Molly´s Game Review: Chastain & Sorkin Deal A Winning Hand

Molly's Game is een vermakelijke kijk op een fascinerend waargebeurd verhaal, aangedreven door een uitstekend script en boeiende uitvoeringen.

Beroemd om penning-scenario's van veelgeprezen drama's zoals A Few Good Men en The Social Network, markeert Molly's Game de eerste keer dat Oscar-winnende schrijver Aaron Sorkin achter de camera stapte om een speelfilm te sturen. In de loop van zijn illustere carrière heeft hij een aparte stijl ontwikkeld die memorabel is vertaald door enkele van de beste filmmakers in de industrie, maar Sorkin vond dat hij dit verhaal zelf moest aanpakken. Regiedebuuts zijn altijd een lastig voorstel, maar gewapend met een fascinerend verhaal en een geweldige cast, was de hoop dat Sorkin zou kunnen aantonen dat zijn vaardigheden veel verder gaan dan het plaatsen van woorden op pagina, en dat is zeker het geval. Molly's Game is een vermakelijke kijk op een intrigerend waargebeurd verhaal, aangedreven door een uitstekend script en boeiende uitvoeringen.

Competitieve skiër Molly Bloom (Jessica Chastain) ziet haar olympische verwachtingen en sportcarrière eindigen wanneer ze lijdt aan een gruwelijke blessure, waardoor ze een nieuwe weg in het leven moet inslaan. Molly stak zijn rechtenstudie uit, verhuist naar Los Angeles en krijgt een kantoorassistent bij Dean Keith (Jeremy Strong). Molly is snel belast met het organiseren van high-stakes pokerspellen die Dean uitvoert voor de elite van Hollywood, wat haar financiële status aanzienlijk verbetert. Wanneer dingen uit elkaar vallen met Dean, neemt Molly het heft in eigen handen en stelt ze haar eigen spel samen voor rijke klanten.

De onderneming blijkt behoorlijk succesvol te zijn voor Molly, maar dingen komen tot stilstand wanneer de FBI haar huis invalt als onderdeel van een onderzoek naar Russische maffia-activiteiten. Zonder haar geld achtergelaten en wanhopig om haar naam te beschermen, wendt Molly zich tot de juridisch adviseur van Charlie Jaffey (Idris Elba) om haar opties af te wegen - ofwel samenwerken met autoriteiten en alle informatie opgeven die ze over haar pokerspelers heeft of ga naar de gevangenis.

Sorkin levert nog een scenario vol met zijn kenmerkende snelvuurdialoog die een klap uitstraalt. Het merendeel van de looptijd van de film bestaat eenvoudig uit mensen die met elkaar over hun situatie praten, en er is veel vreugde te horen wanneer de woorden van de ervaren schrijver dit verhaal tot leven brengen. Elk onderdeel, van de hoofdrolspelers tot de kleinste ondersteunende rollen, krijgt de juiste hoeveelheid schaduw zodat geen enkel personage inconsistent aanvoelt in het grote schema van dingen. Er zijn tal van lijnen die eruit springen en de kijker blijven vasthouden lang nadat de aftiteling is verlopen, waardoor Sorkin's nieuwste werk de aandacht verdient die het krijgt. Sorkin verdient ook de eer voor het destilleren van de ietwat gecompliceerde aard van poker door die informatie te presenteren op een manier die gemakkelijk toegankelijk is. Hij houdt zich niet bezig met de fijne kneepjes van het spel en geeft het publiek de brede slagen die ze nodig hebben om het verhaal van Molly te begrijpen.

Dat een Sorkin-script exemplarisch is, is niets nieuws. Wat een aangename verrassing is, is de vaardigheid die hij als regisseur toont. Molly's Game draait bijna 2, 5 uur en voelt nooit de lengte ervan, een bewijs van Sorkins begrip van verhalen en tempo. De film beweegt snel en houdt de kijker bezig tijdens de verschillende wendingen in het verhaal. De aanpak van Sorkin doet erg denken aan Martin Scorsese (compleet met voice-over), maar komt nooit over als goedkope imitatie. Hij is in staat om zijn eigen stem stevig te vestigen met deze film, waaruit blijkt dat hij goed heeft geleerd van de meester-ambachtslieden waarmee hij in het verleden heeft samengewerkt. Dit jaar heeft een groot aantal regierdebuten gezien, en Molly's Game is geen uitzondering. Niet alle directe keuzes zijn perfect naadloos, maar wat Sorkin bereikt is zeer indrukwekkend.

Sorkin verdient een groot deel van de eer voor hoe de film is afgelopen, maar het valt niet te ontkennen dat dit de show van Jessica Chastain is. De Oscar-genomineerde geeft een typische krachtpatserprestatie en schildert Bloom als een dynamisch en interessant personage met een overvloed aan waarneembare sterke en zwakke punten. Wat er van Chastain wordt gevraagd (omgaan met Sorkin's pittige dialoog terwijl ze de hele film op haar schouders draagt) is geen gemakkelijke taak, en ze is er absoluut voor te spelen. Dit is ongetwijfeld een van de beste beurten van haar carrière tot nu toe, omdat ze geniet van het materiaal met haar magnetische schermaanwezigheid en natuurlijk talent. Net als het script heeft Chastain meer dan de vele lofbetuigingen verdiend die ze op het awardscircuit heeft ontvangen, en ze zou in de rij kunnen staan voor een nieuwe Academy Award-knik hier.

Niet te overtreffen, de cast rond Chastain is ook geweldig. Van de bijrollen heeft Elba de meest vlezige als een goedbedoelde advocaat die Molly probeert te helpen vinden wat het beste voor haar is. Chastain en Elba spelen mooi op elkaar af en ontwikkelen een fantastische chemie die al hun uitwisselingen knettert van energie. Na een aantoonbaar teleurstellend stuk voor de acteur de afgelopen maanden, is het geweldig om te zien dat Elba het jaar op een hoge toon sluit, omdat hij verschillende momenten krijgt om te schitteren en zijn vaardigheden te tonen. Kevin Costner speelt Molly's veeleisende vader Larry, en wat een tweedimensionaal stereotype had kunnen zijn, evolueert naar iets veel beters, omdat Larry en Molly een emotionele lijn hebben die op het einde heel lonend is. Andere acteurs, zoals Michael Cera, Jeremy Strong en Chris O'Dowd, hebben kleinere rollen, maar laten allemaal een indruk achter.

Molly's Game krijgt dit seizoen misschien niet zoveel Oscar-buzz als andere films, maar cinefielen moeten het zeker eens bekijken nu het landelijk in theaters speelt. De film kondigt de komst van Sorkin aan als regisseur (niet alleen een scenarioschrijver) om te kijken, en als dit enige indicatie is, zal hij alleen verbeteren als hij meer ervaring opdoet in die hoedanigheid. Het helpt de filmmaker te werken met zo'n getalenteerd ensemble, en in de vroege dagen van januari (meestal de doldrums voor nieuwe releases), zijn er niet veel films die Chastain en Elba kunnen overtreffen in de top van hun games die een Sorkin-scenario reciteren. Voor kijkers die titels van hun prijslijst 'to-watch' overschrijden, is dit een die ze niet mogen missen.