Netflix's eerste hit van 2017 is onmiskenbaar het gekke (en ellendige) tv-programma A Series of Unfortunate Events. Door de Lemony Snicket-boekenreeks met extreem zelfvertrouwen naar het scherm te brengen, legt hij de wrange idiosyncratische aard vast in elk aspect van de filmproductie, van de visuele stijl - een mash-up van de jaren 1990 Tim Burton en Wes Anderson met sprenkel van pantomime - tot de gelaagde teleplay van auteur Daniel Handler (die de boeken onder de naam Snicket schreef). Voor fans is het een uitzinnige realisatie van een essentiële boekenserie, terwijl het voor nieuwkomers een geheel uniek verhaal oplevert dat op een zeldzame manier in de televisie wordt verteld.
Dit is natuurlijk niet de eerste aanpassing van het Snicket-couplet. In 2004, een paar jaar voordat de boeken werden afgesloten, maakte Brad Silberling (anders het best bekend van Caspar) een film op basis van de serie die voornamelijk als een Jim Carrey-voertuig functioneerde. Het werd redelijk goed ontvangen, maar niet goed genoeg om het geloof in een vervolg te inspireren, waardoor het verhaal tegelijkertijd haastig werd afgesloten en bengelde. De film wordt nu met gemengde gevoelens beschouwd; het werkt netjes als een off-kilter familie-avontuur, maar in termen van aanpassing is het nogal donzig.
Dus nu Barry Sonnenfeld (die de serie moest regisseren voordat hij budgetkwesties verliet) de pure, onaangeroerde visie van hem en Handler op het scherm moet brengen, hoe verhouden de twee versies zich?
Het formaat
Omdat zowel de film als de tv-serie werden gemaakt met de betrokkenheid van Daniel Handler (hij zorgde voor de eerste versie van het scenario van de film) en een oog voor het vastleggen van de wereld van de boeken (er zijn enkele overeenkomsten in de ontwerpbenadering), de meest opmerkelijk verschil tussen de twee is de structuur. De film nam de eerste drie boeken en voegde ze samen in een enkele film - The Reptile Room en The Wide Window waren afleveringen van 15 en 30 minuten ingesloten in de plot van The Bad Beginning - terwijl de show elk boek twee afleveringen geeft (van verschillende lengte, maar ongeveer 40 tot 60 minuten), met het plan om een 4-5-4 aanpassing in drie seizoenen te hebben.
Wat betreft de trouw die elke methode mogelijk maakt, mag er geen concurrentie zijn. Hoewel de Netflix-show wat vrijheden met verschillende kleine plotpunten vergt en veel bindweefsel invoegt tussen wat, in druk, vrijstaande verhalen zijn, is er de vrijheid om zoveel meer van het verhaal op een passende manier te horen: De Reptielenkamer is niet het is geen gekke stop, maar een echte smaak van hoe normaliteit zou kunnen hervatten; Het brede raam is geen verhaal over een zenuwachtige voogd, maar een somber verslag van de kinderen die zich realiseren dat ze zelf actie moeten ondernemen.
Afgezien van aanpassingsproblemen, zorgen de tweedelige partners eenvoudig voor een betere vertelling; er is meer ruimte om de eclectische cast van personages en de wereld waarin ze zich bevinden te leren kennen, evenals een overvloed aan mogelijkheden voor en naast de verteller, Patrick Warburton's Lemony Snicket.
De kinderen
Wat de Netflix-structuur het meest helpt, is de groei van de kinderen. Op papier is er niet veel om de Baudelaires van beide aanpassingen te onderscheiden, verder dan de keuze om jongere, maar net zo ervaren acteurs voor de show te casten (een beweging die nu indrukwekkend is en dividenden zal betalen). Er zijn subtiele verschillen - in de Netflix-show zijn de ondertitels van Sunny meer casual, haalt Violet haar denklint uit haar zak in plaats van het constant te dragen, en Klaus heeft een bril die een slechte filmbeslissing corrigeert die vermoedelijk is genomen om Harry Potter-vergelijkingen te vermijden - maar voor iedereen bedoelingen en doeleinden krijgen beide gelijk.
Wat de tv-acteurs - Malina Weissman, Louis Hynes (die - leuk feit - twee jaar ouder is dan de actrice die zijn zus speelt) en Presley Smith hebben, is tijd. Ze mogen niet alleen meer in hun personages investeren en de kleine tics van hun persoonlijkheid beter definiëren, maar zich tijdens de show ontwikkelen en volwassen worden. De omvang hiervan zal niet volledig duidelijk zijn tot seizoen 3, maar we kunnen al zien dat Violet, Klaus en zelfs Sunny een groter vertrouwen, onafhankelijkheid en wereldse kennis beginnen te krijgen. In de originele film daarentegen kwam het trio meestal onveranderd uit het avontuur, behalve een schijn van afsluiting te krijgen.
Graaf Olaf
Zoals de marketing voor beide aanpassingen benadrukte, is de 'ster' van de franchise natuurlijk de zelfbenoemde schurk graaf Olaf. Dit is vreemd gezien de benadering van de boeken, maar is logisch in meer massamarktmedia, gezien hoe het een masthead volwassen ster mogelijk maakt. En daarom zal hij waarschijnlijk het meest verdeeld worden in termen van waar mensen de voorkeur aan geven.
