Sinds 1987 is de naam Hellraiser synoniem met de extra-dimensionale schurk die door fans liefdevol wordt aangeduid als Pinhead, maar de keuze om all-in te gaan op de belangrijkste antagonist van de franchise was een vergissing.
In de loop van tien films is Pinhead van de mysterieuze schurk in de schaduw overgegaan naar een hoofdpersonage met één voering. De afnemende populariteit van de serie bij zowel fans als critici is te wijten aan heel wat dingen, maar Hellraiser helemaal over Pinhead maken is er zeker een van.
Series-maker Clive Barker noemde hem gewoon de "Lead Cenobite" en "Hell Priest" in het originele bronmateriaal voor de films, maar het was de bijnaam Pinhead, die werd bedacht door de make-upploeg op de set van de eerste film, dat zat vast. De naam werd semi-officieel canon in Hellraiser III: Hell on Earth wanneer de demon als zodanig wordt aangeduid door de held, Joey Summerskill.
Pinhead werd het knooppunt van de franchise
Het verhaal achter de naam had duidelijk moeten maken dat de oorspronkelijke bedoeling nooit was om het personage het middelpunt van de Hellraiser-serie te laten worden. Franchises zijn zoals ze zijn, producenten wisten dat ze een geldmaker hadden toen fans geen genoeg konden krijgen van de Cenobite met nagels in zijn hoofd nadat de eerste film uitkwam. Dimension Films waren ervan overtuigd dat ze nog een Jason Voorhees of Freddy Krueger in handen hadden. Cultureel was Dimension correct. Het is moeilijk te beweren dat Pinhead niet een van de meest herkenbare gezichten in horror is. Waar de studio echter mis ging, was door het personage zelf niet te begrijpen.
Hellraiser III was de plaats waar Pinhead werd geschreven als een hoofdrol zoals zoveel andere slashers, ondanks dat hij slechts tien minuten in de eerste film te zien was. De derde film is ongelijk, maar heeft wel een fanbase. Daarna daalt de franchise. Het spreekt tot het talent van Pinhead-acteur Doug Bradley dat het personage zo populair werd ondanks het feit dat hij zo weinig schermtijd had, hoewel hij een grotere rol speelde in Hellbound: Hellraiser II.
Het probleem is uiteindelijk het volgende: Pinhead is niet de typische schurk. Hij is praktisch neutraal en meer een handhaver van een kosmisch contract. Als iemand met de Hellraiser-puzzeldoos waagt terwijl ze hun verboden pleziertjes nastreven, komen hij en de andere Cenobieten om te verzamelen. Pinhead was aanvankelijk bedoeld als een dreigende bedreiging op de achtergrond, in plaats van het voortouw te nemen. In de eerste film is Frank duidelijk de schurk, terwijl de Cenobieten een derde partij zijn die in hun eigen belang handelt, terwijl het verhaal van Frank tegen Kirsty zich ontwikkelt. In Hellbound is Dr. Channard de primaire antagonist, die vecht tegen zowel hoofdrolspeler Kirsty Cotton als de terugkerende Cenobieten die, nogmaals, gewoon hun werk proberen te doen.
De karakteriseringen van Pinhead komen overal vanaf de derde film voor. Eerst is hij een wijs-kraak moordenaar zoals Freddy, dan is hij een co-protagonist in zowel demonische als menselijke vormen. De vijfde en zesde films, Inferno en Hellseeker, werden oorspronkelijk niet geschreven als Hellraiser-films en schoenlepel Pinhead in. InInerno is Pinhead een therapeut. Zoals is gebeurd in andere horrorfranchises, namen de Hellraiser-schrijvers twijfelachtige beslissingen.
Hoewel slechte scripts en cashgrijpers allemaal een grote rol speelden bij het verlagen van de algehele kwaliteit van de Hellraiser-serie, betekende het totale geklungel van Pinhead's personage, samen met het vertrek van Doug Bradley, dat de enige inzendingen die nog het bekijken waard waren, de eerste twee en mogelijk de derde waren, afhankelijk van hoeveel horrorfans houden van het Hellraiser-universum. Het spreekt echter over hoe iconisch het personage is, dat hij dertig jaar na zijn debuut zo populair blijft en legt uit waarom een reboot is gepland.
