Green Book is een prachtig en inspirerend verhaal gevoed door geweldige uitvoeringen door de leads, een scherp scenario en behendige richting.
Green Book ging in première op het Toronto International Film Festival 2018 (waar het de felbegeerde 2018 People's Choice Award mee naar huis nam) en werd een van de toonaangevende en verrassende Oscar-deelnemers van dit jaar. De film is het nieuwste werk van regisseur Peter Farrelly, vooral bekend als de helft van het broersduo Farrelly achter comedy-hits als Dumb and Dumber en There Something About Mary. Hier maakt hij de sprong naar een ander territorium en beschrijft hij een echte vriendschap die bloeide tijdens een tumultueuze tijd voor Amerika. Er was misschien enige angst dat Farrelly uit zijn element zou zijn, maar dat kon niet verder van de zaak zijn. Green Book is een prachtig en inspirerend verhaal gevoed door geweldige uitvoeringen door de leads, een scherp scenario en behendige richting.
Green Book speelt zich af in 1962 en begint als arbeidersklasse Italiaans-Amerikaans Tony "Lip" Vallelonga (Viggo Mortensen) merkt dat hij nieuw werk nodig heeft nadat de Copacabana twee maanden gesloten is vanwege renovatiewerkzaamheden. Terwijl hij rondzoekt naar een baan om zijn vrouw Dolores (Linda Cardellini) en twee kinderen te ondersteunen, interviewt Tony voor een rijpositie bij Dr. Don Shirley (Mahershala Ali). Shirley, een Afrikaans-Amerikaanse klassieke pianist, gaat op tournee door het diepe Zuiden en heeft een medewerker nodig die hem niet alleen naar concertlocaties vervoert, maar ook als beveiliging fungeert als er zich problemen voordoen.
Hoewel de baan Tony acht weken lang van zijn gezin weghoudt, moedigt de mooie betaaldag hem aan om het in te nemen. Veelbelovende Dolores dat hij thuis is voor Kerstmis, gaat Tony op pad met Dr. Shirley en de andere twee leden van Shirley's muzikale trio, waarbij hij het Negro Motorist Green Book gebruikt als gids om kleurvriendelijke etablissementen te vinden bij de verschillende tourstops. Vallelonga en Shirley zullen hard moeten werken om hun persoonlijke verschillen en de onrechtvaardigheden die ze onderweg tegenkomen te overwinnen. Maar het zou voor beide mannen een zeer lonende ervaring kunnen zijn, die hun leven op meerdere manieren ten goede zou kunnen veranderen.
Na zijn run op het festivalcircuit trok Green Book verschillende vergelijkingen met Best Picture-winnaar Driving Miss Daisy, waardoor sommige kijkers het een beetje veilig en conventioneel vonden in zijn verhalen en thema's. Het valt niet te ontkennen dat het publiek het traject van het verhaal in hun hoofd zou moeten uitstippelen, maar dat neemt de reis niet in het minst af. De zoon van Tony Lip, Nick Vallelonga, is een van de drie gecrediteerde co-schrijvers (samen met Farrelly en Brian Hayes Currie), wat de film helpt zijn cruciale gevoel van authenticiteit te vinden. Hoewel Nick zijn vader en Shirley niet vergezelde tijdens de tour, haalt het script ongetwijfeld inspiratie uit Tony's verhalen over zijn tijd in het Zuiden. Het schrijfteam verdient lof voor het vermengen van komedie en drama, want Green Book heeft nooit tekort aan lichtzinnigheid, maar laat toch de schijnwerpers zien van de nogal serieuze en frustrerende raciale vooroordelen die zo gangbaar waren in het segregatietijdperk. Een aantal slimme callbacks en uitbetalingen verspreid over het script zorgen er ook voor dat er geen scène verloren gaat, terwijl de film door de looptijd loopt.