Jim Carrey in de film is Jim Carrey-beroving, wat vreemd is, maar betekent dat hij het voor de vermommingen briljant hamstert - er is een inbraakwaardige schittering voor zowel zijn Stefano als Captain Sham. Neil Patrick Harris kiest ondertussen voor een (marginaal) genuanceerder karakter dat aanvoelt alsof hij eigenlijk uit de gestileerde wereld komt. Hij is misleid en egoïstisch, maar niet zo cartoonachtig. Het grote onderscheid is echter de dreiging; met Harris geloof je echt dat hij de kinderen zou vermoorden als hij de kans kreeg, en zijn uiterlijk schrikt meer angst (tot het punt dat de zevende aflevering zijn vermomming een deel van een grote emotionele onderbuik onthult).
Nogmaals, het is meer aan persoonlijke mening dan anderen - en het is de moeite waard om verder op te merken dat Carrey een kleiner verhaal had om mee te werken en dus een andere aanpak - maar in termen van het vastleggen van het personage en over het algemeen het best te bekijken, moet het Harris zijn.
Het gevoel van de boeken vastleggen
Terwijl de uitvoeringen meer bieden, waar de show de film echt inhaalt, gaat het erom hoe het gevoel van de boeken wordt vastgelegd. Dit was waar voor veel fans de film viel; het had de visuele vormgeving van de illustraties van Snicket, de anachronistische setting en Jude Law morosely zei dat het geen gelukkig verhaal was (compleet met nep-Happy Elf-opening), maar veel voelde aan de oppervlakte. De show nagelt ondubbelzinnig de toon beter en op een dieper niveau.
Het is duidelijk dat Snicket een constante aanwezigheid op de scène is, een enorm verschil, hoewel het de subtielere elementen zijn die het meest indrukwekkend zijn. Vanaf het begin is het onderliggende thema van de idiotie van volwassenen veel duidelijker; iedereen boven de twintig is zich voortdurend niet bewust van de vermommingen van de al idiote graaf Olaf en behandelt de kinderen als minder ondanks hun kennelijk superieure intelligentie. Hun neerbuigendheid en de frustratie die het creëert is voelbaar.
Dat is echter niets over de meedogenloze experimenten met taal. De boeken leken bijna puur te bestaan vanwege hun waanzinnige woordspel: kritische theorie toegepast op een verhaal; idiomen tot breekpunt geduwd; een hele pagina die alleen bestaat uit "nooit" steeds opnieuw herhaald. Dit is nooit echt door de film overgenomen, waarschijnlijk omdat het opzetten tijdrovend is en het nogal ingetogen is als een idee, maar het laat toch een gat in het midden van de wereld achter; ze verwijderden zelfs de eerste te slim af zijn van Baudelaire van Olaf door de dubbele betekenis van juridisch jargon te gebruiken.
De show, omgekeerd, van ganser harte in taalspel en is er veel beter voor. Handlers scenario is zo dicht met literaire en grammaticale gags, en op zijn beurt zwaar terugbellen naar vorige gags in latere afleveringen, dat het een genot is om het gewoon te horen spelen. Het is een eenvoudige tic, maar zorgt ervoor dat alles meer samenhang vertoont; wanneer tante Josephine een spoor achterlaat om haar te vinden in Curdled Cave met grammaticafouten, in de film is het een eigenaardigheid van haar personage, maar in de show is het weer een humoristische divergentie in een serie die al een hele aflevering aan een figuurlijk / letterlijk lopende grap besteedde.
Het zijn dit soort dingen die de show tot een definitieve status verheffen - het slaagt erin de eigenaardigheden van Snicket te presenteren op een manier waarop de film nooit in de buurt kwam. Hoewel het verder duwt, is hoe het omgaat met iets dat de film volledig negeerde
Het mysterie
Terwijl de boeken zich ontwikkelden en weggingen van variaties op dezelfde "kinderen krijgen nieuwe voogd, verschijnt graaf Olaf in vermomming", de samenzwering met VFD en het mysterieuze verleden van de Baudelaire-ouders begon zich te verdiepen. Dit was slechts van vluchtig belang tot de introductie van de Quagmires in The Austere Academy (boek 5) en was niet essentieel tot The Vile Village (boek 7), dus de film heeft het natuurlijk bijna volledig omzeild; het enige element dat het handhaafde was de vage relatie tussen alle voogden en "degenen die vuren beginnen en degenen die ze blussen" adagium. Dit was jammer, maar niet verwonderlijk gezien de inhoud die het aanpaste.
Omdat de Netflix-serie te maken heeft met het vertellen van langere vormen en de redelijk veilige kennis die het zal krijgen om de volledige 13 boeken aan te passen, hoeft het niet zo ingetogen te zijn, omdat Violet, Klaus en Sunny zich eerder dan ooit bewust zijn van het bredere plot waren in druk. Dit is duidelijk verfrissend voor diegenen die de serie opnieuw bezoeken en geeft over het algemeen meer voor volwassenen om hun tanden in te zetten. Hoewel het moeilijk is om de film de schuld te geven dat hij het niet heeft, versterkt het ongetwijfeld de wereld en maakt het de show een aantrekkelijker horloge.
-
Het is oneerlijk om de film te veel te haten vanwege zijn tekortkomingen als aanpassing, gezien de beperkingen die hij zichzelf oplegde en de bewonderenswaardige pogingen om de boeken op het scherm te brengen. De Netflix-show heeft echter een groter canvas, verhevener ambities en is fundamenteel zo goed geconstrueerd dat het niet anders kan dan de film op bijna alle manieren te helpen. Het wachten op seizoen 2 wordt moeilijk.
Een reeks ongelukkige evenementen seizoen 1 is nu beschikbaar op Netflix.
