kennis van wat komen gaat.
Misschien is dat wat Weiss en Benioff de mogelijkheid biedt om dit verhaal zo geduldig te vertellen en, zoals we in de loop van twee volledige seizoenen hebben gezien, in porties met één portie die het publiek opslokt met al het enthousiasme van een direwolf die zijn vingers afsnijdt potige mannen met een voorliefde voor harige schoenen en winterzwaardspelen.
In 10 uur breidde seizoen 2 een wereld uit waarin mannen als Ned Stark hun leven verloren aan de grillen van grijnzende jongenskoningen in een plaats waar Daenerys Targaryen's door draak ondersteunde aspiratie om aanspraak te maken op de ijzeren troon bijna werd ontspoord door blauwliplipjes, en Tyrion Lannister verloor bijna zijn leven in een strijd die zo episch was dat het verslag volledig werd gebruikt voor de voorlaatste aflevering van het seizoen.
De opbouw naar 'Blackwater' heeft op meerdere manieren zijn vruchten afgeworpen. Het bracht een aantal van de belangrijkste verhaallijnen van het seizoen samen en het liet zien hoe het vergroten van de schaal van de serie mogelijk en overtuigend kon worden gedaan. En nu volgt seizoen 3 die grootschalige inspanning door dingen nog groter en groter te maken (als de aanblik van een reus met zijn vuisten houten palen in de bevroren grond drijft). Seizoen 3 is zelfs zo groot dat het naar verluidt slechts de helft vormt van het boek waarvan de verhaallijn is afgeleid.
En terwijl de spellen beginnen, worden de effecten van die machtige strijd nog steeds gevoeld. Blackwater heeft twee mannen aan weerszijden van het conflict verbroken. In een nederlaag lijkt Stannis Baratheon van Stephen Dillane zich volledig te hebben overgegeven aan de instructies van Melisandre, die een in de zon gebakken, maar nog steeds toegewijde Davos opsluit. In King's Landing blijkt de overwinning echter even leeg te zijn voor Tyrion, die een een-twee-stoot krijgt van zus Cersei en vader Tywin, die hem terughaalt naar de laagste trede op de familieladder van Lannister.
Elders zoekt Robb naar een geschikte cel voor zijn moeder tussen de ruïnes van Harrenhal, terwijl Jon Snow nog steeds langs de muur sjokt, wachtend om kennis te maken met Ciarán Hinds 'Mance Rayder, terwijl zijn collega (voormalige?) Mannen van de Night's Watch bereidt zich voor op de strijd met de elementen, White Walkers en het onvermogen van Samwell om het enige werk te doen dat hij moest doen.
Maar ondanks de toevoeging van nog meer effectgestuurde magie, bijvoorbeeld draken, reuzen en prachtige, uitgestrekte vergezichten, voelt het niet als een schokkend sprong van seizoen 2 naar seizoen 3. In hun enscenering van de voortgang van de serie, Weiss en Benioff heeft geleid tot een meer geleidelijke en daarom naadloze overgang tussen seizoenen die het ondraaglijke wachten tussen hen en de hints over de grootse, langetermijnplannen die HBO heeft voor Game of Thrones, miskent.
En dus, zelfs als het wordt gepresenteerd met een uitzonderlijke aflevering zoals 'Valar Dohaeris' (dat wil zeggen, voor alle doeleinden, een uur van tafel-instelling), voelt wat er gebeurt aan als iets meer in de trant van echte episodische overdracht, eerder dan het bruuske begin van een nieuw seizoen; een idee dat (met de mogelijke uitzondering van diva-in-training Daenerys) gelukkig weinig tijd laat voor personages om elkaar voortdurend aan hun situatie te herinneren. In plaats daarvan hebben ze de taak om het verhaal vooruit te helpen.
Dit is tenslotte niet alleen het begin van een ander spannend seizoen van de vooraanstaande serie van HBO; het is de voortzetting van een epische televisiesaga die geen tekenen van vertraging vertoont.
--------
Game of Thrones gaat aanstaande zondag verder met 'Dark Wings, Dark Words' @ 21:00 op HBO. Bekijk hieronder een preview van de aflevering:
