Iron Man's Solo Trilogy: 5 Things It Did Right (& 5 It Did Wrong)

De Iron Man-trilogie is misschien wel de belangrijkste solofranchise in de MCU, omdat het de eerste was. In 2008 trapte de eerste Iron Man-film het Marvel Cinematic Universe af met Tony Stark die aan de wereld aankondigde dat hij de met metaal beklede superheld was die in de lucht van Los Angeles was gespot en Nick Fury vertelde hem dat hij niet de enige was superheld. Het werd vervolgens gevolgd door twee sequels, die beide gemengde beoordelingen van critici ontvingen en veel fans irriteerden.

10 Fout: de Mandarin-twist

Er was een manier om de Mandarijn-draai te laten werken - het is een goed punt dat gevreesde terroristische leiders in het publiek bewust worden bestuurd door ongeziene poppenspelers en het is een totaal onverwachte plotwending - maar Iron Man 3 ging helemaal fout. Om te beginnen was Ben Kingsley's weergave van Trevor Slattery veel te gek en overdreven voor de impact van de draai om echt in te zetten. Plus, de marketing van de film maakte fans enthousiast om de echte Mandarin, de iconische en angstaanjagende te zien schurk uit de strips, in de film. De Mandarin-twist is misschien wel de grootste gemiste kans van de MCU.

9 Rechts: Tony Stark's karakterontwikkeling

Hoewel de Avengers-films Tony Stark tot op zekere hoogte ontwikkelden, deed zijn solo-trilogie het meeste werk. Hij ontwikkelde aantoonbaar meer in de eerste film dan in zijn hele personageboog, omdat hij zich realiseerde dat het verkopen van wapens verkeerd is (na een bijna-doodervaring met een bom van Stark Industries) en besloot anderen te helpen in plaats van zichzelf. En zo veel als Marvel-fans op Iron Man 3 vodden, begreep Shane Black het Tony Stark-personage misschien beter dan elke andere MCU-regisseur. Door zijn techniek weg te nemen en hem te dwingen de schurken zonder te zien, liet Black ons ​​zien dat Tony echt een held is.

8 Fout: ongericht tweede film

Er is veel in Iron Man 2 waar fans teleurgesteld over waren, net als de generieke schurken, maar de meest ernstige misdaad is het gebrek aan focus. Terwijl de boogreactor in Tony's borst hem begon te laten falen, was er een kans voor een echte ontwikkeling van het personage, maar het vervolg raakte te verzand in het opzetten van de bredere MCU.

Black Widow zat erin gepropt in plaats van haar eigen solo-film te krijgen en Nick Fury spendeerde de hele film aan het "Avengers Initiative". Iron Man 2 was te veel bezig met het toneel voor The Avengers dat het op zichzelf geen geweldige film kon zijn.

7 Rechts: de gebeurtenissen van The Avengers in de plot werken

In heel Iron Man 3 lijdt Tony aan PTSS na zijn reis door een wormgat tijdens de Slag om New York. Mensen lijden psychische schade na bijna-doodervaringen en het zou oneerlijk zijn geweest als Iron Man 3 negeerde wat er net met Tony was gebeurd in een breder plot van de MCU. De voortdurende dreiging van het Mandarijn in de vroege scènes van Iron Man 3 is behendig verweven in zijn posttraumatische stress. Hoewel het het eerste geval was van een solo-film die een vervolg was op een team-up-film, blijft het een van de meest effectieve.

6 Fout: herschikking van James Rhodes

Na de eerste Iron Man-film was er een contractconflict tussen Marvel en Terrence Howard, dus de studio verving hem door Don Cheadle in Iron Man 2 en later. Dit was een vreselijke fout, omdat hij met Howard's vlotte uitstraling en oprechte koelte veel beter was dan Cheadle. Omdat hij echte vrienden was met Robert Downey, Jr., had Howard's Rhodey een veel sterkere chemie op het scherm met Tony dan die van Cheadle. Als we teruggaan en Howard's prestaties in Iron Man opnieuw bekijken na negen jaar Cheadle als Rhodey, is het gemakkelijk om te zien dat de rol nooit herschikt had moeten zijn en Howard er ideaal voor was.

5 Rechts: Origin-verhaal

De oorsprongsverhalen van de MCU worden vaak bekritiseerd omdat ze een rigide formule volgen, maar de Iron Man van 2008 voelt fris aan. Dit komt deels omdat het de eerste MCU-film ooit was en daarom nog geen formule had om te volgen, maar deels omdat het gewoon briljant is gemaakt. Het heeft een niet-lineaire structuur, perfect geordend om ons een scherp beeld te geven van Tony Stark. Eerst zien we hem gevangen worden genomen door terroristen. Daarna gaan we terug om het leven van overdaad en luxe te zien dat hij leidt. Dan keren we terug naar zijn gevangenschap terwijl hij een bewapend pak bouwt in plaats van de bom die de terroristen hem willen laten bouwen. Wat betreft verhalen over de oorsprong van superhelden, dit is zo goed als maar kan.

4 Fout: afwerking is te vroeg

Producent Kevin Feige is een grote fan van de trilogie als een verhalende techniek. Om eerlijk te zijn, er is een rijke geschiedenis van briljante trilogieën, en als het niet kapot is, repareer het dan niet. Het probleem daarmee is dat de solo-franchise van Iron Man veel te vroeg is geëindigd. Omdat hij in fase 1 twee solo-films had, terwijl iedereen er maar één had, had Iron Man niet de luxe van een solo-film in elke fase van de MCU. Zijn karakter bereikte pas een bepaald stadium aan het einde van zijn eigen trilogie en de rest ervan kwam in de films van andere mensen terecht. Het zou interessant zijn geweest om een ​​Iron Man-film te zien in fase 3.

3 Rechts: een combinatie van actie en humor

Tony Stark is een van de grappigste personages in de MCU. Hij heeft een popcultuur-geïnspireerde bijnaam voor iedereen en hij heeft de perfecte quip voor elke situatie. Maar hij is ook een superheld die door de lucht vliegt en slechteriken opblaast. Het kan moeilijk zijn om de twee met elkaar te verzoenen.

Veel MCU-films worstelen om de fijne lijn tussen humor en actie te bewandelen, waardoor de humor vaak wordt afgeleid van de actie of andersom. Maar de Iron Man-films bepalen de combinatie van actie en humor, en het is bijna volledig te danken aan Robert Downey, Jr.'s betoverende uitvoering in de rol van Stark.

2 Fout: schurken

Ondanks dat hij zich hield aan het cliché van de vaderfiguur die slecht blijkt te zijn, was Obadiah Stane een behoorlijk grote schurk, maar hij was ook de laatste grote schurk in de Iron Man-trilogie. Iron Man 2 had twee schurken - Whiplash en Justin Hammer - en ze waren allebei saai en onnodig. De echte schurk in die film was de Amerikaanse overheid, dus ze hadden allebei kunnen worden gesneden zonder de film in gevaar te brengen. De grote wending in Iron Man 3 was dat de Mandarin altijd een nep was, en de echte kerel die aan de touwtjes trok was Aldrich Killian, die teleurstellend was, om het mooi uit te drukken. Killian was opgezet als een wolf in schaapskleren, wat interessant had kunnen zijn en tot een echt boeiende draai had kunnen leiden als Guy Pearce het personage niet had gespeeld als een snorren-schurk.