Farrelly is gespecialiseerd in grove humor die niet voor iedereen werkt, maar hij vertoont hier een verfrissende beperking en behandelt potentieel gevoelige onderwerpen met de gratie en zorg die het verdient. Hij verzacht zijn gebruikelijke gevoeligheden, waarbij alle komedie natuurlijk en karaktervol aanvoelt. In samenwerking met productie-ontwerper Tim Galvin en cinematograaf Sean Porter, neemt de regisseur ook bioscoopbezoekers mee terug naar de jaren zestig, en trekt kijkers met zijn toon en esthetiek vanaf de eerste minuten. Farrelly leent zeker op sommige plaatsen uit het Martin Scorsese-speelboek (de aanwezigheid van de Copacabana zal Goodfellas doen denken), met een pakkende soundtrack vol popmuziek uit de oude school als aanvulling op Shirley's virtuoze piano-uitvoeringen. Maar zijn benadering komt niet als een afgeleide over, in plaats daarvan toe te voegen aan de al boeiende sfeer.
Voor al het sterke werk van Farrelly en zijn bemanning is het moeilijk voor te stellen dat Green Book zo goed werkt als zonder de aanwezigheid van Mortensen en Ali. De twee acteurs zijn een perfect op elkaar afgestemd paar en spelen elkaar met grote chemie af. Mortensen heeft aantoonbaar de meer betoverende rol van de twee en transformeert volledig in de levensgrote figuur van Tony Lip. Na het samenstellen van een reeks serieuzere bochten, is het leuk om de acteur los te zien en plezier te hebben als de straatgewijze uitsmijter. In de handen van een mindere thespian is Tony Lip misschien een karikatuur geworden, maar Mortensen handhaaft de mensheid van Vallelonga overal. Ali geeft een gereserveerde en soulvolle uitvoering als Shirley en boort de innerlijke onrust van het personage aan als een persoon die verscheurd wordt tussen twee werelden. Hij straalt een passend vorstelijk en verfijnd aura uit, maar heeft ook overtuigende dramatische uitbarstingen om er een goed afgeronde afbeelding van te maken. Beide leads zijn terecht in discussie geweest voor Oscar-nominaties en verdienen deze zeker.
Met zoveel aandacht voor de dynamiek van Tony Lip en Dr. Shirley raakt de ondersteunende cast helaas op de achtergrond kwijt. Farrelly bevolkt New York met andere leden van de Vallelonga-familie, en hoewel ze een stevige lach of twee bezorgen tijdens korte intermezzo's in de tweede act, krijgen ze niet veel om mee te werken. Zelfs Cardellini (die het meeste uit haar korte schermtijd haalt) is niet veel meer dan dat de huisvrouw haar liefhebbende echtgenoot mist. Om eerlijk te zijn, dit is waarschijnlijk een bijproduct van de aard van het verhaal, in plaats van nalatigheid van het creatieve team. De kern van het plot van Green Book leent zich niet voor een ensemble-stuk, maar het moet worden opgemerkt dat geen van de acteurs slecht is in hun rol. Ze doen allemaal wat nodig is en vullen de wereld aan die Farrelly heeft gecreëerd. De enige uitzondering is Dimiter D. Marinov als Oleg, een lid van het trio van Shirley, die een paar interacties heeft met Tony Lip die een aantal vitale levenslessen naar huis haalt.
Green Book is misschien niet zo artistiek gedurfd of ambitieus als sommige andere prijswinnaars van 2018, maar het voldoet zeker aan de buzz en zou in de race moeten zijn voor verschillende grote Oscars. De film werkt op alle fronten over de hele linie en het hartverwarmende verhaal maakt het de perfecte film om de Thanksgiving-vakantie te vangen. Het kan zelfs worden gezien als het ideale tege.gif" />
aanhangwagen
Green Book speelt nu in Amerikaanse theaters. Het duurt 130 minuten en heeft de classificatie PG-13 voor thematische inhoud, taal waaronder raciale epithetten, roken, wat geweld en suggestief materiaal.
Laat ons weten wat je van de film vond in de reacties!
